Αυτό το άρθρο είχε δημιουργηθεί τον Αύγουστο του 2021, αλλά δεν δόθηκε προς δημοσίευση. Ίσως καλύτερα, γιατί μετά την «υπόθεση» του δημοτικού καφενείου, σήμερα είναι πιο επίκαιρο και δείχνει την διαφορά πολιτικής αντίληψης που υπάρχει.
Γράφαμε λοιπόν… Όταν έχεις στα χέρια σου την εξουσία και μπορείς να επιβάλλεις κάτι, τότε αυτό εκ των υστέρων τις περισσότερες φορές σε «δικαιώνει».
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Διότι οι εναλλακτικές προτάσεις δεν γίνονται αντιληπτές από τους πολλούς, από την στιγμή που μένουν μόνο στα χαρτιά και δεν γίνονται πράξη. Έτσι βλέπουν μόνο το «δέντρο που φυτεύτηκε» και όχι το δάσος που θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί, στην ίδια θέση. Δηλαδή το «δάσος του πολιτισμού».
Στην περίπτωση μας αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό, καταδεικνύοντας για πολλοστή φορά τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται οι πλειοψηφίες την δημοτική περιουσία.
Η τακτική ή η πρακτική είναι η ίδια εδώ και πολλά χρόνια. Μένει ένα δημοτικό ακίνητο αφημένο στην «τύχη του» χωρίς επισκευές και συντηρήσεις ώστε να βρεθεί σε κακό χάλι. Αυτό γίνεται ή με σκοπό συγκεκριμένο ή λόγω ανικανότητας και αδιαφορίας.
Ο συγκεκριμένος σκοπός είναι να υπάρχει μία εκ των προτέρων «μυστική συμφωνία» να παραχωρηθεί σε συγκεκριμένο «πρόσωπο».
Η ανικανότητα και η αδιαφορία είναι εκείνες που δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε σ’ ένα δημοτικό συμβούλιο, αλλά και στην κοινωνία, να λεχθούν με αγανάκτηση τα παρακάτω λόγια:
«Δώστε το επιτέλους και σε οποιονδήποτε προκειμένου να επισκευαστεί και να μην έχει αυτή την αποκρουστική εικόνα, αλλά και να πάψει να είναι επικίνδυνο για τους διερχομένους».
Εδώ ισχύει η δεύτερη περίπτωση, της με διαγωνιστικές διαδικασίες παραχώρησης για εικοσιπέντε χρόνια με υποχρέωση την επισκευή του, ένα τίμημα ετήσιο που ξεκινά μετά τα πέντε πρώτα χρόνια και την παραχώρηση στον Δήμο του κάτω χώρου για πολιτιστικές δράσεις.
Η δημοτική αρχή θεώρησε ικανοποιητικά τα ανταλλάγματα, η αντιπολίτευση όχι μόνον μη ικανοποιητικά, αλλά και απαράδεκτη την αρχική απόφαση περί παραχώρησης.
Υπήρξε ενδιάμεσα ένα «σκοτεινό σημείο», θα λέγαμε τακτικής καθυστερήσεων σε πρόταση (με ολοκληρωμένες μελέτες) της δημοτικής επιχειρήσεως «Πάρκο Πάρου», για δημιουργία πολιτιστικού κέντρου με αξιοποίηση χορηγιών από σημαντικό ίδρυμα.
Έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου με τυμπανοκρουσίες η δημοτική αρχή θα το επικοινωνήσει ως κάτι το σημαντικό, ο επενδυτής θα το εκμεταλλευτεί προσδοκώντας οφέλη και θα υπάρχει ένα ολοκαίνουργιο κτήριο στην θέση του ερειπίου.
Με τα «αν» δεν γίνεται πολιτική κι έτσι κανείς δεν θα μάθει, αν η λύση ενός πολιτιστικού κέντρου, δηλαδή η αναστήλωση και αξιοποίηση του με διαφορετικό τρόπο και με ευρωπαϊκά και κρατικά κονδύλια ή χορηγίες θα ήταν καλύτερη και «πιο συμφέρουσα» (το συμφέρον έχει πολλές διαστάσεις).
Αυτά όμως είναι δύσκολα πράγματα και ως γνωστόν τρομάζουν τις δημοτικές αρχές χωρίς όραμα. Έτσι η «δικαίωση» θα συντελεστεί με τον εύκολο τρόπο και την επιλογή του βατού δρόμου, του μη στρωμένου με αγκάθια.
Σειρά τώρα έχει η κοινότητα Μάρπησσας και ο ξενώνας στο Πίσω Λιβάδι… Είναι μεγάλο λάθος αυτό που πάει να γίνει… Το Πίσω Λιβάδι δεν χρειάζεται άλλες πέντε ή έξι ενοικιαζόμενες κατοικίες, χρειάζεται ένα κέντρο πολιτισμού.
Το ξαναλέμε, ο Δήμος Πάρου δεν χρειάζεται αλλαγή διαχείρισης, χρειάζεται αλλαγή πολιτικής.
ΥΓ: Παρεμπιπτόντως, ακόμη μέχρι σήμερα δεν έχει παραδοθεί ο κάτω χώρος (αίθουσα πολιτισμού) στον Δήμο που ήταν υποχρέωση του ενοικιαστή.
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
