Μη το ένα, μη το άλλο, στο τέλος θα το κάνουμε νεκροταφείο και θα ψάχνουμε και μια θέση για να δούμε σε πιο σημείο θα μπούμε μέσα…
Κάποτε είχαμε τους «παριανούς του 15Αύγουστου», που ενώ έρχονταν μόνο για τις διακοπές τους μερικές ημέρες τον χρόνο, είχαν άποψη για τα πάντα κι έκαναν υποδείξεις με ποιον τρόπο θα αντιμετωπιστεί η κατάσταση. Βλέπετε εμείς οι μόνιμοι κάτοικοι δεν είχαμε το απαιτούμενο μυαλό όπως εκείνοι που έφυγαν! Με τα χρόνια αυτή η ομάδα μίκρυνε αριθμητικά, αφού άλλωστε η συντριπτική τους πλειοψηφία δεν ήταν καν δημότες Πάρου και τους ένοιαζε περισσότερο η πορεία των δήμων στο Μαρούσι, τον Διόνυσο, και λοιπά προάστια των Αθηνών που ήταν η μόνιμη κατοικία τους.
Η κύρια αντίληψη των «παριανών του 15Αύγουστου» έως και την προηγούμενη τουλάχιστον δεκαετία ήταν να βασιλεύει παντού η απόλυτη ησυχία. Ούτε σκέψη φυσικά για το πώς πήραν αξία τα χωράφια τους ή τα ακίνητά τους. Δεν αναρωτήθηκαν όχι γιατί δεν ήξεραν, αλλά γιατί δεν τους συνέφερε. Γνωρίζω ιστορία που από τη μία ενοικιάστηκε χώρος για κατάστημα εστίασης και από την άλλη, ο ιδιοκτήτης του ίδιου ακινήτου, έκανε καταγγελία στο κατάστημα για τις καπνοδόχους που τοποθέτησε για να δουλέψει στην κουζίνα του!
Πλέον έχουν ξεμείνει πίσω μερικοί δεκάδες ντόπιων που τους ενοχλούν τα πάντα! Άλλον τον ενοχλούν τα αυτοκίνητα που πηγαίνουν κοντά στις παραλίες, άλλον τον ενοχλούν τα φώτα των καταστημάτων και άλλον τον ενοχλούν ότι στα Λιβάδια Παροικιάς μαζεύετε αρκετός κόσμος και δεν είναι όπως παλιά… Α, ξέρω και κάποιον που τον ενοχλεί ότι άλλαξαν τα παγκάκια στην πλ. Μαντώς και δεν έμειναν τα παλιά που θύμιζαν θέσεις θρανίων της δεκαετίας του 1940-50!
Το νέο φρούτο της εποχής είναι εκείνοι που μετά τη συνταξιοδότησή τους ήρθαν στην Πάρο και αφού έφτιαξαν με κάθε παράτυπο τρόπο τα ακίνητά τους άρχισαν τα «μη αυτό, μη το άλλο». Έφτασαν ακόμα στο σημείο να ζητούν και την απαγόρευση ανέγερσης νέων κατοικιών…
Ακόμα, μεταξύ της πρώτου και δεύτερου καφέ τους ανά τας Ευρώπας τον χειμώνα και τις συζητήσεις τους για μια πιο χαλαρή ζωή στην Πάρο, άρχισαν τις καταγγελίες τους για κάθε έργο υποδομής αφού θέλουν το νησί να είναι όπως στην ταινία: «Μια του κλέφτη», με τον Δημήτρη Χορν, το 1960! Θυμίζω ότι εκείνη την εποχή οι 9 στους 10 παριανούς έφευγαν από το νησί, προς εξεύρεση εργασίας όπου Γης…
Το αεροδρόμιο δεν το θέλουν διότι έχτισαν τις βίλες τους κυρίως στον Βουτάκο. Τους δρόμους δεν τους θέλουν, το α’ δεν το θέλουν, το β’ δεν το θέλουν κλπ, κλπ.
Το νησί μεγάλωσε οικονομικά και πληθυσμιακά διότι ακριβώς «έπαιξε», και θα «παίζει» και στο μέλλον έναν άλλο ρόλο. Τον ρόλο της ανάπτυξης και της οικονομικής προόδου.
Ζητάμε υποδομές με σεβασμό στο περιβάλλον, ζητάμε σωστό αεροδρόμιο για να έχουμε ασφάλεια, ζητάμε νέες σχολικές μονάδες για τη μόρφωση, ζητάμε αξιοπρεπές και ασφαλή επιβατικό και εμπορικό λιμένα για να μην «σκάσει» κανένα γκαζάδικο στην Παροικιά. Ζητάμε να ζούμε αξιοπρεπώς και με ασφάλεια!
Δημήτρης Μ. Μπελέγρης
