Ως γιατρός που εργάστηκα ξανά στο Κέντρο Υγείας Πάρου, μετά από καιρό, για εφημερία -τη χθεσινή– αποτέλεσμα της χρόνιας «λειψανδρίας», νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για κάτι που δεν είναι απλώς επαναλαμβανόμενο. Είναι προβλέψιμο. Και, το χειρότερο: είναι απολύτως προλήψιμο.
Νέοι και νέες (πολύ συχνά ανήλικοι) λιπόθυμοι από μέθη, συνήθως προερχόμενοι από παραλιακά θορυβώδη μπαρ. Τροχαία με οχήματα τύπου ATV («γουρούνες»). Οδήγηση χωρίς δίπλωμα, χωρίς κράνος, χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο. Υπάρχουν ζωές που περισσεύουν;
Υπάρχει υγειονομική δομή που αντέχει να νοσηλεύει ασθενείς που περιμένουν ώρες, απλώς για να αδειάσουν τα κρεβάτια από τους μεθυσμένους;
Σε μία και μόνο εφημερία, αντιμετωπίσαμε σωρεία τροχαίων –σχεδόν αποκλειστικά με «γουρούνες»– από οδηγούς σε κατάσταση αμφίβολης οδηγικής ικανότητας. Το σενάριο γνώριμο:
Νεαροί τραυματίες και πολυτραυματίες, άλλοι σε κώμα από μέθη, πανικός, διακομιδές, υπεράνθρωπες προσπάθειες προσωπικού. Ένα σύστημα υγείας στα όριά του – με σαφέστατη κρατική ευθύνη σε αυτό. Ένιωσα σαν να ήμουν ξανά στην Ίο, πριν λίγα χρόνια:
Η αποφορά αλκοόλ στο ΚΥ από τους λιπόθυμους μεθυσμένους, οι τραυματίες από «γουρούνες» που περίμεναν να διακομιστούν στη Σαντορίνη… Και γύρω μια κοινωνία που το είχε αποδεχτεί μοιρολατρικά, σαν κάτι φυσικό.
«Έτσι είναι το καλοκαίρι». Κι όμως – δεν είναι φυσικό. Δεν είναι αναπόφευκτο. Η κρατικοδίαιτη κερδοσκοπία στο όνομα του τουρισμού δηλητηριάζει και το πιο όμορφο νησί του κόσμου. Και μαζί του, την έννοια της υγείας, της πρόληψης, της ασφάλειας.
Η χρήση κράνους δεν ελέγχεται.
Οχήματα δίνονται σε άτομα ακατάλληλα.
Η οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ περνά χωρίς κανέναν έλεγχο.
Η πρόληψη είναι ανύπαρκτη.
Η ενημέρωση μηδενική.
Η τοπική κοινωνία το έχει αποδεχτεί σαν «καλοκαιρινή ρουτίνα». Μα δεν είναι ρουτίνα. Είναι έγκλημα με προαναγγελία.
Οι ζωές που καταστρέφονται ή χάνονται δεν είναι «παράπλευρες απώλειες» ενός επιτυχημένου καλοκαιριού. Δεν είναι θέμα «κουλτούρας». Είναι θέμα ευθύνης. Των αρχών.
Των ενοικιαστών.
Των επιχειρηματιών.
Των ίδιων των επισκεπτών.
Και όσων σιωπούμε, όσων δεν ζητάμε:
Αυστηρότερους ελέγχους στις ενοικιάσεις.
Περιορισμούς στη χρήση ATV.
Αλκοτέστ και ελέγχους στην πώληση αλκοόλ σε ανήλικους.
Χτες, μια ανεξέλεγκτη «γουρούνα» έπεσε πάνω σε ασθενοφόρο που μετέφερε ασθενή. Ο οδηγός -χωρίς δίπλωμα, χωρίς κρίση- τραυματίστηκε σοβαρά. Το ασθενοφόρο τέθηκε εκτός λειτουργίας.
Η τοπική κοινωνία, με ένα ασθενοφόρο λιγότερο – από την αμέλεια κάποιου άτυχου νέου που δεν έπρεπε ποτέ να έχει το κλειδί.
Αν υπάρχει ένα μήνυμα, είναι αυτό: Όλα είναι πολιτική και κοινωνική επιλογή. Και μπορούμε να την αλλάξουμε.
Ας σταματήσουμε να παριστάνουμε πως δεν βλέπουμε. Και στην Πάρο και στην Αντίπαρο. Ήλιος, θάλασσα, αλκοόλ, γουρούνες (και αίμα). Ζήσε το όνειρό σου.
Magos Gisspor
