Αν κάτι τείνει προς την υπερβολή, μπορεί άραγε να επιφέρει θετικά αποτελέσματα; Και με ποιά στοιχεία θα ορίσουμε το «θετικό»;
Η ευτυχία του ατόμου, η ευδαιμονία ήταν το υπέρτατο αγαθό στην Ελληνική αρχαιότητα. Στην εποχή μας ο πλούτος, τα υλικά αγαθά έχουν αντικαταστήσει τις παραπάνω έννοιες. Ο φόβος του αναπάντεχου, η ανασφάλεια του μέλλοντος και η δικαιολογημένη αίσθηση της αδυναμίας αντιμετώπισης του, μας ωθούν στην «ανακάλυψη νέων θεών».
Μας κάνει η αποδοχή τους να αισθανόμαστε καλύτερα, να είμαστε ευτυχισμένοι; Αρκετοί θα πουν ναι και θα ονειρευτούν όλα εκείνα που έχουν σχεδιάσει πολλές φορές. Είναι όμως έτσι;
Έρευνες επιστημονικές και «εκτεταμένες» (έγιναν δηλαδή σε πολλούς και για αρκετά χρόνια), σε άτομα που κέρδισαν μεγάλα χρηματικά ποσά σε λαχεία, απέδειξαν ότι μετά από ένα πολύ σύντομο διάστημα ευτυχίας επανήλθαν στην προηγούμενη ψυχολογική τους κατάσταση.
Άλλωστε και ο Σωκράτης, δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν, έλεγε ότι: «Αυτός που δεν είναι ευχαριστημένος με αυτό που έχει, δεν θα είναι… ούτε με ότι θα ήθελε να έχει».
Συμπέρασμα! Οι Αμερικάνοι ξόδεψαν εκατομμύρια δολάρια και δεκαετίες για να «επιβεβαιώσουν» τον Σωκράτη. Εμείς αγνοούμε επιδεικτικά την «αρχαία» σοφία και «περί άλλων τυρβάζουμε».
Ο Επίκουρος ισχυριζόταν ότι χρειάζονται «σωματική υγεία και ψυχική ηρεμία». Αυτά ομολογουμένως «κόποις κτώνται». Τα υπόλοιπα θα τα «βρούμε» στην πορεία.
Οι πρόγονοι μας είχαν σαν «ευαγγέλια» τις φράσεις «μέτρον άριστον» και «μηδέν άγαν». Συμπύκνωναν αιώνες σοφίας. Τηρήθηκαν σε ελάχιστες περιπτώσεις. Μένουν εκεί όμως σαν «μνημεία» για να μας δείχνουν τον σωστό δρόμο. Στο χέρι μας είναι να τον ακολουθήσουμε.
Αν λοιπόν ξεκινήσουμε από την αρχική πρόταση για την «υπερβολή», αντιλαμβανόμαστε ότι οι αναφορές είναι γι’ αυτά που συμβαίνουν στην Πάρο.
Και επειδή δεν θέλουμε να είμαστε ανειλικρινείς και να παραμυθιάζουμε εαυτούς και αλλήλους, θα ομολογήσουμε ότι το συμφέρον μας το ατομικό κοιτάμε, όπως είναι φυσικό.
Κάποια στιγμή όμως ανακαλύψαμε δύο πράγματα. Ότι αυτό εξυπηρετείται καλύτερα όταν υπηρετείται το συλλογικό συμφέρον και φυσικά αποφεύγοντας τις «υπερβολές». Γι’ αυτό απαίτηση και διεκδίκηση για «δυνατό» δημόσιο σύστημα υγείας και κοινωνικό κράτος.
Το επαναλαμβάνουμε… Χρειάζεται η Πάρος αλλαγή πολιτικής και όχι αλλαγή διαχείρισης…
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
