Ως «πολιτικός σεισμός», μπορούν πλέον να χαρακτηριστούν οι τελευταίες ημέρες, οι ημέρες που ακολούθησαν την «μαύρη» ημέρα των Τεμπών, με τους δεκάδες νεκρούς από λάθη ανθρώπων, αλλά και από παραλείψεις πολιτικών προσώπων. Στις ημέρες που περνάμε, το ενδιαφέρον είναι στραμμένο στο «ρήγμα» που προκάλεσε την τραγωδία. Οι προσπάθειες των κομματικών σχηματισμών να επιρρίψουν τις ευθύνες οι μεν στους προηγούμενους και οι άλλοι στους επόμενους, έπεσαν στο κενό.
Οι πολίτες έχουν βγάλει το δικό τους συμπέρασμα, σύμφωνα με τις έρευνες. Φταίνε όλοι, όσοι είχαν την εξουσία τα τελευταία δέκα έως είκοσι χρόνια. Η ακολουθούμενη πολιτική επικοινωνία των κομμάτων, με δηλώσεις, μαρτυρίες και δημόσια έγγραφα, για τις διαχρονικές τους ευθύνες, παίζει τελικά το μικρότερο ρόλο στη διαμόρφωση της εικόνας του πολιτικού συστήματος στο σύνολο του, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις.
Ο κόσμος δεν θέλει να ακούσει, θέλει να εκφράσει συναισθήματα οργής, θυμού, απαξίωσης και τιμωρίας προς το σύστημα, αδιαφορώντας για την προεκλογική περίοδο που έχει ξεκινήσει προ πολλού και με άγνωστη, μέχρι στιγμής, την ημερομηνία των εκλογών. Με καθημερινές διαδηλώσεις, από ένα πλήθος ανθρώπων όλων των ηλικιών και τάξεων και από οργανωμένες από κόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις εκδηλώσεις, οργής και θυμού.
Η ύπαρξη ενός νέου πολιτικού αγώνα στους δρόμους «ριζώνει» μέρα με τη μέρα στη συνείδηση των πολιτών, με την κρίση εμπιστοσύνης στα κόμματα εξουσίας να μεγαλώνει καθημερινά. Από την πλευρά των πολιτικών κομμάτων, ακούμε μια ρητορική χωρίς απήχηση και διλήμματα που δεν «βγαίνουν», δεν προβληματίζουν ούτε και τους «δικούς τους» και ακυρώνονται την επόμενη μέρα.
Σε λίγους μήνες, θα στηθούν οι κάλπες και η ώρα του απολογισμού φτάνει και θα έχει ολέθρια αποτελέσματα για όσους προσπαθήσουν να «θολώσουν» την πραγματικότητα αντί να την «φωτίσουν», μετακυλώντας τις ευθύνες στην προσπάθεια να ξεφύγουν από το «κάδρο». Το μόνο που θα πετύχουν τελικά, είναι να μεγιστοποιήσουν την οργή και τον θυμό των ψηφοφόρων.
Επιπλέον, σε μια χώρα που έχει χρεοκοπήσει ηθικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, πολιτικά και οικονομικά, αυτό που χρειάζονται οι Έλληνες είναι μια νέα διέξοδος ελπίδας, για το αύριο το δικό τους και των παιδιών τους. Εγγυήσεις, για μην υπάρξουν νέα φαινόμενα διαφθοράς, ασυνεννοησίας, υποκλοπών, αδράνειας, μεταθέσεως ευθυνών και όλων των γνωστών παθογενειών που μας ταλανίζουν τα τελευταία χρόνια, μνημονιακά και μη.
Όταν όλα αλλάζουν προς το χειρότερο, όπως αλλάζουν και οι ζωές μας τα τελευταία δέκα χρόνια, θα πρέπει οι πολιτικοί να αλλάξουν τη στάση απέναντι στους πολίτες και στα προβλήματα τους.
Το προεκλογικό σύνθημα της Δημοκρατικής Συμμαχίας, που όμως δεν μπήκε στη Βουλή, αξίζει να το ξαναθυμηθούμε «Φταίει το κράτος όχι εσύ. Άλλαξε το»! Μια αλήθεια, ένα πολιτικό μήνυμα με βάθος, ουσία και περιεχόμενο. Τελικά οι πολίτες δεν το πίστεψαν! Ίσως να ακουστεί και σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, αλλά στις επικείμενες εκλογές όση προσπάθεια κι αν κάνουν τα κομματικά και επικοινωνιακά επιτελεία, για έξυπνες στρατηγικές, η οργή, ο θυμός και η απαξία των ψηφοφόρων, θα δώσουν μεγάλα ποσοστά στην αποχή και στην αντισυστημική ψήφο. Ιδιαίτερα από τα νέα τμήματα του εκλογικού σώματος, που θα ψηφίσει για πρώτη ή και για δεύτερη φορά. Η επικοινωνία των κομμάτων μέσα από τα παραδοσιακά και τα νέα μέσα, θα αποδώσει σε αυτές τις εκλογές ή θα την «πνίξει» η οργή και ο θυμός των πολιτών;
