Βρισκόμαστε μπροστά σε μία εντελώς νέα κατάσταση όσον αφορά την πολιτική σκηνή της χώρας μας και την απήχηση που έχουν στο εκλογικό σώμα, τόσο η κυβέρνηση όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Επίσης, ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος θεωρεί ότι κανένα πολιτικό σχήμα δεν το αντιπροσωπεύει και ως εκ τούτου απέχει και αδιαφορεί. Κι όμως αρκετοί «απέχοντες» και «αδιαφορούντες» συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις εκφράζοντας «πολιτική στάση» μ αυτή τους την ενέργεια, κάτι που μπορεί να σημάνει για πολλούς την εκλογική τους «επανάκαμψη».
Πολλοί ακόμη βιάστηκαν να πουν ότι οι συνθήκες έχουν αρκετές ομοιότητες με το «κίνημα των αγανακτισμένων» από τον Μάιο έως τον Νοέμβριο του 2011 και τα γεγονότα της «πάνω» και της «κάτω» πλατείας. Όμως πρόκειται για δύο διαφορετικά «φαινόμενα» που συγκρίνονται μόνο όσον αφορά τη μαζικότητά τους και τη μαχητικότητα (με διαφορετικές όμως στοχεύσεις) που τα χαρακτήριζε και τα χαρακτηρίζει.
Κοινό λοιπόν χαρακτηριστικό και των δύο είναι το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι χωρίς κάποιο κομματικό κάλεσμα «βγαίνουν» σε δρόμους και πλατείες. Η διαφορά βρίσκεται στους λόγους και στα αιτήματα αυτών των «εξόδων».
Στην πρώτη περίπτωση είχαμε την «ξαφνική» απώλεια μιας σχετικής ευημερίας βασιζομένης σε δανεικά, που είχε ως αποτέλεσμα την υπαγωγή μας σε «οικονομικό έλεγχο» με θύματα τον παραγωγικό ιστό της χώρας, τις εργασιακές σχέσεις και το εισόδημα των πολιτών. Τότε δημιουργήθηκε άλλος ένας «εθνικός διχασμός» που εκφράστηκε με το δίπολο μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί.
Το πάνω μέρος της πλατείας απαιτούσε τη διάλυση του κοινοβουλευτισμού με το κάψιμο της βουλής, το κάτω τη διάλυση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος των κυβερνητικών κομμάτων. Τι τελικά επακολούθησε… σήμερα το γνωρίζουμε και το μελετάμε.
Στη δεύτερη περίπτωση βιώνουμε τη μεγαλύτερη συλλογική τραγωδία. Ένα έγκλημα που παραμένει ατιμώρητο μέσα σε μια προσπάθεια συγκάλυψης. Είναι άραγε ο χαρακτηρισμός «έγκλημα» μια λογική εξήγηση ή πρόκειται για μια συγκινησιακή ανεπεξέργαστη φόρτιση του λαού. Μετά από δύο χρόνια περισσότερο από το 80% είναι «πεπεισμένο» για την πρώτη εκδοχή.
Το βασικό λοιπόν αίτημα σήμερα είναι η απόδοση του δικαίου. Όμως η «οργή του λαού» που εκφράστηκε με αφορμή το «έγκλημα των Τεμπών», οφείλεται και σε πολλούς άλλους λόγους που έχουν να κάνουν με τη σταδιακή διάλυση του κοινωνικού κράτους, την ακρίβεια, την «εύνοια» του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος στα «συμφέροντα» και την παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης από την κυβέρνηση.
Άραγε αυτή η «οργή» θα μετατραπεί σε «κίνημα κοινωνικό διεκδικήσεων», σε «δύναμη δημιουργίας» ή θα «αποτραβηχτεί» και θα αποδυναμωθεί. Ήδη περισσότερο από το 60% ζητά εκλογές. Εκεί, ό,τι και να γίνει, που είναι δύσκολο να προβλέψουμε, ένα είναι σίγουρο! Αυτή την φορά θα «εκφραστεί» ο λαός εκλογικά με μεγαλύτερη συμμετοχή.
Το παλιό «πεθαίνει» και αντιδρά, το νέο δυσκολεύεται να «γεννηθεί»! Θα περάσει από διάφορες και δύσκολες φάσεις… Μπαίνουμε σε «αχαρτογράφητα νερά», που δεν είναι κατ’ ανάγκη αρνητικό.
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
