Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια αυτό που άλλωστε όλοι καθημερινά διαπιστώνουμε στο μικρό ή μεγαλύτερο περιβάλλον που κινούμαστε. Το ποσοστό δυσαρέσκειας αποτυπώνεται σχεδόν σ’ όλες τις δημοσκοπήσεις ακόμα και στο 70%
Απόλυτα δικαιολογημένο δεδομένου ότι η ακρίβεια στραγγαλίζει την Ελληνική οικογένεια, η υποβάθμιση της δημόσιας υγείας και παιδείας ξεπερνά κάθε φαντασία, η επιστροφή στο μεσαίωνα στις εργασιακές συνθήκες με το 13ωρο,οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας οδηγούν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας στην εξαθλίωση ενώ παράλληλα η κούρσα των πολεμικών εξοπλιστικών προγραμμάτων με χορό δισεκατομμυρίων που έχουν βγει από τον ιδρώτα και την τσέπη του λαού, έχει ήδη ξεκινήσει…
Κι όμως, αυτή η δυσαρέσκεια δεν αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις προς το παρόν με στήριξη-μετακίνηση άλλων συστημικών κομμάτων που σήμερα και καλά αντιπολιτεύονται. Γιατί; γιατί η πρόσφατη ιστορία υπενθυμίζει ότι όλοι τους (πλην του ΚΚΕ) ψήφισαν μνημόνια, αντιλαϊκά νομοσχέδια, περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις.
Είναι συγκοινωνούντα δοχεία, με διαφορετικές αποχρώσεις αλλά όλοι τελικά υπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων δηλαδή του κεφαλαίου, με μικρές αποκλίσεις, όπως αυτά διαμορφώνονται κάθε φορά..
Το «κανένα» κόμμα αναδεικνύεται πολλές φορές ως πρώτη «δύναμη» στις δημοσκοπήσεις. Αυτή η αποστροφή φοβίζει τους αναλυτές και τα πολιτικά γραφεία για το πώς θα εκφραστεί αύριο στις κάλπες δεδομένου ότι παράλληλα οι λαϊκοί αγώνες δυναμώνουν, οι εργαζόμενοι διεκδικούν, η κοινωνία αμφισβητεί… Φυσικά δεν τους απασχολεί η ικανοποίηση των αναγκών του κόσμου, αλλά η διατήρηση της «σταθερότητας» του συστήματος. Τους ενδιαφέρει να αποσπάσουν συναίνεση, να ενσωματώσουν τη δυσαρέσκεια, να την εκτονώσουν μέσα από κυβερνητικές εναλλαγές που δεν αλλάζουν την ουσία της πολιτικής.
Έτσι λοιπόν επιστρατεύονται και πάλι κάλπικα διλήμματα, ψεύτικες ελπίδες, «νέοι-παλιοί» σωτήρες ντυμένοι με λαϊκό μανδύα. Υπόσχονται «δικαιοσύνη», «δημοκρατία», «κράτος για όλους», ενώ είναι αυτοί που με την ψήφο τους στη βουλή στήριξαν αντιλαϊκά νομοσχέδια που γονάτισαν τον λαό η ακόμα με τη στάση τους βάζουν πλάτη στην πολεμική εμπλοκή της χώρας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Τι άλλο μπορεί να επιδιώκεται από την πολιτική εξουσία εκτός από το ότι η οργή του λαού, του ψηφοφόρου, πρέπει να εκτονωθεί και να μη στοχεύσει τον πραγματικό αντίπαλο δηλαδή το κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκφραστές του κάνοντας μια επιλογή με την ψήφο του που θα βάλει όλους στη γωνία;
Ο φόβος στα διάφορα επιτελεία δεν είναι ότι ο λαός απορρίπτει μόνο πρόσωπα ή ακόμα και κάποια κόμματα, αλλά ο φόβος προκαλείται από την πιθανότητα απόρριψης του ιδίου του συστήματος που γεννά φτώχεια, ανεργία, πολέμους και εκμετάλλευση.
Αγωνιούν όταν καταλαβαίνουν οι κάθε λογής στυλοβάτες του πολιτικού συστήματος ότι όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι ο καπιταλισμός νομοτελειακά δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί. Δεν μπορεί να γίνει αυτό το σύστημα «δίκαιο» ή «φιλολαϊκό». Γιατί η φύση του, αυτό που το θρέφει και το συντηρεί είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η θυσία των αναγκών των πολλών για τα κέρδη των λίγων.
Η πραγματική διέξοδος συνεπώς δεν βρίσκεται σε «λιγότερο κακές» κυβερνήσεις, ούτε σε «πιο δίκαιο» καπιταλισμό. Αυτά είναι αυταπάτες που οδηγούν σε νέες περιπέτειες και απογοήτευση. Η μόνη ελπίδα για τον λαό δεν είναι τα μπαλώματα. Είναι το θαρραλέο βήμα να επιλέξει το πραγματικά νέο, αυτό που οδηγεί στις λεωφόρους του μέλλοντος που θα οδηγήσουν σε μια κοινωνία που «ο ψαράς θα γράφει ποιήματα και ο ποιητής θα ψαρεύει» (Θάνος Μικρούτσικος).
Η δικαιολογημένη δυσαρέσκεια λοιπόν πρέπει να γίνει δύναμη ανατροπής. Να μη σκορπίσει σε ψεύτικες «λύσεις» που οδηγούν στο «μια από τα ίδια». Να μετατραπεί σε αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς φτώχεια, χωρίς πολέμους. Για μια κοινωνία που θα υπηρετεί τις ανάγκες των πολλών και όχι τα κέρδη των λίγων.
