Στην ηλικία που είμαι αυτό που κατανοώ καθημερινά είναι ότι ορφανεύουμε από φίλους καθώς μετά τη μέση ηλικία είναι δύσκολο να κάνεις νέους. Μπορείς να κάνεις γνωστούς αλλά φίλους είναι σχεδόν αδύνατο να κάνεις. Η πραγματική φιλία προϋποθέτει πορεία ετών…
Το περασμένο Σάββατο έφυγε από κοντά μας ο Σωτήρης, λίγους μήνες μετά από τον κουμπάρο του Κώστα Ροκονίδα, λες και ήταν γραφτό γι’ αυτούς τους δύο να φύγουν σχεδόν μαζί…
Ο Σωτήρης Χουλιάρας ήταν πιστός στις ιδέες του ως την τελευταία στιγμή, αλλά και δραστήριος για το κοινωνικό γίγνεσθαι. Ακόμα και κατά την περιπέτειά του στα νοσοκομεία, φρόντιζε και έγραφε κείμενα για τον τομέα της δημόσιας Υγείας. Έστελνε κείμενα στη «Φωνή της Πάρου» και στον «Φιλελεύθερο». Το ό,τι ήταν αγωνιστής και πάντοτε στις επάλξεις του αγώνα ήταν γνωστό, κι αυτό μπορεί να το πιστοποιήσουν άλλοι αρμοδιότεροι από εμένα ή οι σύντροφοί του.
Στα θέματα του Κέντρου Υγείας Πάρου αλλά και στη συγκέντρωση που έγινε στην Αθήνα γι’ αυτό, ήταν από τους πρωταγωνιστές σ’ εκείνη την ιστορική στιγμή που έκλεισε η οδός Σταδίου και η πλατεία Συντάγματος, στην πορεία των Παριανών από το υπουργείο Υγείας μέχρι τη Βουλή!
Εγώ σήμερα, θέλω να γράψω για τον άλλον Σωτήρη, αυτόν της παρέας και των όμορφων στιγμών. Ο Χουλιάρας στην παρέα ήταν ο καλύτερος που μπορούσες να έχεις δίπλα σου! Ακόμη, είχε ένα περίεργο ταλέντο να μπορεί να μιλάει με όλους δίχως ποτέ να αλλάζει ένα «ν» από τα κομματικά του πιστεύω. Όμως πέρα από την πολιτική ο Σωτήρης είχε κι άλλα ενδιαφέροντα.
Εγώ, που είναι γνωστή η αθλητική μου λόξα και καθημερινά ξεκινάω την ενημέρωσή μου από τις αθλητικές, κι όχι τις πολιτικές εφημερίδες, ρωτούσα συχνά τον Σωτήρη για θέματα του μπάσκετ! Ο Σωτήρης, ήξερε απέξω κι ανακατωτά τα πάντα περί του μπάσκετ ενώ στα θέματα του μπασκετικού Παναθηναϊκού είχε «ντοκτορά»! Γνώριζε ποιος παίκτης ήρθε, σε ποια θέση παίζει, τι μπορεί να προσφέρει κλπ.
Επιπλέον, ο Σωτήρης, ήξερε και πού θα περάσει καλά με την παρέα. Ήξερε «γωνιές», ήξερε μαγαζιά, ήξερε πώς θα περάσει ωραία με τους φίλους του. Ήξερε από χιούμορ, ήξερε να κάνει αστεία, ήξερε μέχρι πού μπορεί να φτάσει το θέμα.
Ένα βράδυ, με είχε πάει μαζί με τη σύζυγό του Νέλλη, σ’ ένα «ψαγμένο» μαγαζί στην πλατεία Καρύτση στην Αθήνα και ήπιαμε ότι υπήρχε μέσα στο μπαρ, ενώ ακούσαμε σε όλες τις διασκευές που υπάρχουν το ιταλικό αντιφασιστικό τραγούδι «Bella Ciao»! Εντάξει, να κάνουμε clubbing αλλά όχι και να «ξεφύγει» ο Σωτήρης από την ιδεολογία του! Ακόμα θυμάμαι εκείνη τη βραδιά. Επίσης, πρέπει να ομολογήσω ότι όταν πήγαινες στο σπίτι του για φαγητό σε υποδεχόταν έχοντας και «του πουλιού το γάλα». Ήταν κιμπάρης σ’ αυτά.
Τον γνώρισα στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Θα τον θυμάμαι πάντα για πολλούς λόγους. Κυρίως όμως για την ντομπροσύνη του και τις όμορφες στιγμές που περάσαμε σε στιγμές εκτός πολιτικής. «Καλό ταξίδι» Σωτηράκη.
