Στην πρώτη μου συνάντηση με τους γονείς, που μόλις έχουν αποκτήσει το πρώτο τους μωράκι, τους λέω ότι η φυσική θέση του παιδιού, για τους πρώτους μήνες της ζωής, είναι η αγκαλιά της μάνας. Στα χρόνια που ακολουθούν το παιδί όλο και απομακρύνεται από την μάνα και την οικογένεια και ξεκινά το ταξίδι του στην αυτονομία. Μία αυτονομία υπέροχη που δημιουργεί όμως και αίσθημα ανασφάλειας. Αυτή την ισορροπία μεταξύ αυτονομίας και ανασφάλειας αρχικά την στηρίζει η οικογένεια που θα κάνει το παιδί να σταθεί στα πόδια του και να ανοίξει τα φτερά του… και όλα θα ήταν όμορφα αν και η κοινωνία στη συνέχεια αγκάλιαζε το παιδί σαν μάνα, συνέχιζε να του δίνει το αίσθημα ασφάλειας, το στήριζε να μάθει, να εκφραστεί, να αισθανθεί και να δημιουργήσει!
Αλλά σε ποιά κοινωνία τελικά θα ενταχθεί; Όταν συνθλίβεται ο εγκέφαλος του από στείρες γνώσεις. Πως θα εκφραστεί πως θα αισθανθεί χωρίς τέχνη; Όταν τα εικαστικά, το θέατρο, ο χορός θεωρούνται δευτερεύοντα μαθήματα ή καθόλου μαθήματα; Σε ποιές αθλητικές εγκαταστάσεις θα αθληθεί όταν οι υπάρχουσες είναι λίγες και εγκαταλελειμμένες;
Τα παιδιά είναι απόλυτα εξαρτημένα από τους ενήλικες που καθορίζουν το παρόν τους και έμμεσα το μέλλον τους. Τα παιδιά χρειάζονται χώρους ψυχαγωγίας, πρωτίστως ασφαλείς αλλά και σύγχρονους να διασκεδάζουν και να μαθαίνουν. Οι παιδικές χαρές του νησιού ΔΕΝ είναι σίγουρα αυτοί οι χώροι, παρά τις προσπάθειες των ιθυνόντων λίγες ημέρες πριν τις εκλογές να ανακαινίσουν μερικούς, αλλά στο παρά πέντε δεν γίνεται δουλειά…
Οι αθλητικές εγκαταστάσεις, ανοικτές και κλειστές, θέλουν τις προδιαγραφές και την φροντίδα τους, ειδικό τάπητα, κτλ (π.χ. γήπεδο Αλυκής που έχει αφεθεί στην τύχη του και που εξυπηρετεί μεγάλο αριθμό παιδιών και αθλητικών συλλόγων). Επιπλέον μία μπουλντόζα που σκαλίζει σαν την κότα για να γίνουν τα θεμέλια ενός γυμναστηρίου εδώ και ΕΝΝΕΑ χρόνια δεν λέγεται έργο υποδομής…
Οι τέχνες, η μουσική, το θέατρο, τα εικαστικά ξεδιπλώνουν τα συναισθήματα των παιδιών και συμβάλουν στην ανάπτυξη του εγκεφάλου τους. Η μουσική, η μουσικοκινητική, το θεατρικό παιχνίδι, η ζωγραφική και ο χορός είναι μόνο κάποια παραδείγματα αυτών που θα έπρεπε να τους προσφέρουμε να γνωρίσουν και να επιλέξουν τι τους ταιριάζει. Αλλά το Δημοτικό Ωδείο και τα Εικαστικά Εργαστήρια του Δήμου υπολειτουργούν…
Η παιδική ηλικία είναι πολύ λίγα χρόνια στην ζωή μας, φεύγουν γρήγορα πριν τα καταλάβουμε και δεν μπορεί να περιμένουν μια Δημοτική Αρχή που αδιαφορεί, έχουν χαθεί ήδη πολλά παιδικά χρόνια, ας φροντίσουμε να μην χαθούν και άλλα! Τα παιδιά δεν χρειάζεται να γίνουν μία απ’ τα ίδια με εμάς, το ζητούμενο είναι να γίνουν κάτι όμορφο δικό τους και αυτή η υποχρέωση είναι όλων μας, της οικογένειας, της επιστήμης και της κοινωνίας. Η «Λαϊκή Συσπείρωση Πάρου» και ο Κώστας Ροκονίδας το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά, διεκδικούν και έχουν το νου τους στα παιδιά, γιατί αν σωθούν τα παιδιά υπάρχει ελπίδα!
Ειρήνη Γιαννάτου – Παιδίατρος
Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος με τον συνδυασμό «Λαϊκή Συσπείρωση Πάρου»
