Τώρα που «απέχουμε» αρκετά από το 2010-11 και το ετερόκλητο κίνημα των αγανακτισμένων, ήλθε η ώρα να κάνουμε ένα «ελάχιστο» απολογισμό για την δεκαπενταετία που πέρασε και μια λογική κριτική στον «παραλογισμό» και στον λαϊκισμό της περιόδου εκείνης, που βρήκε πρόσφορο έδαφος να καλλιεργηθεί. Μια καλλιέργεια που ακόμη και τώρα δυστυχώς έχει ισχυρά ερείσματα και ταλαιπωρεί την πολιτική ζωή του τόπου.
Πριν το 2010 όσοι από εμάς παρατηρούσαμε την «εικόνα» του Κράτους γνωρίζαμε τις αδυναμίες του και βλέπαμε την απροθυμία και την αναβλητικότητα των κυβερνώντων να τις αντιμετωπίσουν.
Το μεγαλύτερο ρόλο έπαιζε το λεγόμενο «πολιτικό κόστος» αλλά και η απουσία ολοκληρωμένου στρατηγικού σχεδιασμού ανασυγκρότησης και λειτουργίας του διοικητικού μηχανισμού. Η λεγόμενη και μη γινόμενη «επανίδρυση του κράτους».
Η κρίση χρέους και τα «δίδυμα ελλείμματα» έφεραν στο προσκήνιο όλα αυτά τα διαχρονικά προβλήματα.
Με την υπαγωγή της χώρας στα «προγράμματα οικονομικής προσαρμογής», τα λεγόμενα «μνημόνια», η χώρα και η ελληνική οικονομία διασώθηκε κυρίως με τα μεγάλα ποσά και τους μηχανισμούς στήριξης που δημιουργήθηκαν από τους ευρωπαίους εταίρους μας.
Παρά τα σκληρά μέτρα λιτότητας, τις αναγκαίες περικοπές αλλά και τα περιοριστικά μέτρα άσκησης πολιτικών (εποπτεία), η χώρα επανήλθε μετά κόπων και βασάνων στον ίσιο δρόμο.
Η συζήτηση σχετικά με το είδος του προγράμματος και την «καταλληλότητα» των μέτρων είναι μεγάλη και ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει δίκιο. Ούτε η ίδια η ιστορία μετά από εκατό χρόνια δεν θα αποφανθεί με βεβαιότητα.
Ένα είναι σίγουρο… Η Ελλάδα σώθηκε… Προς το παρόν!!!
Μέσα στα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έγινε κατ΄αρχήν η ορθή κατανόηση των αιτίων που δημιούργησαν την κρίση και πάρα πολλές μεταρρυθμίσεις σε λίγο χρονικό διάστημα υπό την πίεση της τρόικας.
Σχεδιάστηκαν πολιτικές προς την σωστή κατεύθυνση και υλοποιήθηκαν αρκετές από αυτές. Έτσι είχαμε το αποτέλεσμα της ανάκαμψης της οικονομίας και την χαλάρωση της πίεσης.
Όμως μέσα σε αυτά που έγιναν υπήρξαν και αστοχίες, κυρίως όμως δεν υπήρξαν σημαντικές παρεμβάσεις σε θεσμικό επίπεδο στους χώρους της δικαιοσύνης και της ταχύτατης απονομής της, στο σταθερό οικονομικό και φορολογικό θεσμικό πλαίσιο , στην αυτονομία της αυτοδιοίκησης και σε αρκετά ακόμη.
Είναι όμως εκείνα που θα έδιναν ώθηση στην αναπτυξιακή προοπτική της χώρας και θα έφερναν τεράστιες επενδύσεις από το εξωτερικό.
Φαίνεται όμως ότι παρ’ όλα αυτά που περάσαμε η ελληνική οικονομική ζωή παραμένει «εγκλωβισμένη» στην φεουδαρχική αντίληψη της τουρκοκρατίας και των χρόνων που ακολούθησαν με την «ατελή» δημιουργία του ελληνικού κράτους.
Η δολοφονία του Καποδίστρια και τα «τζάκια» της τότε εποχής, συνεχίζονται με τα «τζάκια» της κάθε εποχής έως και σήμερα.
Προσπαθούμε κατά διαστήματα με φιλελεύθερους πολιτικούς (Βενιζέλος, Τρικούπης και άλλοι) να «φτιάξουμε» μία πραγματική αστική δημοκρατία, αλλά εκεί που πάμε εμπρός γυρίζουμε πίσω.
Το ίδιο και σήμερα… Πήγαμε ίσια, κάναμε μεταρρυθμίσεις αλλά κάπου κολλήσαμε…
Χρειάζονται τώρα γενναία και θαρραλέα βήματα!!!
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
