«Το μυαλό του παιδιού δεν είναι δοχείο να το γεμίσουμε αλλά φωτιά να την ανάψουμε» μια φράση που αποδίδεται στον Πλούταρχο (ή κατ’ άλλους στον Πλάτωνα) πολύ πριν έρθουν οι νευροεπιστήμες και μας δείξουν πόσο συγκλονιστική είναι η παιδική ηλικία στην ζωή μας, τότε που ο ανθρώπινος εγκέφαλος χτίζει τα θεμέλια του όσον αφορά τις μελλοντικές του δεξιότητες και συμπεριφορές, αυτές που αργότερα θα επηρεάζουν τον ίδιον και τους γύρω του… Και αυτή τη φωτιά η οικογένεια, η εκπαίδευση που ξεκινά από τον παιδικό σταθμό και η πολιτεία οφείλουν να την κρατήσουν αναμμένη και δυνατή!
Τα παιδιά από τα 2,5 χρόνια τους μπορούν να παρακολουθήσουν τις δραστηριότητες του παιδικού σταθμού αλλά από τα 3 χρόνια τους ο παιδικός σταθμός θα λέγαμε ότι είναι απαραίτητος! Το παιδί εντάσσεται σε ομάδα συνομηλίκων του, μαθαίνει να σέβεται κανόνες, να συνεργάζεται, να μοιράζεται, να σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους. Ο παιδικός σταθμός γίνεται ο δικός τους κόσμος, ο μικρός ο Μέγας!
…και πίσω στην δική μας πραγματικότητα…
Έχουμε στο νησί 2 βρεφονηπιακούς σταθμούς, 4 δημόσιους παιδικούς σταθμούς και 2 ιδιωτικούς (ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί, καλύπτουν τα κενά και κάνουν πολύ καλή δουλειά με τα παιδάκια) και 4 δημόσια νηπιαγωγεία, που από το 2018 στριμώχτηκαν στους υπάρχοντες χώρους ΚΑΙ τα προνήπια, όταν έγινε υποχρεωτική η φοίτηση των προνηπίων στο νηπιαγωγείο… και σε αυτές τις δομές πρέπει να βολευτούν οι ανάγκες περίπου 800 παιδιών…
Το αποτέλεσμα είναι προνήπια-νήπια στιβαγμένα και οι υπόλοιποι στην ουρά για μια θέση στους παιδικούς σταθμούς…
…καταστάσεις που οδηγούν τις οικογένειες να ψάχνουν τρόπους επιβίωσης με κίνδυνο να πέσουν θύματα στο χρηματιστήριο του ρουσφετιού για μια θεσούλα στον παιδικό σταθμό… όποιος δεν γνωρίζει τον όρο «ρουσφέτι» μπορεί να πέσει από τα σύννεφα τώρα!
Ιδιαίτερη αναφορά θα ήθελα να κάνω στα μικρότερα των 2,5 χρονών παιδάκια που οι οικογένειες αναζητούν βρεφονηπιακό σταθμό, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι η απόφαση τους δεν είναι για να έχουν ελεύθερο χρόνο οι μαμάδες για να κάνουν beaute αλλά η ΑΝΑΓΚΗ να εργασθούν γιατί δεν έχουν βοήθεια από κοινωνικές δομές που θα έπρεπε να στηρίζουν την μητρότητα και εκεί η κοινωνική αγκαλιά θα έπρεπε να είναι ανοικτή για το παιδί πρωτίστως αλλά και την οικογένεια.
Αντί λοιπόν το 2023 να συζητάμε τις εξελίξεις της παιδαγωγικής και την εφαρμογή τους στα παιδιά μας ώστε να αναπτυχθούν οι δεξιότητες τους, συνηθίζουμε στην μιζέρια και συζητάμε κάθε σχολική χρονιά αν θα έχουμε κεραμίδι να στεγάσουμε τις ανάγκες των παιδιών μας, αν θα έχουμε υπηρεσίες καθαριότητας στους χώρους τους, αν θα έχουμε παιδαγωγούς και βρεφοκόμους αναλογικά με τον πληθυσμό των παιδιών μας…
Ολιγωρία της τοπικής διοίκησης ή κεντρική πολιτική αδιαφορία; Η απάντηση είναι συνδυασμός και των δύο σε τέλειες αναλογίες! Δεν υπάρχει κοινωνική πρόνοια κεντρικά, δεν υπάρχει προστασία της γονεϊκότητας κεντρικά, αδιαφορία και ασυγχώρητη ολιγωρία τοπικά… γιατί οι μέχρι σήμερα διοικούντες προτιμούν να είναι υπόλογοι στην τοπική κοινωνία από το να γίνονται ενοχλητικοί στους πολιτικούς αδελφούς της κεντρικής εξουσίας…
Έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου να ξεφύγουμε από τα πολιτικά στεγανά μας! Είναι στο χέρι μας να μετατρέψουμε την Δημοτική Αρχή σε Φωνή του Λαού και όχι σε κυματοθραύστη που προστατεύει την κεντρική εξουσία, είναι καιρός να γίνει αλλαγή πολιτικής στην Πάρο με την «Λαϊκή Συσπείρωση Πάρου» και τον Κώστα Ροκονίδα μπροστά για τους πολλούς, για το μέλλον των παιδιών μας!
Ειρήνη Γιαννάτου – Παιδίατρος
Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος με τον συνδυασμό «Λαϊκή Συσπείρωση Πάρου»
