Ένα ακόμη καλοκαίρι έφυγε και οι πληγές που δημιούργησε γιατρεύονται μέσω των χρημάτων που παρήγαγε. Όσο μπορώ να θυμηθώ, έτσι συμβαίνει κάθε καλοκαίρι. Βέβαια, μέσα στο lock down του covid αυτό είχε αλλάξει. Είχαμε δύο καταστάσεις εντελώς διαφορετικές και αντίθετες μεταξύ τους μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, όπου οι επαγγελματίες του Τουρισμού είχαν βλοσυρό και σκυθρωπό ύφος.
Σε αντίθετο στρατόπεδο βρίσκονται οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι που δεν έχουν κάτι να κερδίσουν, οι ίδιοι ή οι οικείοι τους, από τον Τουρισμό. Ασφυκτιούν με το κύμα των τουριστών που πλημυρίζει τα καλοκαίρια το νησί δημιουργώντας στεγαστικό, κυκλοφοριακό και περιβαλλοντικό πρόβλημα. Αυτοί οι πολίτες με παρόμοιο προφίλ θα κοιτούσαν θετικά τον περιορισμό των επισκεπτών που έρχονται το καλοκαίρι.
Όλοι έχουν δίκιο αλλά και όλοι έχουν κάποιο μεμπτό στην προσέγγισή τους. Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, είναι ότι το κράτος που ζούμε είναι ανεπαρκές στο να λύνει γρήγορα προβλήματα και επαρκέστατο στο να δημιουργεί καινούρια. Εδώ κολλάει η παροιμία «κάθε πέρσι και καλύτερα».
Έτσι, θεωρούνται από μερίδα της κοινωνίας αναγκαίο κακό τα προβλήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω, ενώ αντίθετα η άλλη προσέγγιση πιστεύει ότι ο περιορισμός της τουριστικής ροής θα λειτουργήσει ευεργετικά στην ποιότητα της ζωής τους, χωρίς να σκέπτονται το αποτύπωμα της επιλογής που προκρίνουν στους επαγγελματίες του χώρου. Τα κόμματα που επικρατούν στη σημερινή πραγματικότητα αποτελούν στην ουσία αμάλγαμα αυτών των αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων.
Πως είναι δυνατόν όλοι να δεχόμαστε ότι κάτι θα πρέπει να αλλάξει το ποίημα που ακούμε συνεχώς και την ίδια στιγμή να επιλέγονται από την κοινωνία μας, μέσω των αυξημένων ψήφων, αυτοί που κερδίζουν περισσότερο από την όλη αυτήν την κατάσταση; Μήπως υπάρχει θέμα συνεννόησης ή μάλλον η έλλειψη αυτής.
Συνεπώς είναι σαφές για μένα ότι δεν είναι το τι λέει ο πολιτικός αλλά το τι πράττει. Οπότε, ας δούμε ένα ζήτημα που μας καίει όλους από διαφορετικές πτυχές και ματιές. Το επιβατικό λιμάνι, για παράδειγμα, το οποίο συζητάμε εδώ και πολλά χρόνια. Η ανάγκη για νέο λιμάνι έχει εκφραστεί εδώ και πολύ καιρό. Οι επαγγελματίες στην περιοχή του λιμανιού έχουν ένα δεδομένο τζίρο αλλά και το κυκλοφοριακό ζήτημα από τη χρήση του λιμανιού. Είναι δεδομένο ότι χρειάζεται μια λύση που να ικανοποιεί αφενός τους εμπλεκομένους στο λιμάνι και αφετέρου τους άλλους που ζούνε με το πρόβλημα χωρίς να έχουν κάποιο κέρδος από αυτό. Οπότε βγαίνει η γραμμή ότι το νέο επιβατικό λιμάνι της Πάρου θα φτιαχτεί επιτέλους με τελική ολοκλήρωση σε τριάντα με σαράντα χρόνια περίπου ‘καθώς τα βήματα που πρέπει να κάνουμε είναι πάρα πολλά’! Έτσι και οι μεν θα έχουν το κεφάλι τους ήσυχο το ορατό μέλλον και οι δε ότι έγινε ένα βήμα στην σωστή κατεύθυνση.
Δεν είναι, όμως, δυνατόν να συνεχίσουμε έτσι. Όταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν 12 τα κράτη φιγουράραμε στις τελευταίες θέσεις σε ΑΕΠ ανά κεφαλή. Μετά από πολλές διευρύνσεις με κράτη με χειρότερα οικονομικά στοιχεία, σε ποιες θέσεις φιγουράρουμε τώρα; Στις τελευταίες θέσεις ξανά. Μήπως πρέπει να δούμε με διαφορετική ματιά το πως διοικείται η χώρα, τις επιλογές μας, να τολμήσουμε το μη σύνηθες δηλαδή, να απαιτήσουμε από τους πολιτικούς πράξεις και όχι λόγια; Να δημιουργήσουμε το πλαίσιο της συνεργασίας έτσι ώστε να είναι σαφή τα βήματα της διακυβέρνησης και της κοινωνίας μπροστά στα θέματα που έρπουν τόσα χρόνια με θετικό αντίκτυπο στα εμπλεκόμενα μέρη; Να απαιτήσουμε λογοδοσία στο πως, που, πόσο, πότε και την λογική των έργων τους;
Οι πολίτες του νησιού ψηφίζουν συνεχώς και με μεγάλο ποσοστό τα ίδια και τα ίδια αφού η συνήθεια είναι ανίκητη. Μήπως είναι καιρός να πάψει να είναι δεδομένη η ψήφος μας; Πιστεύω ότι θα είμαστε όλοι καλύτερα σε κάθε προαναφερόμενο τομέα όταν η διακυβέρνηση θα αρχίσει να δρα και όχι να αντιδρά. Μήπως είναι καιρός να απαιτήσουμε δίκαιη, σύγχρονη, αειφόρα οικονομικά και περιβαλλοντικά, και φιλική διακυβέρνηση που θα λύνει τα προβλήματα παρά να τα σπρώχνει κάτω από το χαλί του χρόνου;
Μπορούμε καλύτερα! Μπορούμε γρηγορότερα! Αρκεί να το πιστέψουμε.
Στέλιος Μουζακίτης
Στέλεχος του κόμματος «Δημοκράτες – Ανδρέας Λοβέρδος»
