Φτάσαμε αισίως στις εθνικές εκλογές. Όσοι ελπίζουμε ότι κάτι «καλό» θα προκύψει, ανήκουμε στην κατηγορία εκείνων που είναι, από την «φύση» τους, αισιόδοξοι. Έχουμε λοιπόν, βάσει της λογικής, αυτό το δικαίωμα στην αισιοδοξία ή βασίζεται σε μία άκριτη συναισθηματική παρόρμηση;
Αν μελετήσουμε την ιστορία του ανθρώπου, ναι έχουμε αυτό το δικαίωμα! Ο κόσμος «πάει» μπροστά… Αν επίσης αναλογιστούμε την νεώτερη ιστορία μας, από την δημιουργία του Ελληνικού κράτους μετά την επανάσταση έως σήμερα, τότε πάλι, ναι έχουμε αυτό το δικαίωμα!
Δεν ισχυριζόμαστε ότι σε αυτήν την πορεία δεν υπήρξαν δύσκολες περίοδοι και «φοβερά» πισωγυρίσματα, όμως αν αναλογιστεί κανείς από πού ξεκινήσαμε το 1830 και που βρισκόμαστε σήμερα, θα «δούμε» ότι είμαστε ένα «success story».
Η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η «υιοθέτηση» του ευρωπαϊκού κεκτημένου, μας τοποθετεί στις προοδευτικότερες κοινωνίες του πλανήτη. Ακόμη και το ανησυχητικό φαινόμενο ανόδου του φασιστικού μορφώματος υποχώρησε αρκετά, χωρίς όμως να εξαφανιστεί τελείως και αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή.
Η δημοκρατία δεν πρέπει να λειτουργεί με αποκλεισμούς, ούτε να δείχνει ότι «φοβάται».
Υπάρχει όμως, ακόμη κι αν δεν εκδηλώνεται έντονα, μια έρπουσα αγανάκτηση που εκδηλώνεται με την απαξίωση των πολιτικών και της ίδιας της έννοιας της πολιτικής. Για την πολιτική είναι άδικο, για τον τρόπο άσκησής της από ορισμένους ναι.
Η ανθρωπότητα και ο «δυτικός κόσμος» πέρασε από πολλά στάδια για να καταλήξει στην αστική συνταγματική δημοκρατία. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα μείνει για πάντα εκεί. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν τα κόμματα, τουλάχιστον εκείνα που εκπροσωπούν και στον τόπο μας τα βασικά ιδεολογικά ρεύματα, που προπαγανδίζουν τις απόψεις τους.
Όταν όμως θα έλθει η οποιαδήποτε αλλαγή πολιτικού συστήματος θα το «αποφασίσουν» οι λαοί, είτε ειρηνικά, είτε με επαναστάσεις.
Πάμε τώρα στην άλλη πλευρά… την «λιγότερο αισιόδοξη»… Όσοι πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνουν πολλά περισσότερα και ότι ο κόσμος μας έχει γίνει ένας «κόσμος αδικίας και ανισοτήτων» τότε όχι δεν μπορούμε να αισιοδοξούμε ή τουλάχιστον δεν πρέπει να περιμένουμε και πολλά από τις εκλογικές αναμετρήσεις. Αυτές θα καταγράψουν «στιγμιαία» τις τάσεις που επικρατούν.
Όμως ο αγώνας για μία καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία δεν σταματά εκεί. Είναι πανθομολογούμενη διαπίστωση ότι ο πλούτος έχει συγκεντρωθεί σε «ελάχιστα χέρια» που προσπαθούν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν τα προνόμια τους. Ακόμη και ενισχύοντας φανερά με τα μέσα ενημέρωσης που διαθέτουν, συγκεκριμένες πολιτικές παρατάξεις.
Πρέπει λοιπόν να ενισχύουμε με την ψήφο μας δημοκρατικότερες ή επαναστατικότερες δυνάμεις, ώστε να «ανησυχήσουμε» το σύστημα και να «επιταχύνουμε» την εξέλιξη της ιστορίας.
Η απόφαση προς την μία ή την άλλη πλευρά, είναι δική μας. Άλλωστε όπως έλεγε κι ο Σαρτρ, «είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε ελεύθεροι…».
Υπάρχει όμως εκτός από την ελευθερία του κάθε ψηφοφόρου και η ευθύνη που έχει. Αυτή συνίσταται στην «προσπάθεια» που πρέπει να κάνει, ώστε να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο ενημερωμένος για την πολιτική της χώρας του, τις θέσεις των κομμάτων και την παγκόσμια «σκηνή».
Όπως έλεγε στο «κοινωνικό συμβόλαιο» ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ, «όσο αδύναμη κι αν είναι η επιρροή που μπορεί να έχει η φωνή μου στα δημόσια πράγματα, το δικαίωμα να ψηφίζω γι’ αυτά, αρκεί για να μου επιβάλλει το καθήκον να τα μελετώ».
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
