Κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, μετά από αρκετά χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, η Μελίνα γύρισε προς τον Ανδρέα και του είπε: «Πρόεδρε, νομίζω ότι δεν αρέσουμε πια…».
Μέσα στα οκτώ προηγούμενα χρόνια είχαν αλλάξει πολλά με άξονες τα προστάγματα της διακήρυξης για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση, δικαιοσύνη και για την ίδια την δημοκρατία στην χώρα μας.
- Μια «δημοκρατία» που πριν, «παρακολουθούσε» ακόμη και τι εφημερίδα διάβαζες.
- Μια «δημοκρατία» που η πλειοψηφία του λαού βρισκόταν «αγνοούμενη» στην «σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού», χωρίς καμία πρόσβαση στη δημόσια διοίκηση και σε διάφορους τομείς της εργασίας.
- Μια «δημοκρατία» που ο ισχυρός απέλυε τον ανίσχυρο χωρίς αιτιολογία.
- Μια «δημοκρατία» που η γυναίκα ήταν ακόμη δευτέρας κατηγορίας πολίτης.
- Μια «δημοκρατία» που ο αδύναμος δε είχε πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας.
- Μια «δημοκρατία» που τα «κατάλοιπα της χούντας» κατείχαν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό.
- Μια «δημοκρατία» που δεν είχε αναγνωριστεί το «μεγαλείο» της Εθνικής Αντίστασης.
- Μια «δημοκρατία» όπου το κοινωνικό κράτος ήταν αδύναμο.
- Μια δημοκρατία που… «βγήκε από τα εισαγωγικά» την δεκαετία του ογδόντα.
Όμως μετά τα οκτώ χρόνια εξουσίας και τις πολλές δημοκρατικές αλλαγές, υπήρξε και μια καθεστωτική αντίληψη της εξουσίας που δημιούργησε αρνητικές καταστάσεις και «δυσφορία» στον λαό.
Ύστερα από λίγο οι εκλογές έφεραν το κίνημα στην δεύτερη θέση, διατηρώντας όμως την ισχύ του 40%, που του επέτρεψε το 1993 να επανέλθει στην εξουσία για έντεκα συνεχόμενα έτη. Στα έντεκα αυτά χρόνια, που αρκετοί θεωρούν πολύ σημαντικά, η Ελλάδα «ισχυροποιήθηκε» με τεράστια έργα υποδομών και κατάληξη την ένταξη της στον «σκληρό» πυρήνα της Ευρώπης, την οικονομική και νομισματική ένωση.
Μετά την φυσιολογική φθορά επήλθε η δεύτερη ήττα. Πάλι όμως μετά από πέντε έτη, επανήλθε στο τιμόνι του πλοίου, ενός όμως πλοίου όπου εκείνη την στιγμή ήταν γεμάτο τρύπες από την «ανεύθυνη, ρουσφετολογική» πολιτική που προηγήθηκε και η μόνη επείγουσα «δουλειά» του κυβερνήτη ήταν η διάσωση του.
Και εκεί το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ μόνο του, ανέλαβε το «βάρος» της σωτηρίας της χώρας, με υπέρογκο κόστος για το ίδιο. Όσοι λαϊκιστές ακολούθησαν, ενώ άλλα έλεγαν πριν ανέλθουν στην εξουσία, ακολούθησαν αμέσως μετά την ανάληψη της, την ίδια πορεία.
Σήμερα η δημοκρατική παράταξη «επανέρχεται» αργά και σταθερά για να υπηρετήσει για άλλη μία φορά τα ιδανικά της διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη και το εθνικό συμφέρον. Οι καιροί μπορεί να έχουν αλλάξει… Η σοσιαλδημοκρατία όμως είναι πάντα εδώ στην υπηρεσία των αδυνάτων!
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
