Πλησιάζοντας την ημέρα των ευρωεκλογών, γίνεται ορατό όλο και διαυγέστερα, το ενδεχόμενο σημαντικής ανόδου των ακροδεξιών σχηματισμών. Το συγκεκριμένο φαινόμενο έχει πολλές παραμέτρους και αρκετούς λόγους που οδήγησαν στην διόγκωσή του, έτσι ώστε τα τελευταία χρόνια η συμμετοχή τους σε κυβερνητικούς συνασπισμούς να είναι συχνή. Βέβαια εκεί όπου συμβαίνει αυτό έχουν «προσαρμοστεί» και έχουν λειάνει τις γωνίες τόσο πολύ, που είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς ένα ακροδεξιό εθνικιστικό κόμμα από μια λαϊκή δεξιά.
Ο σημαντικότερος παράγοντας είναι οι μεταναστευτικές ροές που δημιουργούν ένα «φόβο» και μία ανασφάλεια σε πολλούς ευρωπαίους πολίτες όσον αφορά το οικονομικό τους μέλλον, αλλά κυρίως το πολιτισμικό. Δεν έχει ποτέ εξηγηθεί με ακρίβεια και πραγματικά στοιχεία η συμβολή των μεταναστών στην υπόθεση της Ενωμένης Ευρώπης (Ε.Ε.), τα θετικά που υπάρχουν και είναι πολλά, αλλά και τα αρνητικά καθώς και οι ευθύνες μας γι’ αυτούς τους ξεριζωμούς των ανθρώπων. Τότε ίσως να βλέπαμε κι από μια άλλη οπτική γωνία τα πράγματα. Ακόμη και πιο «βαθιά» στο παρελθόν να πάμε θα διαπιστώσουμε ότι ο άνθρωπος ήταν συνεχώς «μετακινούμενος». Και εμείς κάπως βρεθήκαμε εδώ…
Πρέπει λοιπόν να κατανοήσουμε ότι η μετανάστευση για μια καλύτερη ζωή είναι δικαίωμα και «ανάγκη» επιβίωσης. Εμείς λοιπόν που είμαστε «δυνατοί» και Ευρωπαίοι Δημοκράτες θέτουμε τους κανόνες βάσει του ευρωπαϊκού κεκτημένου και δεχόμαστε τους «αδελφούς συνανθρώπους μας» με σχέδιο και οργάνωση. Τώρα αν αυτό χρήζει βελτίωσης (και αυτό είναι σίγουρο) δεν σημαίνει ότι θα πάμε στο άλλο άκρο και θα κλείσουμε τα σύνορα με φράχτες και ηλεκτροφόρα σύρματα.
Γι’ αυτό λοιπόν αποφασίζουμε τον Ιούνη αν θέλουμε ανοιχτή στις προκλήσεις του μέλλοντος Ευρώπη ή μια «κλειστή» και φοβική που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει τους λαούς της στην δυστυχία της οπισθοδρόμησης.
Προσωπικά δεν έχουμε καμιά αμφιβολία στο ότι η Ευρώπη θα «προχωρήσει»… Θα έχει προσωρινά πισωγυρίσματα αγοραίου φιλελευθερισμού, όπως ο σημερινός, αλλά θα έλθει η στιγμή που θα επικρατήσουν σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές που θα επαναφέρουν τον ρου της ιστορίας στην πλευρά της κοινωνίας των πολιτών και όχι του κεφαλαίου.
Έχουν δίκιο όσοι δυσφορούν με την σημερινή κατάσταση και ισχυρίζονται ότι η Ευρώπη του σήμερα είναι των πολυεθνικών και όχι η Ευρώπη των λαών. Αυτό λοιπόν είναι το στοίχημα… Τί Ευρώπη θέλουμε;
Η λύση δεν είναι να κατηγορούμε συνεχώς την Ευρωπαϊκή Ένωση ή πολύ περισσότερο να θέλουμε να αποχωρήσουμε. Αυτό θα ήταν καταστροφή για την χώρα μας. Η λύση είναι να αγωνιστούμε μέσα στην Ευρώπη… για μία καλύτερη ΕΥΡΩΠΗ!
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
