Λέγεται ότι μία δημοκρατία χωρίς ισχυρή αντιπολίτευση, είναι μία άκρως προβληματική δημοκρατία, που αγγίζει μάλιστα τα όρια της απολυταρχίας. Δυστυχώς αυτό συνέβη στην χώρα μας μετά την τελευταία εκλογική αναμέτρηση.
Οι αιτίες πολλές και οι ευθύνες απλώνονται σε όλο το πολιτικό φάσμα. Αυτό όμως που μας απασχολεί σήμερα δεν είναι το πρόσφατο παρελθόν, αλλά τα αποτελέσματα που ήδη αυτό παράγει.
Κύρια αιτία είναι ότι οι κυβερνώντες δεν έχουν την δημοκρατική εκείνη ευαισθησία να διαχειριστούν την παντοκρατορία τους, ούτε το φιλοσοφικό υπόβαθρο που προειδοποιεί (πχ. Πλάτων, Στωικοί, Μάρκος Αυρήλιος) για τα δεινά που έπονται παρομοίων αλαζονικών συμπεριφορών.
Φυσικά και ίσως πρώτα από όλα είναι η μοναδική ευκαιρία (που παρουσιάζεται τώρα, με αδύναμη αντιπολίτευση) στο νεοφιλελεύθερο πολιτικό προσωπικό, να εξυπηρετήσει τα μεγάλα συμφέροντα που το στηρίζουν και να ξεκαθαρίσει μια και καλή με τον δημόσιο χαρακτήρα των κοινωνικών υπηρεσιών και με ότι έχει απομείνει από αυτό που αποκαλούμε δημόσιο τομέα.
Η ιστορία αυτή βέβαια εξελίσσεται πολλά χρόνια, ακόμη και με κινήσεις που είχαν μία πρόσκαιρη λαϊκή αποδοχή και τροφοδοτείται επικοινωνιακά από τα κατευθυνόμενα και ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Τα πράγματα όμως ξέφυγαν τελείως τον τελευταίο χρόνο που δεν υπάρχουν οι πολιτικές αντιστάσεις ή υπάρχουν αδύναμες και μικρές.
Παρεμπιπτόντως ένα ηχηρότατο ράπισμα ήταν και η καταδικαστική απόφαση του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, που ασκούσε εντονότατη κριτική στον τρόπο παρουσίασης των γεγονότων και της πραγματικότητας από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Η τέταρτη εξουσία είναι ταϊσμένη καλά και καθοδηγούμενη πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην επίθεση εναντίον των δημόσιων υπηρεσιών και του κοινωνικού χαρακτήρα του κράτους. Στην επίθεση δηλαδή εναντίον του πολίτη αυτής της χώρας και δη, του πιο αδυνάτου.
Δεν θα ισχυριζόμαστε ποτέ ότι το κράτος πρέπει να υποδυθεί τον ρόλο του επιχειρηματία, δοκιμασμένο άλλωστε με αποτυχία στο παρελθόν. Υπάρχουν όμως τομείς που δεν νοείτε να μην είναι κρατικοί και άλλοι τομείς που σε καμία των περιπτώσεων δεν πρέπει να μην υπάρχει και κρατικός βραχίονας.
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν και η υγεία, η παιδεία, το νερό, τα σκουπίδια, που μεθοδευμένα βήμα-βήμα εκχωρούνται στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό συντελείται εντέχνως και πονηρά με την απαξίωση τους κατόπιν οργανωμένου σχεδίου που περιλαμβάνει την υποστελέχωση και την υποχρηματοδότηση τους. Έτσι οδηγείται και ο πολίτης στην πλάνη ότι τα πράγματα δεν λειτουργούν σωστά, λόγω του δημόσιου χαρακτήρα τους. Μεγάλη πλάνη που έχει ήδη φέρει δεινά και θα φέρει μεγαλύτερα.
Και έχουμε την δεύτερη κατηγορία που συμπεριλαμβάνει και την ενέργεια, την τηλεφωνία, τον τραπεζικό τομέα όπου δεν δικαιολογείται η μη ύπαρξη κρατικής οντότητας, που δεν θα αφήνει περιθώρια για ληστρικές πρακτικές στον ιδιωτικό τομέα. Και φυσικά να αφεθούν να κάνουν την δουλειά τους οι εποπτικές και οι ανεξάρτητες αρχές και όχι να ποδηγετούνται από την κυβέρνηση.
Έχουμε όμως και κάτι ακόμη, ίσως το πιο σημαντικό! Το περιβάλλον που θυσιάζεται (ως σύγχρονη Ιφιγένεια) στον βωμό της άναρχης και ανεξέλεγκτης ανάπτυξης. Που θα καταλήξει όλη αυτή η ιστορία, δεν θα αργήσουμε να το μάθουμε, αν και έχουμε την εντύπωση ότι η πλειοψηφία των πολιτών το αντιλαμβάνεται και μάλιστα με επώδυνο τρόπο.
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
