Απ’ ότι φαίνεται ξεκάθαρα μετά τις Ευρωεκλογές, το κύριο χαρακτηριστικό στο ΠΑΣΟΚ αλλά και στην ευρωπαϊκή κεντροαριστερά είναι η εσωστρέφεια.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν νέα αξιόλογα στελέχη στον συγκεκριμένο χώρο, που παρακολουθούν με απορία την «επίθεση» κατά της ηγεσίας, σε μία χρονική στιγμή που δεν υπάρχει κανένας λόγος γι’ αυτό.
Κι όμως εκείνο που θα είχε σημασία στη σημερινή συγκυρία ιδεολογικής κρίσης στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, θα ήταν η αναθέρμανση του προβληματισμού για ένα νέο μοντέλο κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης. Είναι δε τόσο σημαντικό, διότι πρόκειται για φαινόμενο παγκόσμιο.
Πρέπει λοιπόν το κέντρο και η αριστερά απέναντι στην κυριαρχία του αγοραίου φιλελευθερισμού να αντιτάξουν το δικό τους σχέδιο και να δώσουν την δική τους προοπτική, σε ένα κόσμο που αδύναμος βάλλεται από παντού και όχι ο καθένας να προβάλει τον εγωισμό του.
Όσο κι αν «λοιδορήθηκε» ο εξανθρωπισμός του καπιταλισμού είναι το απαραίτητο και αναγκαίο επόμενο στάδιο της παγκόσμιας ιστορίας.
Αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας πρέπει να παραδεχθούμε ότι τις τελευταίες δεκαετίες η κυβερνώσα σοσιαλδημοκρατία υπό το βάρος της δημοσιονομικής πειθαρχίας ενσωματώθηκε στην λογική των δεξιών και νεοφιλελευθέρων προταγμάτων.
Η εξέλιξη αυτή την απομάκρυνε από την κοινωνική της βάση, που δικαίως της γύρισε την πλάτη και εδώ και στην Ευρώπη.
Αν είναι να κάνεις «περίπου τα ίδια» ο πολίτης όπως είναι λογικό θα προτιμήσει το «πρωτότυπο».
Σήμερα λοιπόν είναι αναγκαίο να επιστρέψει στις ρίζες και να εκφράσει με μία νέα δυναμική αυτό που αποκαλείται «κοινωνία των πολιτών».
Είναι τα εκατομμύρια των ευαισθητοποιημένων ατόμων που προτεραιότητα τους είναι ο άνθρωπος και το περιβάλλον και όχι οι σειρήνες του κέρδους και της αλόγιστης ανάπτυξης.
Σε αυτό το σημείο κρίνουμε απαραίτητο να αναφέρουμε την κοινή διαπίστωση πολλών διεθνών οικονομικών φορέων, που δηλώνουν ότι υπάρχει για πρώτη φορά στην ιστορία του καπιταλισμού η βεβαιότητα ότι η επόμενη γενιά θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη.
Αν ρίξουμε μια ματιά στο τι γίνεται σήμερα (πολεμικές συρράξεις, φτωχοποίηση ολόκληρων χωρών, μετανάστευση μαζική, ανεξέλεγκτη τεχνολογία ελέγχου και καθοδήγησης των μαζών, κλπ), εύκολα αντιλαμβανόμαστε που «πάει η κατάσταση».
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να προετοιμάσει με ψυχραιμία και χωρίς υπερβολές και επιπολαιότητες, η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία το νέο της πολιτικό πρόγραμμα.
Σίγουρα η παρούσα χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση λόγω της ανασφάλειας και του φόβου δεν δημιουργούν θετικό κλίμα για «ήρεμες δυνάμεις» και οδηγούν τους πολίτες σε παθητικότητα και απογοήτευση, όπως έδειξε και η μεγάλη αποχή.
Αυτό όμως δεν πρέπει με κανένα τρόπο να ακυρώσει τον ιστορικό ρόλο της κεντροαριστεράς για ένα κράτος δικαίου και ισότητας σε πλήρη αντιπαράθεση με τον νεοφιλελευθερισμό.
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
