«…Άιντε θύμα άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς…»
Κ. Βάρναλης
Ζήσαμε τη μεγαλύτερη συγκέντρωση όλων των εποχών στην Πάρο, στην Αθήνα, στην Ελλάδα και για πρώτη φορά σ’ όλο τον κόσμο, όπου υπάρχει Ελληνικό στοιχείο. Πάνω από ένα εκατομμύριο διαδηλωτές στους δρόμους και τις πλατείες στις 28 Φεβρουαρίου δύο χρόνια μετά το έγκλημα των Τεμπών. Εντυπωσιακή κοινωνική αντίδραση, που για πολλούς ήταν έκπληξη!
Δεν ήταν όμως «κεραυνός εν αιθρία» αυτό που ζήσαμε όλοι μας. Είναι το αποτέλεσμα της κοινωνικής αγανάκτησης κι αυτό φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών που καταγράφουν ότι το 70% έως 85 % των ερωτηθέντων είναι αγανακτισμένοι πολίτες. Είναι πολίτες δυσαρεστημένοι με την ακρίβεια, τους χαμηλούς μισθούς και συντάξεις, την ανασφάλεια για το αύριο. Για τα προβλήματα στην υγεία και την παιδεία και γενικώς αγανακτισμένοι με τη μιζέρια που μας έχουν επιβάλει.
Σ’ αυτό το κοινωνικό περιβάλλον προστέθηκε και το έγκλημα των 57 αθώων ψυχών στα Τέμπη και η προσπάθεια της συγκαλύψεις των ευθυνών. Η γενικότερη προσπάθεια να συγκαλυφθεί η πολιτική που γεννά τα Τέμπη, το Μάτι, τους πνιγμούς αθώων, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και της λεηλασίας της προσωπικής περιουσίας των Ελλήνων. Η προσπάθεια αποπροσανατολισμού, τρομοκράτησης, κομματικής πειθαρχίας για τους νεοδημοκράτες, όχι μόνο δεν απέδωσαν, αλλά «βοήθησαν» στην ακόμα μαζικότερη συμμετοχή στα συλλαλητήρια. Είναι τόση η συσσωρευμένη αγανάκτηση και δυσαρέσκεια που κάνει το κίνημα αυτό να δηλώνει με αποφασιστικότητα ότι δεν πάει άλλο μ’ αυτή την πολιτική. Αυτή είναι η αιτία που οι χθεσινοί «αραχτοί του καναπέ» απεργούν και διαδηλώνουν και φωνάζουν «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».
Έτσι ήρθε η «έκρηξη».
Οι πολίτες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του «Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων των Τεμπών». Οι χιλιάδες απεργοί της 24ωρης πανελλαδικής απεργία; μαζί με τους φοιτητές, τους μαθητές και τους γονείς με τα καροτσάκια με τα μωρά τους, γέμισαν τις πλατείες της χώρας μας και σε δεκάδες πόλεις του κόσμου. Το ελπιδοφόρο στοιχείο όμως της Παρασκευής είναι η άνευ προηγουμένου συμμετοχή του κόσμου σε μια πανεργατική πανελλαδική απεργία που νέκρωσε τα πάντα στην αγορά και έδωσε το αισιόδοξο μήνυμα ότι όταν ο λαός θέλει, μπορεί.
Μετά από όλα αυτά, ποια θα είναι η επόμενη ημέρα;
Θα ζήσουμε την προσπάθεια εκτόνωσης με ψεύτικες υποσχέσεις και επιδόματα, αποπροσανατολισμού και εκφοβισμού με τη μέθοδο «μαστίγιο καρότο» έτσι ώστε να ξανακάτσουμε στον «καναπέ» και αυτοί να συνεχίσουν την ίδια πολιτική με παραλλαγές. Θα έχουμε ίσως νέα πρόσωπα, ίσως νέο πρωθυπουργό, ακόμα και συμμαχία κομμάτων, σε μια προσπάθεια αναπαλαίωσης με φτιασιδώματα του πολιτικού συστήματος που θα εφαρμόζει πάντα την ίδια πολιτική.
Όμως οι πρωτοφανείς σε όγκο και δυναμική συγκεντρώσεις του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου δείχνουν ότι δε δεχόμαστε πλέον αυτή την πολιτική που μας έφερε να μετράμε νεκρούς ενώ κάποιοι λίγοι μετράνε μόνο τα κέρδη τους. Δε θέλουμε να κοιτάμε το πορτοφόλι μας για το αν θα βγει ο μήνας. Δε μας αξίζει να στεκόμαστε για μήνες σε λίστες αναμονής για μια χειρουργική επέμβαση. Δε θέλουμε να φεύγουν τα παιδιά μας στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά με αξιοπρέπεια. Δε δεχόμαστε να συγκαλυφθεί το έγκλημα των Τεμπών και να μην τιμωρηθούν οι πολιτικοί ένοχοι γιατί τους καλύπτει η βουλευτική ασυλία.
Η έκρηξη του ηφαιστείου της αγανάκτησης έγινε!
Η δυσαρέσκεια σ’ αυτή την πολιτική γέμισε τις πλατείες. Είμαστε δύσπιστοι πλέον στους «Μαυρογιαλούρους» που θα εμφανιστούν με πολλά θα, θα, θα. Δε μένει παρά να συνεχίσουμε να ζητάμε και να διεκδικούμε τη ζωή που μας αξίζει. Να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι να την κάνουμε πραγματικότητα, ώστε να ζούμε με αξιοπρέπεια χωρίς μιζέρια, ανασφάλεια και νεκρούς.
Νίκος Ραγκούσης – Λαουτάρης
