Μιας και «πιάσαμε» το θέμα των λαϊκών συνελεύσεων, που μετονομάστηκαν σε συνελεύσεις κατοίκων, θα μπούμε σε μια γενικότερη τοποθέτηση για το πώς θα έπρεπε να είναι και για το πώς εξελίχθησαν τελικά οι πρώτες δύο στο νησί μας.
Η βούληση του νομοθέτη σχετικά με τον συγκεκριμένο θεσμό, ήταν να δώσει την ευκαιρία στους πολίτες, του μικρότερου κύτταρου της δημοκρατίας μας και του εγγύτερου σε αυτούς, να εκφραστούν με άμεσο τρόπο.
Βρισκόμενοι δηλαδή face to face με τη δημοτική αρχή και τους κοινοτικούς συμβούλους και μετά από μία σύντομη εισαγωγική ενημέρωση από μέρους τους, να έχουν το δικαίωμα να αναφερθούν με τον τρόπο που εκείνοι προκρίνουν εντός των ορίων της ευπρέπειας, σε όποιο πρόβλημα ή θέμα θεωρούν σημαντικό και φυσικά να προτείνουν και λύσεις. Και μετά από όλη αυτή την διαδικασία να καταγραφούν τα πάντα και να δρομολογηθούν εκείνα τα οποία αποφάσισε η πλειοψηφία της λαϊκής συνέλευσης. Αυτή θα ήταν μια «ιδεατή» πλευρά.
Τι όμως έγινε στην πραγματικότητα και ποια η χρησιμότητα αυτού του είδους των συνελεύσεων, αν υπάρχει;
Πρώτη και σημαντικότερη διαπίστωση μετά από τις πρώτες δύο συγκεντρώσεις (Νάουσας λιγότερο και Παροικιάς περισσότερο) είναι η απουσία ενδιαφέροντας από πλευράς κόσμου να παρευρεθεί, γεγονός που δείχνει την γενικότερη αδιαφορία για την κοινά από την μία και την απογοήτευση από την άλλη. Απογοήτευση που οφείλεται εν μέρει και στην αδυναμία της δημοτικής αρχής να βρει ικανοποιητικούς τρόπους διαχείρισης της καθημερινότητας παρά τις προεκλογικές της εξαγγελίες.
Διαπίστωση δεύτερη, η αγωνιώδης προσπάθεια αντιδημάρχων και κοινοταρχών να παρουσιάσουν «έργο», με τη σχεδόν αποκλειστική (ελλείψει άλλων μεγαλυτέρων) αναφορά τους σε «μικρά» και αυτονόητα ζητήματα, όπως συντηρήσεις επισκευές και βαψίματα.
Διαπίστωση τρίτη, η «δικαιολόγηση της αποτυχίας» του πρώτου χρόνου με την απόδοση συνολικά των ευθυνών στην λειτουργία του κεντρικού κράτους και την γραφειοκρατία που δείχνει ότι, είτε υπήρξε άγνοια του πως είναι τα πράγματα στην αυτοδιοίκηση, είτε παραπλάνηση του εκλογικού σώματος. Εδώ έχουμε μια «μερική αλήθεια», όμως ο πολίτης απαιτεί λύσεις και όχι μεμψιμοιρία.
Υπάρχουν και πολλές άλλες διαπιστώσεις, αλλά για να μην κουράσουμε θα κλείσουμε με την άκρως ανησυχητική, εκείνη που ακούστηκε από τα χείλη του δημάρχου, που προειδοποιούσε ότι η φετινή χρονιά μπορεί να είναι και… χειρότερη.
Αισιοδοξώντας να πούμε ότι τίποτα δεν πάει χαμένο… Άρα ακόμη και αυτές οι «κουτσές» συνελεύσεις έχουν τα θετικά στοιχεία των απόψεων των πολιτών(έστω και αυτών των λίγων που συμμετέχουν) και του «σφυγμού» και της αγωνίας της κοινωνίας που εκφράζεται μέσω αυτών. Το θέμα είναι να αποκωδικοποιηθούν οι αναφορές αυτές και να παρθούν αποφάσεις.
Νομίζουμε όμως (και μακάρι να κάνουμε λάθος) ότι αυτό δε θα συμβεί. Έχουμε την εντύπωση από τις πρώτες δύο συνελεύσεις κάτοικων ότι «χρησιμοποιούνται» από την δημοτική αρχή ως «επικοινωνιακές», παρουσιάζοντας με «εξαντλητικό» τρόπο το όποιο έργο της πρώτης χρονιάς.
Κυρίως όμως «χρησιμοποιούνται» για να αποκρύψουν το «νέο πρόσωπο» της δημοτικής αρχής, αυτό του Πόντιου Πιλάτου να «νίπτει τας χείρας του»…
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
