Στην προγραμματισμένη συνεδρίαση λογοδοσίας του Περιφερειακού Συμβουλίου στις 25 Σεπτεμβρίου, τέθηκε το κρίσιμο ερώτημα για το ποια άμεσα μέτρα πρόκειται να ληφθούν σχετικά με τη συντήρηση και την επέκταση του υπάρχοντος κτιρίου του ΚΕΔΑΣΥ στη Νάξο.
Αντί συγκεκριμένων απαντήσεων, παρουσιάστηκε μία ιστορική αναδρομή από το 2019 έως πρόσφατα, με αναφορά σε διαγωνισμούς για μίσθωση ακινήτου που κατέληξαν άγονοι. Δυστυχώς, καμία σαφής δέσμευση δεν δόθηκε για το άμεσο μέλλον. Έτσι, το ουσιαστικό ζήτημα μετατέθηκε, χωρίς να δοθεί απάντηση για το πώς θα εξασφαλιστεί η λειτουργικότητα και η αξιοπρέπεια του υπάρχοντος κτιρίου – ενός χώρου που οφείλει να είναι ασφαλής και φιλικός για τους εργαζόμενους, τους γονείς και, κυρίως, τα παιδιά.
Αυτή η πρόχειρη διαχείριση αναδεικνύει μια γενικότερη πολιτική υποβάθμισης της ειδικής αγωγής. Η ειδική αγωγή δεν είναι μια τυπική εκπαιδευτική υπηρεσία· είναι ένας τομέας που προϋποθέτει μέτρα τα οποία διασφαλίζουν αναβαθμισμένες υπηρεσίες παιδείας και θεραπείας για παιδιά με αναπηρίες και ειδικές μαθησιακές ανάγκες. Η ίδια η διαδικασία της διάγνωσης έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις και το περιβάλλον στο οποίο πραγματοποιείται μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά ακόμη και τα αποτελέσματά της.
Ωστόσο, αντί να ιεραρχηθούν αυτές οι ανάγκες, το υπουργείο Παιδείας και η Περιφέρεια για άλλη μια φορά δείχνουν πως το μοναδικό κριτήριο είναι το κόστος. Η ικανοποίηση των αναγκών των πιο ευάλωτων παιδιών της κοινωνίας μας μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Και η λογική του «να γίνει όπως-όπως» στην ειδική αγωγή μπορεί να δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα από όσα υποτίθεται ότι λύνει. Η προχειρότητα, η βιασύνη και η πίεση για μια επίπλαστη «αποτελεσματικότητα» φανερώνουν τη γύμνια ενός εκπαιδευτικού συστήματος που συστηματικά υποτιμά τις ανάγκες της σχολικής ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι στο ειδικό νηπιαγωγείο και στο ειδικό δημοτικό βλέπουμε εικόνες υποστελέχωσης προσωπικού, ακατάλληλων κτιριακών εγκαταστάσεων, υλικών που προμηθεύονται από ιδιώτες και ακόμη και γονείς να συναρμολογούν θρανία και εξοπλισμό, κάτι που παρουσιάζεται ως «εθελοντισμός». Έτσι καλύπτονται οι κρατικές ευθύνες να παρέχει το ίδιο το δημόσιο σύστημα ακόμη και τα ελάχιστα σε παιδιά που έχουν ανάγκη τη μέγιστη φροντίδα μας.
Η ειδική αγωγή συχνά παρουσιάζεται ως «επίτευγμα λίγων», ενώ στην πραγματικότητα είναι δικαίωμα που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο δεδομένο της εποχής μας.
Στην Πάρο έχουν γίνει θετικά βήματα, τα οποία πρέπει να σταθεροποιηθούν και να συνεχιστούν, χωρίς εφησυχασμό. Η συζήτηση γύρω από την ειδική αγωγή δεν μπορεί να περιορίζεται σε ευκαιριακές εξαγγελίες, αλλά πρέπει να ανοίξει με επίκεντρο τις πραγματικές ανάγκες των παιδιών με αναπηρία και ειδικές μαθησιακές ανάγκες, των οικογενειών τους και των εργαζομένων στον κλάδο. Γιατί τελικά το πώς οργανώνεται η ειδική αγωγή είναι δείκτης της ίδιας της κοινωνίας: αν επιδιώκει πραγματικά την ισότιμη ένταξη όλων των παιδιών ή αν αρκείται σε ημίμετρα που αφήνουν ακάλυπτους τους πιο ευάλωτους.
Η πρωτοβουλία της Κομματικής οργάνωσης Πάρου -Αντιπάρου να ανοίξει αυτή τη συζήτηση μπορεί να αγκαλιαστεί από όλους με ενεργή συμμετοχή την Κυριακή 5 Οκτωβρίου, στις 11 το πρωί στην αίθουσα του «Πολυγωνικού» στην Παροικιά. Να ακούσουμε, να μιλήσουμε με στόχο να οργανώσουμε καλύτερα των αγώνα μας στο μέλλον
Ηλέκτρα Ροκονίδα
Περιφερειακός Σύμβουλος Νοτίου Αιγαίου,
Στέλεχος ΚΚΕ
