Μετά την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Πάρου, για την καταβολή επιδόματος για στέγαση και σίτιση των αγροτικών και επικουρικών ιατρών ειδικότητας που υπηρετούν στο Κέντρο Υγείας, δόθηκε και ποσόν 100 ευρώ μηνιαίως, σε υπαλλήλους που εργάζονται στον δήμο.
Το ποσόν θα δοθεί στους υπαλλήλους με εξαρτημένη σχέση εργασίας Δημοσίου Δικαίου και αφορά εκείνους που επιβαρύνονται με δαπάνες ενοικίου για κύρια οικογενειακή στέγη.
Όπως δήλωσε ο δήμαρχος, Κώστας Μπιζάς: «Η πρόθεσή μας είναι να επεκταθεί αυτή η ενίσχυση στο μέλλον και σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων του δημόσιου τομέα, όπως οι ένστολοι και οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, που επίσης αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών διαβίωσης στο νησί μας».
Μάλιστα! Προφανώς όλοι θα είναι ευχαριστημένοι. Τόσο οι δημόσιοι υπάλληλοι των παραπάνω κατηγοριών όσο και εκείνοι που ψήφισαν την πρόταση. Όπως ακόμα δήλωσε ο κ. Μπιζάς σε ανακοίνωση που δημοσιοποιήθηκε: «Με το μηνιαίο αυτό βοήθημα, επιδιώκουμε να μειώσουμε το βάρος που προκαλούν τα υψηλά ενοίκια και το αυξημένο κόστος ζωής».
Ξανά μάλιστα! Έχουμε και λέμε λοιπόν. Παρόμοιες κινήσεις για καταβολή επιδομάτων έχουν γίνει κι από την Περιφέρεια νοτίου Αιγαίου, όσο και απ’ άλλους νησιωτικούς και ορεινούς δυσπρόσιτους δήμους της χώρας. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα και τι υποστηρίζουν γι’ αυτό οι οικονομολόγοι σε όλες τια πανεπιστημιακές κοινότητες; Όπως προειδοποιούν, η αύξηση της αγοραστικής δύναμης μέσω των επιδομάτων καταλήγει συχνά να ενσωματώνεται στις απαιτήσεις των ιδιοκτητών, οδηγώντας σε περαιτέρω αύξηση των ενοικίων. Έτσι, ένα σημαντικό μέρος αυτής της ενίσχυσης ακυρώνεται στην πράξη. Επί της ουσίας -με αυτόν τον φαύλο κύκλο- τα επιδόματα ενθαρρύνουν αυξήσεις τιμών, οι οποίες τελικά απορροφούν την ενίσχυση και διατηρούν την επιβάρυνση για τις οικογένειες σε σταθερά υψηλά επίπεδα.
Η ουσία είναι μία! Κανείς υπάλληλος της Δημόσιας Διοίκησης δε θα λύσει το οξυμένο πρόβλημα της στέγασης στην Πάρο με τα κατοστάρικα που θα δοθούν. Τα επιδόματα είναι αποτελεσματικά όταν συνδυάζονται με πολιτικές που αυξάνουν την προσφορά κατοικιών. Αυτές οι πολιτικές –ειδικά σε περιοχές όπως η Πάρος- δεν υπάρχουν. Το μόνο που καταφέρνουν τέτοιου είδους επιδόματα είναι η περεταίρω αύξηση των ενοικίων, την οποία μάλιστα θα κληθούν να επωμιστούν όλοι οι υπόλοιποι που δε λαμβάνουν επίδομα στέγασης. Δε θα επιβάλει ο ιδιοκτήτης αύξηση μόνο σε όλους όσοι λαμβάνουν επίδομα στέγασης, αλλά σε όλους τους ενοικιαστές του. Είναι αδύνατον π.χ. μία μικρή οικία να ενοικιάζεται 400 ευρώ σε κάποιον που λαμβάνει επίδομα και η ίδια διπλανή ίδιων τετραγωνικών να ενοικιάζεται 300 ευρώ, διότι ο ενοικιαστής της δε λαμβάνει επίδομα!
Από την άλλη, ζητήματα που θέλουν αντιμετώπιση σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο έρχονται να «λυθούν» με επιδόματα από την αυτοδιοίκηση. Δηλαδή, σαν να δίνεις ασπιρίνη για να γιατρευτεί ο ελέφαντας!
Η κυβέρνηση –μετά από δεκάδες οικονομικές περικοπές προς την αυτοδιοίκηση αλλά και συγχρόνως δεκάδες μεταβιβάσεις αρμοδιοτήτων- αφήνει τους δήμους «να βγάλουν το φίδι από την τρύπα». Το κακό είναι ότι όλο και περισσότεροι αυτοδιοικητικοί πηγαίνουν και τρώνε το τυράκι χωρίς να δουν τη φάκα!
Δ.Μ.Μ.
