«Όπου βρεθώ κι όπου σταθώ θα κάνω φασαρία,
θα σπάσω τα μικρόφωνα, τα ράδια, τα ηχεία»
Έχει άραγε καμία σχέση η παραπάνω μαντινάδα με τον σύγχρονο Έλληνα και κατά συνέπεια με τον σημερινό Παριανό ορθόδοξο ή διαμαρτυρόμενο; Κρατήστε, στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας, το υπονοούμενο.
Όπου βρεθούμε λοιπόν κι όπου σταθούμε -και πρωτίστως και κυρίως εκεί που χτυπά ο παλμός της χώρας, δηλαδή στα καφενεία- θ’ αρχίσουμε να απαριθμούμε τα στραβά και ανάποδα, που συναντήσαμε στον πρωινό διάβα μας και να κατηγορούμε τις αρχές του τόπου για αδιαφορία και ολιγωρία. Ωραία και όμορφα για να ξεκινήσει καλά η μέρα μας, ίσως σωστά και δίκαια μερικές φορές.
Ποτέ όμως δεν θα αναλογιστούμε τις δικές μας υποχρεώσεις, τις δικές μας συμπεριφορές και τις δικές μας ευθύνες.
Σε δυτικές δημοκρατίες που επικρατεί η προτεσταντική ηθική, κυρίαρχο στοιχείο είναι η ευθύνη του πολίτη στην προστασία, την συντήρηση, την επισκευή και τον καθαρισμό του δημοτικού και δημόσιου χώρου μπροστά από την ιδιοκτησία του ή το μισθωμένο κατάστημα. Δεν περιμένει από τον «Δήμο», ούτε διανοείται να πει τι κάνει ο Δήμος… Τα κάνει μόνος του…
Αυτό συνέβαινε και στην Πάρο, κάποια χρόνια πριν, όταν ασπρίζανε και καθαρίζανε οι νοικοκυρές… του «παλιού καιρού της απλότητας και της ομορφιάς». Συμβαίνει και τώρα, αλλά σε απειροελάχιστο βαθμό. Το παράδοξο όμως είναι ότι κατηγορούμε μονίμως, χωρίς πολλές φορές να γνωρίζουμε την νομοθεσία και τις ισχύουσες διατάξεις.
Ένα απλό, τραβηγμένο, ανενεργό νομοθετικά, αλλά ενδεικτικό παράδειγμα… Διαμαρτύρονται όλοι για τις ζημιές ή τις λακκούβες στα πεζοδρόμια…
Εκεί λοιπόν όταν η αιτία της βλάβης στο πεζοδρόμιο είναι ένα γεγονός που εκφεύγει της σφαίρας ευθύνης του Δήμου, αρμόδιος αποκατάστασης είναι ο παρόδιος ιδιοκτήτης του πεζοδρομίου που κείται έμπροσθεν της οικίας του.
Με λίγα λόγια μόνο όταν κάνει έργο η ΔΕΥΑΠ ή άλλη δημόσια υπηρεσία δεν το επισκευάζει ο ιδιοκτήτης του σπιτιού ή του μαγαζιού. Άρα «μπροστά μας» τα πεζοδρόμια τα φτιάχνουμε εμείς και δεν λέμε «τι κάνει ο Δήμος».
Το άρθρο 24 παρ. 2.1, 2.2 του Κτηριοδομικού Κανονισμού αναφέρει ότι σε κάθε γενική περίπτωση υπόχρεοι για την κατασκευή, επισκευή, συντήρηση των πεζοδρομίων αλλά και των τεχνικών έργων που τα αποτελούν (κράσπεδα, ρείθρα, υπόστρωμα και επίστρωση ή επικάλυψη) είναι οι παρόδιοι ιδιοκτήτες.
Θα σας πούμε όμως και το πιο «ωραίο»!!!
Ποιός πληρώνει την δαπάνη σε περίπτωση καταστροφής;
Σε περίπτωση καταστροφής, αχρήστευσης και εκσκαφής από το Δημόσιο ή τον οικείο Οργανισμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) των πεζοδρομίων που υπάρχουν πριν από είκοσι τουλάχιστον χρόνια, στα πλαίσια γενικής ανακατασκευής ή αναδιαρρύθμισης των οδών και πλατειών ώστε να ικανοποιούν καλύτερα τις ανάγκες του οικισμού, η δαπάνη αποκατάστασης, επισκευής ή ανακατασκευής των πεζοδρομίων βαρύνει τους παρόδιους ιδιοκτήτες.
Συμπέρασμα, τα πεζοδρόμια είναι ευθύνη κυρίως των παρόδιων ιδιοκτητών και όχι του Δήμου. Αν υπάρχουν μαγαζιά, οι ιδιοκτήτες τους, αν και πληρώνουν επιπρόσθετα ενοίκιο για την κατάληψη κοινόχρηστου χώρου, έχουν υποχρέωση στις συντηρήσεις των πεζοδρομίων. Ωραία πράγματα, προτεστάντες γίναμε!!!
Αστειευόμαστε βέβαια, γιατί «στην Ελλάδα ζούμε», αυτά δεν ισχύουν ή μάλλον καλύτερα έχουν «καταστεί ανενεργά» στην πράξη και φυσικά δεν εφαρμόζονται!
Πάντως υπάρχουν αρκετά και σημαντικότερα, για να αλλάξουμε νοοτροπίες και συμπεριφορές και κυρίως που πετάμε τα σκουπίδια μας, που παρκάρουμε, πως σχολιάζουμε (λέγε με κουτσομπολιό), πως «διαμαρτυρόμαστε», κλπ.
Προπάντων πως έχουμε μάθει «διά της πλαγίας οδού» (γνωριμίες, ρουσφέτι) να κάνουμε την δουλειά μας. Και μετά κραυγάζουμε, «τι κάνει ο Δήμος…».
Τάδε έφη, ένας αμαρτωλός…
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
