Το γεγονός που θα διηγηθώ είναι 100% αληθινό και συνέβηκε μπροστά στα μάτια του σε πολυκατάστημα της Παροικιάς, που είχα πάει να ψωνίσω, προ ημερών.
Όπως περίμενα στην «ουρά» του ταμείου, είδα ένα γλυκύτατο κοριτσάκι (δεν πρέπει να ήταν μεγαλύτερο από 6-7 ετών), που είχε στα χέρια του μία σοκολάτα. Δίπλα του ήταν (προφανώς) η γιαγιά του που έψαχνε με αγωνία μέσα στο πορτοφόλι της. Η σοκολάτα ήταν αξίας 1,70 ευρώ. Η γιαγιά μετρούσε και ξαναμετρούσε πεντάλεπτα και δεκάλεπτα, αλλά δεν μπορούσε να συμπληρώσει τα 1,70 λεπτά για τη σοκολάτα!
Οι τρεις – τέσσερις πελάτες που περιμέναμε στην «ουρά» είδαμε τι συνέβαινε, αλλά κανείς μας δεν μπορούσε να βρει τον τρόπο να «βοηθήσει» την κατάσταση, χωρίς να κάνει κάποια κίνηση που θα έφερνε σε δύσκολη θέση τόσο την ηλικιωμένη κυρία που της έλειπαν τα 5-10 λεπτά, όσο περισσότερο το αθώο κοριτσάκι. Τη λύση την έδωσε η «υψηλόμισθη» ταμίας των 663 ευρώ, που με μία κίνηση που θύμιζε ντρίπλα αλά Μαραντόνα, μέτρησε τα κέρματα της γιαγιάς και της είπε ότι ήταν ακριβώς 1,70 ευρώ! Η ηλικιωμένη κυρία κοίταξε καλά – καλά το πρόσωπο της υπαλλήλου και την ευχαρίστησε που της τα μέτρησε καλύτερα… γιατί η ίδια δεν βλέπει καλά.
Αυτό ήταν το περιστατικό στην κατά τα άλλα ευημερούσα οικονομικά Πάρο, για την οποία πολλοί πιστεύουν ότι όλοι οι κάτοικοί της τρώνε με «χρυσά» κουτάλια και κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει. Έξω από το κατάστημα –την ώρα που έφευγα- ένας γνωστός μου, που είχε δει και εκείνος το περιστατικό, μου εξήγησε κάποια άλλα πράγματα που γνώριζε τόσο για την ηλικιωμένη κυρία όσο και για το γλυκύτατο κοριτσάκι το οποίο μεγάλωνε με τη γιαγιά του. Ιστορίες καθημερινές που υπάρχουν σε κάθε άκρη της Γης, ιστορίες που σε κάνουν να αναλογίζεσαι ότι τα προβλήματα καθημερινότητας δεν εκλείπουν.
Θυμάμαι ακόμα, τα πρώτα χρόνια του Μνημονίου στην Ελλάδα, την απογοήτευση της συγχωρεμένης μητέρας μου όταν ένας Κυκλαδίτης υπουργός ανακοίνωνε την παύση επιδόματος (που είχε δοθεί ως επιβράβευση από την κυβέρνηση Κωνσταντίου Μητσοτάκη στις μητέρες που είχαν φέρει στη ζωή τουλάχιστον τέσσερα τέκνα). Με εκείνα τα χρήματα, που αν θυμάμαι καλά δεν ξεπερνούσαν τα150-170 ευρώ τον μήνα, κάθε γιαγιά φρόντιζε να αγοράζει κάτι για τα εγγόνια της. Το σύνολο του συνολικού ποσού ήταν τόσο αστείο σε ό,τι αφορούσε την ελάφρυνση του δημοσίου χρέους, που ακόμα και οι συμπολιτευόμενες εφημερίδες το είχαν στηλιτεύσει ως σχεδόν «απάνθρωπο» Μέτρο για τους ηλικιωμένους.
Τέλος, δεν πιστεύω πλέον ότι υπάρχουν «κακοί» πολιτικοί η λάθος διαχείριση πολιτικής από τα κόμματα εξουσίας. Πιστεύω, μόνο σ’ ένα πράγμα: Είναι εχθροί του λαού! Μισούν την κοινωνία και έχουν ρατσισμό για τους φτωχούς, καθώς όλη αυτή η πλέμπα έχει και ψήφο, και μπλέκεται στα πόδια τους στις εκλογές…
Δ.Μ.Μ.
