Τη στιγμή που γράφεται το κείμενο τούτο έχει περάσει μία ημέρα από τις Ευρωεκλογές και οι πάντες προσαρμόστηκαν στα «νέα δεδομένα» που ελάχιστη διαφορά έχουν από τα «παλαιά».
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα εγχώρια…
Η Νέα Δημοκρατία υπέστη μεγάλη ήττα βλέποντας την αποδοχή της να κατακρημνίζεται από το 41% στο 28%. Η δικαιολογία της υπέρμετρης αποχής είναι φτηνή, πρώτον διότι επιμερίζεται σε όλους, δεύτερον διότι είναι πολύ πιθανό με περισσότερη συμμετοχή η αποδοκιμασία να ήταν μεγαλύτερη και τρίτον διότι από εδώ και πέρα το συγκεκριμένο φαινόμενο θα είναι ο κανόνας.
Δημιουργείται πρόβλημα στην κυβερνησιμότητα της χώρας; Ουδένα… όπως ουδένα θα εκπλήξει και ο ανασχηματισμός που προγραμματίζεται. Ίσα – ίσα που θα στρέψει εκεί την προσοχή του κοινού και οι δημοσιογράφοι θα συζητούν από το πρωί μέχρι το βράδυ τα πιθανά ονόματα των υπουργών της νέας κυβέρνησης.
Μάλιστα όσο καθυστερεί και η επίσημη ανακοίνωση… τόσο θα «ξεχνιούνται» τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Κι όλα καλά, όλα ωραία και πάμε παρακάτω, σε τρία χρόνια τα ξαναλέμε.
Το Κ.Κ.Ε. βρέθηκε για δεύτερη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση στην πλευρά των νικητών αγγίζοντας διψήφιο ποσοστό, που του δίνει την δύναμη για μεγαλύτερη αγωνιστική δράση και κινητοποιήσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ μάλλον είναι στην πλευρά των νικητών, καθώς οι πρώτοι «άντεξαν» την διάσπαση έστω και με μικρή μείωση των ποσοστών τους και οι δεύτεροι ανεβαίνουν «αργά και σταθερά» ώστε στις επόμενες εκλογές να διεκδικήσουν συμμετοχή στο κυβερνητικό συνασπισμό… Διότι σε τρία χρόνια (ή ακόμη και αύριο να γινόταν εκλογές) ουδείς θα είναι αυτοδύναμος, άρα αναγκαστικά θα περάσουμε σε κυβερνήσεις συνεργασίας.
Η Νέα Αριστερά είχε απογοητευτική επίδοση κάτι που θα αναγκάσει τα «σημαντικά» στελέχη της να επιδιώξουν διάλογο και συγκλίσεις με τον γειτονικό χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.
Στους λοιπούς δεν αναφερόμαστε γιατί άλλοι είναι λαϊκίστικα και άλλοι ευκαιριακά κόμματα που δεν θα παίξουν ουσιαστικό ρόλο στο μέλλον καθότι, στερούνται ιδεολογικού υποβάθρου και συνεκτικής πρότασης διακυβέρνησης του τόπου.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη τώρα…
Είχαμε την αναμενόμενη άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων που παρ’ όλα αυτά σε επίπεδο Ευρωκοινοβουλίου και θεσμών δεν θα δημιουργηθεί κανένα θέμα, διότι με ισχυρή μάλιστα πλειοψηφία υπερτερούν οι δημοκρατικές δυνάμεις.
Στην Γαλλία (μία από τις δύο ατμομηχανές της Ευρώπης) ο πρόεδρος Μακρόν με μία «ηγετική» κίνηση προκήρυξε εκλογές που αν φέρουν στην εξουσία τους ακροδεξιούς θα γίνει αντιληπτό στους πολίτες ότι η επιλογή αυτή δεν αποτελεί λύση στα προβλήματα τους. Έτσι στις προεδρικές θα εκλέξουν πάλι δημοκράτη πρόεδρο.
Στην Γερμανία υπάρχει ένα μικρό θεματάκι, αλλά όχι σημαντικό διότι όπως έχει αποδειχθεί Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλιστές όταν παραστεί ανάγκη κυβερνούν μαζί, στον «μεγάλο συνασπισμό.
Επίσης παρήγορο είναι και το στοιχείο ότι στις Σκανδιναβικές χώρες είχαμε ραγδαία πτώση των ακροδεξιών σχηματισμών.
Άρα… business as usual… προχωράμε κανονικά.
Υπάρχει βέβαια ένα ταρακούνημα με συγκεκριμένα μηνύματα, κατανοητό ελπίζουμε… που πρέπει να τονώσει δημοκρατικότερες και ανθρωποκεντρικές πολιτικές στην αυριανή Ευρώπη.
Είπαμε… αλλαγές αργά και σταθερά.
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
