Δύο χρόνια μετά τις τελευταίες τοπικές εκλογές, η Λαϊκή Συσπείρωση καταθέτει στο Συνέδριο της ΚΕΔΕ ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο θέσεων και διεκδικήσεων, αποκαλύπτοντας τον πραγματικό χαρακτήρα της πολιτικής που ασκείται στην Τοπική Διοίκηση.
Οι φιέστες και οι δήθεν μεταρρυθμίσεις που προβάλλουν οι κυβερνήσεις και οι πλειοψηφίες σε ΚΕΔΕ και ΕΝΠΕ επιχειρούν να κρύψουν πως τα περίφημα «πλεονάσματα» χτίζονται πάνω στη φτώχεια και την ανασφάλεια του λαού. Ο πλούτος που παράγεται κατευθύνεται στους λίγους, ενώ οι λαϊκές ανάγκες συνθλίβονται κάτω από τη λογική της ανταποδοτικότητας και των περικοπών.
Η πολιτική αυτή δεν είναι ουδέτερη. Είναι αποτέλεσμα ενός μοντέλου ανάπτυξης που υπηρετεί τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, με τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όλων των κυβερνήσεων μέχρι σήμερα. Οι δήμοι, αντί να στηρίζουν τις κοινωνικές ανάγκες, μετατρέπονται σε μηχανισμούς εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής και διαχείρισης της φτώχειας. Οι πλειοψηφίες στην ΚΕΔΕ λειτουργούν ως βολικοί συνομιλητές της εκάστοτε κυβέρνησης, προωθώντας μια “αυτοδιοίκηση” που χειροκροτεί τις κυβερνητικές επιλογές και απορροφά τη λαϊκή δυσαρέσκεια.
Το αφήγημα των “ισχυρών και αποτελεσματικών δήμων” έχει καταρρεύσει. Οι εργαζόμενοι εξαντλούνται, οι υποδομές καταρρέουν, οι υπηρεσίες ιδιωτικοποιούνται και το κόστος μετακυλίεται στους δημότες. Η “πράσινη ανάπτυξη” έγινε πεδίο κερδοφορίας για τους ομίλους και η τουριστική “κοσμογονία” συνοδεύτηκε από εργασιακή εκμετάλλευση και ακρίβεια στη στέγη.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η Λαϊκή Συσπείρωση θέτει το κρίσιμο ερώτημα: Αποτελεσματικοί δήμοι για ποιον; Για τον λαό και τις ανάγκες του ή για τα κέρδη των λίγων;
Στο φετινό Συνέδριο της ΚΕΔΕ (6-8Νοέμβρη), οι κομμουνιστές δήμαρχοι και οι συνεργαζόμενοι στα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Συσπείρωσης διεκδικούν δήμους που θα λειτουργούν για τον λαό, με κρατική χρηματοδότηση και όχι με ανταποδοτικά χαράτσια. Απαιτούν την απόδοση όλων των θεσμοθετημένων πόρων, την κατάργηση του τέλους ταφής, δωρεάν ενέργεια και νερό για τις δημοτικές υπηρεσίες, καθώς και ενίσχυση για οδοποιία, πολιτική προστασία, πολιτισμό και αθλητισμό.
Διεκδικούν μόνιμο προσωπικό με πλήρη δικαιώματα, μονιμοποίηση συμβασιούχων, ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και σύνταξη στα 60 για τους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες. Παράλληλα, ζητούν δημόσια χρηματοδότηση για έργα υποδομής χωρίς ΣΔΙΤ, συντήρηση σχολείων και παιδικών σταθμών, αντισεισμική και αντιπλημμυρική προστασία.
Στο επίκεντρο των θέσεών τους βρίσκεται και η προστασία του περιβάλλοντος: καμία μονάδα καρκινογόνας καύσης, κλείσιμο του ΧΥΤΑ Φυλής, δημόσια διαχείριση απορριμμάτων με ανακύκλωση στην πηγή, φτηνό και ποιοτικό νερό για όλους. Στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής, απαιτούν πλήρη κρατική χρηματοδότηση όλων των δομών, ενίσχυση πρόνοιας και υγείας, προγράμματα σίτισης στα σχολεία και λαϊκή κατοικία για τα νέα ζευγάρια.
Η ελπίδα βρίσκεται στη συμπόρευση με το οργανωμένο εργατικό–λαϊκό κίνημα, στον δρόμο του αγώνα και της διεκδίκησης, ώστε οι δήμοι να γίνουν πραγματικά στήριγμα του λαού και όχι εργαλείο της αντιλαϊκής πολιτικής. Με βάση τα παραπάνω αυτό που πρέπει να κάνει μια Δημοτική Αρχή στην Πάρο είναι να αξιοποιήσει την παρουσία της στο Συνέδριο, εκπροσωπώντας τους Παριανούς με στάση διεκδίκησης για λύσεις των καθημερινών προβλημάτων και όχι ως υποστηρικτής της πολιτικής που διαιωνίζει ή, στην καλύτερη περίπτωση, συντηρεί τα προβλήματα των κατοίκων του νησιού μας.
ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΑΡΟΥ ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ
5/11/2015
