Έρχονται στιγμές που αισθάνεσαι τόσο αδύναμος, τόσο ανήμπορος να κάνεις κάτι που αρχίζεις και αναρωτιέσαι αν ο «δρόμος» προς τον κήπο του Επίκουρου είναι τελικά ο μόνος, ίσως και ο πιο «εύκολος».
Έρχονται «γεγονότα» που ταράζουν την «δυτική» ηρεμία σου και αντιδράς εντονότερα ή ηπιότερα , αλλά μέχρι εκεί. Ή (και αυτό το βλέπεις σε αναρτήσεις στο Facebook) «εμφανίζεις» για άλλη μια φορά το «φίδι» που τρέφεις στον κόρφο σου. Μπορείς να γράψεις πολλά, να «βρεις» δεκάδες, εκατοντάδες τρόπους για να εκφράσεις τον αποτροπιασμό σου και την αγανάκτηση σου, αλλά το γεγονός είναι ένα.
Είμαστε όχι απλώς συνυπεύθυνοι, αλλά οι κυρίως υπεύθυνοι… Είμαστε φιλελεύθεροι, είμαστε δημοκράτες, θεωρητικοί και «περνάμε» σχετικά καλά στην ΕΕ, στις ΗΠΑ και στη δύση γενικότερα. Γιατί περνάμε καλά… Γιατί «προκόψαμε», γιατί «δυναμώσαμε» και θεωρούμε κάτι σαν «φυσικό δίκαιο» την επιβολή μας και την κατάκτηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών των «άλλων».
Κι όταν «αυτοί οι άλλοι» δεν μπορούν να ζήσουν στις χώρες τους, γιατί εμείς τους «έχουμε φτωχύνει» και τους έχουμε βάλει να «τρώγονται», ή μεταξύ τους ή με τους διπλανούς τους, τότε τους απαγορεύουμε να αναζητήσουν «δίπλα μας» ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτούς και για τα παιδιά τους. Τότε κλείνουμε τα σύνορα, που τα ανοίξαμε διάπλατα μόνο για τα κέρδη μας, τότε χτίζουμε φράχτες, τότε ανακηρύττομε «λαθραίο» τον άνθρωπο. Τότε η μια πλευρά σηκώνει «ελευθέρα» τα χέρια ψηλά δηλώνοντας την αδυναμία της να κάνει κάτι και η άλλη σηκώνει τα χέρια ψηλά με την απειλή ενός όπλου, ενός «φράχτη», μιας θάλασσας.
Και η μια πλευρά ΖΕΙ και η άλλη ΠΕΘΑΙΝΕΙ… Και τι να κάνουμε θα πει κάποιος;
Το πρώτο βήμα είναι να πολεμήσουμε το «τέρας» που κρύβει ο καθένας μέσα του.
Το δεύτερο να αντιδράσουμε στην μισαλλοδοξία που «εκτρέφουν» πολιτικά και «πνευματικά» κέντρα.
Μία παρένθεση σε αυτό το σημείο για να πούμε ότι το πιο ανησυχητικό είναι η άνοδος ακροδεξιών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη και στην χώρα μας. Αντί τουλάχιστον να «αισθανθούμε» τις ενοχές μας, ζητάμε και τα ρέστα. Πρέπει να πιέζουμε κυβερνώντες και μη. Αν αλλάξουν οι «δυτικές κοινωνίες», θα αλλάξουν και οι πολιτικές. Υποθέτουμε, αλλά δεν στοιχηματίζουμε σε αυτό… Ο σωστός δρόμος θα σου πουν (και μάλλον θα έχουν δίκιο) είναι ο «πόλεμος» με το κεφάλαιο που δημιουργεί τις ανισότητες ανθρώπων αλλά και κρατών.
Το τρίτο λοιπόν είναι με την ψήφο μας να στέλνουμε «μηνύματα».
Το τέταρτο είναι να δεχθούμε να χάσουμε «λίγο», για να κερδίσουν κάτι οι «χαμένοι».
Μία σωστή «πρακτική» πρόταση στην παρούσα φάση είναι του ΚΚΕ: «Όλοι οι πρόσφυγες να παραμένουν στην Τουρκία ή και σε άλλες χώρες και με ευθύνη και της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες και της ΕΕ, εκεί να γίνονται οι διαδικασίες ασύλου και ταξιδιωτικών εγγράφων». Πρέπει να την ενστερνιστεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και γρήγορα.
Υπάρχουν πολλά (αρκετά πιο ριζοσπαστικά) που μπορείτε να πείτε και να προτείνετε, αλλά οι πιθανότητες επιτυχίας λίγες. Δεν είναι απογοήτευση, αλλά προσγείωση στην πραγματικότητα. Υπάρχουν άνθρωποι (φάνηκε από τις αντιδράσεις), αλλά… Αύριο θα γίνει μια παραβατική ενέργεια από αλλοδαπό και θα κοιτάμε το δένδρο πάλι…
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
