«Θα πούμε το νερό …νεράκι;»: Γύρω από αυτό το ερώτημα επανέρχεται η συζήτηση για την «κρίση λειψυδρίας», με την κυβέρνηση να ανακοινώνει ξανά «έκτακτα σχέδια», ανακηρύσσοντας την Αττική και την Κρήτη ως περιοχές με «έλλειψη νερού», και επιταχύνοντας τον βηματισμό της μετατροπής του νερού και της διαχείρισής του σε πανάκριβο εμπόρευμα.
Μπορεί μάλιστα για αντιπερισπασμό να δηλώνει «αμετακίνητη» και να ξεκινά τις ανακοινώσεις της με το κλισέ ότι «το νερό είναι και θα παραμείνει δημόσιο αγαθό», όμως η αλήθεια είναι ότι το μόνο που εξασφαλίζει είναι να ρέουν «γάργαρα» τα κέρδη από τις μπίζνες στη διαχείριση των υδάτων, σε βάρος των λαϊκών αναγκών.
Τι άλλο είναι οι προωθούμενες αναδιαρθρώσεις στις Επιχειρήσεις Ύδρευσης και Άρδευσης, οι οποίες μάλιστα είναι και εισηγμένες στο χρηματιστήριο; Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μετοχές των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ χτες κέρδιζαν 12% στον απόηχο των κυβερνητικών δηλώσεων.
Τι άλλο υπηρετεί ο κεντρικός στόχος για περιορισμό του «κόστους», με άξονα τις σχετικές ευρωενωσιακές Οδηγίες που έχουν ψηφίσει και εφαρμόσει με συνέπεια όλες οι κυβερνήσεις;
Τι άλλο υπηρετεί η δρομολόγηση ταμείων επενδύσεων για μονάδες αφαλάτωσης, που όπως φαίνεται ιεραρχούνται στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης;
Υπενθυμίζεται ότι αυτά τα μέτρα έρχονται σε συνέχεια αυξήσεων στα τιμολόγια του νερού μετά το περσινό καλοκαίρι, και και πάλι στο όνομα της «αντιμετώπισης της λειψυδρίας», που επανέρχεται και φέτος σαν πρόσχημα. Η ίδια η Ρυθμιστική Αρχή άλλωστε επιτάσσει τη διαμόρφωση των τιμολογίων με κριτήριο την «επαρκή ανάκτηση του κόστους επένδυσης», του «περιβαλλοντικού κόστους» και του «κόστους πόρου».
Η λειψυδρία την οποία επικαλείται ξανά η κυβέρνηση είναι στην πραγματικότητα η αδυναμία του αστικού κράτους να καλυφθούν οι λαϊκές ανάγκες σε ύδρευση και άρδευση. Είναι αποτέλεσμα των χαμένων νερών και εδαφών που τα συγκρατούν, της απογύμνωσης από τη βλάστηση, της μείωσης της δασοκάλυψης.
Όλα εκείνα δηλαδή που φέρνει η εγκληματική πολιτική του κέρδους, το «ναρκοπέδιο» όπου η λαϊκή ανάγκη για ποιοτικό νερό αντιμετωπίζεται από τη μία ως «κόστος» και από την άλλη ως πεδίο επενδύσεων για κατασκευαστικούς και άλλους ομίλους, όπως τώρα για τις μονάδες αφαλάτωσης. Στο έδαφος αυτής της πολιτικής έρχονται εναλλάξ οι συμφορές από τις πλημμύρες και οι ελλείψεις ελλείψεις νερού για τα νοικοκυριά και για τα χωράφια των βιοπαλαιστών αγροτών.
Γι’ αυτό και ο «μπαμπούλας» της λειψυδρίας αξιοποιείται διαχρονικά από τις κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ώστε να φορτωθούν οι ευθύνες στον λαό μέσω της προπαγάνδας περί «ατομικής ευθύνης», της ανάγκης «συνετής κατανάλωσης» και «έκτακτων μέτρων», πάντα στην κατεύθυνση της εμπορευματοποίησης.
Πυρήνας αυτής της στρατηγικής είναι η Οδηγία – Πλαίσιο της ΕΕ για το νερό, του 2000, με την οποία εναρμονίστηκε η ελληνική νομοθεσία από το 2003 και αναθεωρήθηκε το 2023. Κάθε σχετική απόφαση στοχεύει στη συγκράτηση της ζήτησης μέσω αυξήσεων στα τιμολόγια, και όχι σε ουσιαστικά έργα εμπλουτισμού του αποθέματος σε νερό και προστασίας των δασών. Αυτά τα έργα άλλωστε «σκοντάφτουν» στην επιλεκτική ανικανότητα του κράτους, δεν ιεραρχούνται στις χρηματοδοτήσεις και «δεν χωράνε» στον καθορισμό των χρήσεων γης με κριτήριο την καπιταλιστική κερδοφορία. Γι’ αυτό και κρίσιμα έργα ύδρευσης, άρδευσης και αντιπλημμυρικής προστασίας ύψους 300 εκατ. ευρώ απεντάχθηκαν από το Ταμείο Ανάκαμψης, ενώ τώρα προωθούνται οι συγχωνεύσεις των Εταιρειών Ύδρευσης – Άρδευσης, με υπογραφή συμφωνιών για έσοδα, με έργα μέσω ΣΔΙΤ, με κυνήγι ανείσπρακτων οφειλών, αυξήσεις στα τιμολόγια κ.ο.κ.
Στο πλαίσιο αυτό, με τη γνωστή τους «σκυταλοδρομία» οι αστικές κυβερνήσεις προχώρησαν βήμα – βήμα την εμπορευματοποίηση: Από τη μετοχοποίηση των ΕΥΔΑΠ – ΕΥΑΘ στα τέλη του 1990, για την κατοχύρωση της ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας τους, μέχρι το πέρασμά τους στο ΤΑΙΠΕΔ από τις κυβερνήσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και στο Υπερταμείο από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Από τη διαρκή απουσία έργων υποδομής για τη στήριξη της αγροτικής παραγωγής και τον εμπλουτισμό του υδροφόρου ορίζοντα, μέχρι τις ανατιμήσεις, όπως με την ΚΥΑ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το 2017, που καθόριζε τους «γενικούς κανόνες κοστολόγησης και τιμολόγησης» του νερού, για την «ανάκτηση του κόστους υπηρεσιών στις διάφορες χρήσεις του».
Αυτήν τη «σκυτάλη» παίρνει και η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ για να συνεχίσει το έγκλημα, ισχυριζόμενη ότι θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα με τις ίδιες συνταγές, της εμπορευματοποίησης, που το δημιούργησαν και το οξύνουν εδώ και δεκαετίες.
Για να μην πει λοιπόν ο λαός «το νερό νεράκι», έχει επιλογή: Να δυναμώσει τον αγώνα του ενάντια στην πολιτική της ΕΕ και των κομμάτων της, που θέλει το νερό εμπόρευμα. Να διεκδικήσει φτηνό, ελεγμένο και ποιοτικό νερό, έργα υποδομής από το κράτος, χωρίς ΣΔΙΤ και συμβάσεις παραχώρησης. Να ανοίξει δρόμο προοπτικής, για νερό κοινωνικό αγαθό για τις ανάγκες της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, και όχι εμπόρευμα στα χέρια των ομίλων!
Αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας» του «Ριζοσπάστη», Πέμπτη 24 Ιούλη 2025
