Το νομοσχέδιο που ψήφισε η κυβέρνηση στη βουλή είναι ένα τερατούργημα.
Δεν συζητιέται καν. ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ!
Σήμερα, την εποχή των επιστημονικών επιτευγμάτων, της Ρομποτικής και της Τεχνητής Νοημοσύνης, η μόνη συζήτηση για το ωράριο θα έπρεπε να ήταν η μείωση του χρόνου εργασίας. Αντ’ αυτού ψήφισαν έναν νόμο που, μεταξύ άλλων, δίνει τη δυνατότητα για 13ωρη εργασία στον ίδιο εργοδότη.
Η κυβέρνηση έχει το θράσος να μιλά για «ελευθερία επιλογής» των εργαζομένων. Μόνο αν το ζητάνε οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν 13 ώρες. Εδώ γελάνε και οι πέτρες! Αλήθεια, σε ποιους απευθύνονται;
Δηλαδή συναινεί “ελεύθερα” ο εργαζόμενος στις πιέσεις της εργοδοσίας για 13 ώρες δουλειάς όταν ξέρει ότι απειλείται με απόλυση την οποία δεν πρέπει καν να αιτιολογήσει ο εργοδότης; Εχουμε πικρή πείρα από τη σημερινή πραγματικότητα που το ωράριο μας γίνεται λάστιχο για να βγει η δουλειά. Και όταν λέμε δουλειά εννοούμε τα πάντα, γιατί “με ένα παπά πάνε να θάψουν 5-6”. Ο βοηθός μάγειρα θα κάνει και τον λαντζέρη, και τον αποθηκάριο, και το σερβιτόρο, θα κουβαλήσει και καμιά βαλίτσα άμα λάχει. Και ποιος θα ελέγξει αυτή την κατάσταση όταν το γραφείο επιθεώρησης στη Σαντορίνη το έκλεισαν από το 2015 και τώρα οι δύο υπάλληλοι στη Νάξο έχουν στην αρμοδιότητα τους χιλιάδες επιχειρήσεις και δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους;
Αλήθεια, είναι «ελεύθερη επιλογή» του εργαζόμενου να δουλεύει 13 ώρες, όταν τα ενοίκια, το ρεύμα, τα καύσιμα, το σούπερ μάρκετ είναι στα ύψη; Όταν πρέπει να πληρώνει για τα πάντα – για την υγεία του, για τη μόρφωση των παιδιών του, για τις αθλητικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες τους, για τους παιδικούς σταθμούς – όταν ο μισθός του εξανεμίζεται στα μέσα του μήνα; Μας κοροϊδεύουν πραγματικά!
Και για να συμπληρωθεί η κοροϊδία, μιλούν για «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», ώστε ο εργαζόμενος να μπορεί –δήθεν– να επιλέγει πότε θα δουλεύει, οι γονείς να βλέπουν τα παιδιά τους. Και καλά, να δουλεύεις 12 και 13 ώρες 4 μέρες για να έχεις μία μέρα ρεπό να δεις τα παιδιά σου. Λες και έχεις παιδιά μόνο μια μέρα, τις άλλες πηγαίνουν στον αυτόματο
Ποιος θα παίρνει τα παιδιά από το σχολείο; Ποιος θα τα ταΐζει, ποιος θα τα πηγαίνει στις δραστηριότητές τους; Ποιος θα τα βοηθά με το διάβασμα, ποιος θα τους λέει καληνύχτα όταν επιστρέφει αργά το βράδυ; Αλήθεια, τι είδους οικογένεια φαντάζονται; Μια κοινωνία ανθρώπων που βλέπουν τα παιδιά τους μόνο τις Κυριακές;
Η 13ωρη εργασία δεν είναι απλώς εξοντωτική. Είναι επικίνδυνη. Καταστρέφει τη σωματική και ψυχική υγεία των εργαζομένων, διαλύει την οικογενειακή και κοινωνική ζωή, μετατρέπει τον άνθρωπο σε μηχανή παραγωγής χωρίς δικαίωμα στην ξεκούραση, στη ζωή, στον ελεύθερο χρόνο. Αυτή η πραγματικότητα δεν είναι πρόοδος – είναι σκλαβιά.
Στον τουρισμό και την εστίαση, η καθημερινότητα των εργαζομένων έχει γίνει αγώνας αντοχής. Οι 12ωρες και 13ωρες βάρδιες, η έλλειψη προσωπικού και τα αλλεπάλληλα πόστα φθείρουν σώμα και μυαλό. Τα εργατικά ατυχήματα, η εξάντληση και οι καταρρεύσεις από υπερκόπωση δεν είναι πια η εξαίρεση — είναι ο κανόνας.
Δεν μπορείς να δουλεύεις τόσες ώρες, να είσαι συγκεντρωμένος και να έχεις το μυαλό σου καθαρό, όταν καλείσαι να κάνεις τη δουλειά δύο και τριών ανθρώπων μαζί.
Όταν ο ένας σερβιτόρος εξυπηρετεί όλο το μαγαζί, ο μάγειρας τρέχει ταυτόχρονα για κουζίνα και μπουφέ, και η καμαριέρα καθαρίζει όροφο ολόκληρο μόνη της, πώς να μην γίνουν λάθη, πώς να μην υπάρξουν ατυχήματα;
Οι καμαριέρες λυγίζουν από την πίεση — δουλεύουν χωρίς διάλειμμα, αλλάζοντας δεκάδες δωμάτια τη μέρα. Οι σερβιτόροι τρέχουν από το πρωί ως τα μεσάνυχτα, χωρίς να προλαβαίνουν ούτε να φάνε. Οι μάγειρες μένουν μέσα στα καζάνια της κουζίνας για ώρες, και στο τέλος της βάρδιας είναι λες και βγήκαν από μάχη.
Πολλοί συνάδελφοι αναγκάζονται να φύγουν μέσα στη σεζόν, γιατί δεν αντέχουν άλλο. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ήρθαν στο νησί με άλλες υποσχέσεις και συμφωνίες, μόνο για να βρουν τελείως διαφορετικές συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης — εξοντωτικά ωράρια, κακοπληρωμένες υπερωρίες, ανύπαρκτα ρεπό, και καταλύματα που δεν χωράνε ούτε τα βασικά.
Όσοι μένουν δεν έχουν άλλη επιλογή – πρέπει να πληρώσουν ενοίκιο, να στείλουν λεφτά στην οικογένεια, να βγάλουν τη χρονιά. Ζουν σε δωμάτια που παρέχει ο εργοδότης, μακριά από τα σπίτια τους, χωρίς ιδιωτικότητα, χωρίς ηρεμία, πολλές φορές τρεις και τέσσερις σε ένα δωμάτιο.
Και μετά σου λένε πως αυτό είναι «ελευθερία» — να δουλεύεις χωρίς όριο, να δίνεις το σώμα και το μυαλό σου για τα κέρδη των λίγων.
Είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές, διαθέσιμες για όποτε, όταν και όπως μας θέλει ο εργοδότης.
Η δύναμη μας είναι ο οργανωμένος αγώνας. Δεν περιμένουμε μεσσίες και σωτήρες. Δυναμώνουμε το σωματείο και το κίνημα κόντρα στην πολιτική που μας τσακίζει τη ζωή. κόντρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που θεωρεί λογικό ο να δουλεύουμε 78 ώρες την εβδομάδα. Κόντρα στις κυβερνήσεις που υλοποιούν αυτές τις κατευθύνσεις και αυτή την πολιτική για να κερδίζουν περισσότερα από τη δουλειά μας οι λίγοι.
Το 8ωρο κατακτήθηκε πριν από 150 χρόνια. Σήμερα διεκδικούμε το σύγχρονο
- 7ωρο, 5νθημερο, 35ωρο με μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς.
- Συλλογικές συμβάσεις για όλους τους εργαζόμενους,που θα πετάξουν στο «καλάθι των αχρήστων» αυτόν τον νόμο
- Μόνιμη και σταθερή δουλειά
Βάσω Μαργιώλη
Πρόεδρος του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων
Τουρισμού-Επισιτισμού Ξενοδοχείων
και Συναφών Επαγγελμάτων Επαρχίας Θήρας
