Επειδή με τα δύο προηγούμενα άρθρα μας περιγράψαμε μία κατάσταση συνηθισμένη για την Ελληνική πραγματικότητα, που μας στενοχωρεί και μας αφήνει μία πικρή γεύση, σήμερα θα αναφερθούμε σε ένα τελείως διαφορετικό περιστατικό που «κείτεται» στην άλλη άκρη και ανοίγει χαραμάδα για να μπει το φως.
Προ ημερών υπήρξε απόφαση για τον ορισμό «καλλιτεχνικού διευθυντή», ουσιαστικά υπευθύνου για την διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων που έχουν σχέση με το φεστιβάλ επιχείρησης του δήμου. Πρόκειται για μία θέση που εκτός όλων των άλλων, απαιτεί την ενασχόληση για αρκετές ώρες πριν και κατά την διάρκεια της καλοκαιρινής περιόδου με την οργάνωση και τον προγραμματισμό καθώς και με την παρακολούθηση του «αντικειμένου». Χώρια τις επαφές με «εξαίρετους» ανθρώπους που είναι οι καλλιτέχνες και την ανάλογη ευαισθησία και συμπεριφορά που απαιτείται.
Εκεί λοιπόν που συμφωνήσαμε στο πρόσωπο, που θα αναλάβει αυτά τα καθήκοντα και την καταλληλότητά του για να φέρει εις πέρας το έργο αυτό, εκεί με έκπληξη (αλλά και με χαρά) πληροφορηθήκαμε ότι θα προσφέρει τις υπηρεσίες του δωρεάν.
Μετά τα προηγούμενα «χτυπήματα», αυτό ήταν ένα «χάδι ανακούφισης» και ένα δείγμα αφιλοκερδούς προσφοράς που σπανίζει στο πολιτικό μας στερέωμα.
Άλλωστε η συγκεκριμένη δημοτική εταιρεία έχει «παρελθόν και παράδοση» σε τέτοιου ηθικού μεγέθους συμπεριφορές από αρκετούς και «πρωταγωνιστές» και «εργάτες» και «φίλους».
Στο σημείο που βρισκόμαστε πρέπει να κάνουμε μία διευκρίνιση προκειμένου να μην υπάρξουν «παρεξηγήσεις». Στην παρελθούσα κριτική μας δεν εννοούμε με κανένα τρόπο τις αμοιβές των αιρετών, δημάρχων, αντιδημάρχων, προέδρων δημοτικών συμβουλίων, προέδρων νομικών προσώπων και γενικών γραμματέων οι οποίοι δικαίως αμείβονται και προπάντων εκείνοι που με εργατικότητα και εντιμότητα εκτελούν τα καθήκοντα τους.
Επανερχόμαστε ξανά στο αρχικό μας παράδειγμα, γιατί σήμερα θέλουμε να δώσουμε ένα τόνο αισιοδοξίας. Επισημαίνουμε ότι πιστεύουμε πως υπάρχουν και άλλα ανάλογα παραδείγματα (ξέρουμε ήδη δύο) στις γραμμές της δημοτικής αρχής και φυσικά αναλόγου μεγέθους συμπεριφορές από αιρετούς του παρελθόντος. Ουδείς όμως θέλει να γίνεται μνεία στο πρόσωπο του και εμείς το σεβόμαστε και το τιμούμε.
Άρα όλοι εμείς που με ευκολία κατηγορούμε πολιτικούς και δημοτικούς συμβούλους, κλπ, να ξέρουμε ότι υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα σε όλες τις βαθμίδες και μάλιστα είναι αρκετά.
Όπως λοιπόν στιγματίζουμε τα «κακώς κείμενα» έτσι πρέπει και να αναδεικνύονται τα «καλώς κείμενα». Και πάντοτε με την υποσημείωση ότι δεν είμαστε ούτε κριτές, ούτε εισαγγελείς και οι απόψεις μας είναι προσωπικές και περικλείουν μεγάλη πιθανότητα λανθασμένων εκτιμήσεων.
Γι’ αυτό και εκτός της εξαίρεσης «του καλού λόγου» που φωτογραφίζει κάπως, στις άλλες περιπτώσεις κριτικάρουμε πολιτικές ενέργειες και πρακτικές με γενικότερους αφορισμούς και απόδοσης της «ενοχής» στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Πάντα λοιπόν, μετά το σκοτάδι το φως… Υπάρχει ελπίς…
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
