Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, αναδεικνύεται επιτακτικά η ανάγκη να σπάσει ο φαύλος κύκλος της εκμετάλλευσης, της σιωπής και της πολύμορφης βίας που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στη χώρα μας. Η βία στη μορφή της κακοποίησης, του βιασμού και της γυναικοκτονίας αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου.
Οι ρίζες της δεν βρίσκονται γενικά και αόριστα στην «πατριαρχική» δομή της κοινωνίας, όπως επιδέξια υποστηρίζουν αστικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, αλλά στις ταξικές, εκμεταλλευτικές σχέσεις όπως διαμορφώθηκαν ήδη από τον πρώτο κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας.
Η βία εκφράζεται καθημερινά ως βία στην εργασία, με εξουθενωτικά ωράρια και ανασφάλεια που καθορίζει ολόκληρη τη ζωή· ως βία της ακρίβειας που εξανεμίζει μισθούς· ως βία που προκύπτει από το συνεχιζόμενο «πετσόκομμα» κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών στο όνομα της βιώσιμης ανάπτυξης και, σήμερα, της πολεμικής προετοιμασίας. Αντίστοιχα, στο σχολείο, στον αθλητισμό και στον πολιτισμό, οι ανισότητες και οι πιέσεις διαμορφώνουν περιβάλλον όπου κακοποιητικές συμπεριφορές συχνά συγκαλύπτονται ή υποτιμώνται.
Στις νησιωτικές, κυκλαδίτικες κοινωνίες, ο νόμος της σιωπής επιβάλλεται σε γυναίκες και παιδιά, μετατρέποντας την καταγγελία σε ταμπού. Ωστόσο, οι δεκάδες καταγεγραμμένες περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας και σεξουαλικών επιθέσεων αποκαλύπτουν ότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό και βαθύ, απαιτώντας συντονισμένη δουλειά από δήμους και περιφέρειες με ενημέρωση, πρόληψη και άμεση στήριξη των θυμάτων.
Καλούμε ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες να οχυρωθούν απέναντι στα δήθεν «σύγχρονα», ουσιαστικά βαθιά αντιδραστικά πρότυπα που προβάλλονται από τα social media και την πολιτιστική βιομηχανία, τα οποία καλλιεργούν ανοχή σε ακραίες μορφές εκμετάλλευσης, όπως η πορνεία, η εμπορευματοποίηση του σώματος, η παρένθετη μητρότητα και η οικονομική εξάρτηση από τον σύντροφο. Η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού –και ειδικά του «πολυτελούς»– εντείνει αυτή την πραγματικότητα, φέρνοντας στο προσκήνιο συμπεριφορές που λειτουργούν ως εκκολαπτήριο θυτών και θυμάτων.
Περιφέρειες και δήμοι έχουν σοβαρή ευθύνη. Η ευλαβική εφαρμογή ευρωπαϊκών κατευθύνσεων και κυβερνητικών επιλογών οδηγεί στην περαιτέρω αποδυνάμωση κοινωνικών υπηρεσιών, εντείνοντας την καθημερινότητα δύο ταχυτήτων: εξουθενωτικά ωράρια στη σεζόν και απομόνωση πριν και μετά από αυτή, με πολιτιστικές και αθλητικές υποδομές να απουσιάζουν. Για ακόμη μια φορά, η συλλογική ανάγκη μετατρέπεται σε |ατομική ευθύνη”, καθοριζόμενη από το βαλάντιο κάθε οικογένειας.
Κάθε γυναίκα που αντιμετωπίζει πολύμορφη βία έχει την αμέριστη αλληλεγγύη μας. Απαιτούμε γενναία κρατική χρηματοδότηση, διασφάλιση της λειτουργίας όλων των δομών υποστήριξης κακοποιημένων γυναικών και μονιμοποίηση του προσωπικού, χωρίς εξάρτηση από προγράμματα με ημερομηνία λήξης. Οι ελλείψεις σε συμβουλευτικά κέντρα, ξενώνες και κοινωνικές υποδομέςαναδεικνύουν τις διαχρονικές ευθύνες κυβερνήσεων που αντιμετωπίζουν την προστασία των γυναικών ως κόστος, ενώ δισεκατομμύρια ευρώ κατευθύνονται σε εξοπλισμούς και πολεμικές προετοιμασίες.
Κάθε γυναίκα αξίζει να ζει χωρίς φόβο, χωρίς εξάρτηση και χωρίς ανασφάλεια. Να βαδίσει τον δικό της δρόμο διεκδίκησης απέναντι σε ένα σύστημα που γεννά εκμετάλλευση, βία και ανισότητα. Η φωνή της πρέπει να ακούγεται και να στηρίζεται σε κοινωνίες που προστατεύουν και σε Πολιτεία που εγγυάται δικαιώματα.
Καμία γυναίκα μόνη απέναντι στη βία.
25/11/2025
