«Να υπουργοποιηθεί κανείς ή να μην υπουργοποιηθεί» είναι το ερώτημα που πλανάται στα χείλη πολλών πρωτοκλασάτων πολιτικών, μετά τα τελευταία γεγονότα.
Μπορεί ένα από τα οδόσημα της ζωής ενός πολιτικού να είναι και ένας υπουργικός θώκος αλλά οι εποχές δεν είναι κατάλληλες. Μια θέση που δίνει προστιθέμενη αξία στην εικόνα ενός πολιτικού, αυξάνει το εύρος των πελατειακών του σχέσεων με τους πολίτες – ψηφοφόρους, όμως φορτώνει με άγχος, νεύρα, πίεση, απογοητεύσεις αλλά και νομικές διώξεις αν «κάτσει στραβή στη βάρδια του». Και δόξα τον Θεό δεν μας λείπουν οι «στραβές»! Σε μια στιγμή από την τάξη των «επιτυχημένων», των «ελίτ» υπουργών, στην τάξη των «αποτυχημένων» των «αποδιοπομπαίων» και αποσυνάγωγων!
Πολλά τα παραδείγματα πρωτοκλασάτων υπουργών που παύτηκαν ή παραιτήθηκαν σε μια στιγμή, είτε είχαν ολική ευθύνη, είτε μερική, είτε εκτελούσαν εντολές ανωτέρων. Τελικό τους κέρδος, η αναφορά στις «προσωπικές» τους κάρτες, κάτω από το όνομα, το «τέως υπουργός» και αυτό με ψιλά γράμματα.
Μοναδική βάρκα σωτηρίας, ο γνωστός σε όλους εμάς νόμος περί ευθύνης υπουργών, που ερμηνεύεται κατά το δοκούν ανάλογα με την «στραβή» και μπορεί και να αφήσει ακάλυπτα τα νώτα και τις υπογραφές.
Ζούμε και βιώνουμε καχύποπτους και πονηρούς καιρούς. Ο χώρος της κεντρικής πολιτικής σκηνής θεωρείται από τους πολίτες χώρος διαπλοκής και διαφθοράς. Προκατάληψη, δυσπιστία σε κάθε οικονομική διαχείριση από την αντιπολίτευση, σε κάθε υπογραφή που μπαίνει σε σχέδια νόμου, αναθέσεις έργων ακόμη και στην κατάθεση επερωτήσεων στη Βουλή. Η υποχρεωτική «εθελουσία» έξοδος από τα υπουργικά έδρανα στη Βουλή και από τα κυβερνητικά κλιμάκια, παραμονεύει.
Η διαχείριση μιας κυβερνητικής καρέκλας, δεν διαφέρει από τη διαχείριση μιας «ηλεκτρικής» καρέκλας και συνοδεύεται πολλές φορές από πρόωρη «πολιτική συνταξιοδότηση» ή και ξαφνικό «πολιτικό θάνατο», με συνέπειες αρνητικής υστεροφημίας και ολοκληρωτικής απαξίωσης.
Μια κυβερνητική καρέκλα μπορεί να μετατραπεί «εν μία νυκτί» σε φλεγόμενη βάτο και αντί για τη φωνή της ανώτερης θεϊκής δύναμης, να ακουστεί η φωνή του δημόσιου κατήγορου με ή χωρίς το «γουνάκι», που θα προτάσσει το «κάτσε στο σκαμνί»!
Αν θέλετε να μην υποστείτε τέτοιου είδους δοκιμασία και να μείνετε στο απυρόβλητο ή να μη χαρακτηριστείτε «μαύρο πρόβατο» για το κόμμα σας, παραμείνετε ασφαλείς στις θέσεις σας μέχρι να προσγειωθεί το αεροσκάφος, όπως λένε και στα αεροπλάνα κατά την προσγείωση. Στην πρόταση «αν θέλετε μια κυβερνητική καρέκλα, απαντήστε απλά. Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε, αλλά…»! Η πολιτική σας μακροημέρευση δεν κινδυνεύει πλέον.
Θανάσης Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγος
