Ο Φραγκίσκος Κουνάνης, μίλησε στην εκπομπή «Οι ειδήσεις… αλλιώς» του ParosVoice.com, για το ταξίδι δημιουργίας του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, Φίλων και Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες.
Η αφήγηση του Φραγκίσκου Κουνάνη έχει βαθιές ρίζες μετά από ένα γεγονός στον αδελφό του, από ατύχημα, πριν από 35 χρόνια. «Εκεί άλλαξε τελείως η ζωή μου», ανέφερε.
Η ιδέα για έναν οργανωμένο χώρο για άτομα με ειδικές ανάγκες ξεκίνησε το 1995. Μαζί με τον Σταύρο Κάπαρη, έναν ακόμη κεντρικό πρωταγωνιστή αυτής της πρωτοβουλίας, άρχισαν να σκέφτονται πώς να μετατρέψουν το όραμα σε πράξη.
Το πρώτο βήμα ήταν η συλλογή δεδομένων. Με τη βοήθεια μιας ψυχολόγου, συγγενή του τότε δημάρχου, την κ. Κρητικού, πραγματοποίησαν μια επιμελημένη απογραφή, επισκεπτόμενοι «όλα τα χωριά της Πάρου και της Αντιπάρου».
Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά και ταυτόχρονα διαφωτιστικά: βρέθηκαν 470 άτομα με ειδικές ανάγκες σε Πάρο και Αντίπαρο.
Η επίσημη γέννηση του συλλόγου πραγματοποιήθηκε το 2000, σε μια συγκινητική εκδήλωση. Η εκδήλωση αυτή ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του αδερφού του, Σταύρου Κουνάνη, και όλων των θυμάτων του «Σαμίνα». Εκεί, τέθηκαν οι πρώτες υπογραφές για το καταστατικό από προσωπικότητες όπως ο τότε δήμαρχος Κώστας Αργουζής, ο Κώστας Ροκονίδας, ο Γιώργος Λουκής, η Βάσω Χασούρη και η Χαρά Ξαγοράρη.
Ένα κέντρο χτίζεται με κόπο και αγάπη
Ο κ. Κουνάνης τόνισε ότι αυτό δεν ήταν το έργο ενός ανθρώπου, αλλά μιας ολόκληρης κοινωνίας που κινητοποιήθηκε.
Βρέθηκε ένας χώρος πάνω από το Λύκειο Νάουσας, ο «παλιός χώρος με τα λάστιχα». Ο συγχωρεμένος μηχανικός Ασημακόπουλος, μαζί με τη σύζυγό του, Γεωργία, έκαναν τα σχέδια δωρεάν. Ο δήμος Πάρου, με πρωτοβουλία του κ. Κοντογιώργη, βοήθησε στην αγορά υλικών.
Στη συνέχεια, μια πλειάδα τεχνιτών και εθελοντών προσέφερε: Ο Φίλιππος Μοστράτος ανέλαβε το χτίσιμο, ο Γιώργος Τριπολιτσιώτης (Πολύστροφος) τα υδραυλικά, ο συγχωρεμένος Μπουρής τα ηλεκτρολογικά, και άνθρωποι από το Άσπρο Χωριό έβαψαν και κατασκεύασαν τα τραπέζια.
Σήμερα, το κέντρο, γνωστό ως το A’ Πρότυπο Εθελοντικό Κέντρο ΑμεΑ, αποτελεί ζωτικής σημασίας υποστήριξη για δεκάδες οικογένειες. Λειτουργούν ειδικό γυμνάσιο, λύκειο, νηπιαγωγείο και δημοτικό σχολείο, προσφέροντας στα παιδιά εκπαίδευση και κοινωνική ένταξη.
Ωστόσο, ο κ. Κουνάνης βλέπει προκλήσεις για το μέλλον. Τονίζει ότι ο χώρος είναι δημόσιος και η συντήρησή του δεν μπορεί να βασιστεί μόνο στην εθελοντική εργασία για πάντα.
«Οι ήρωες που 25 χρόνια προσφέρουν κάποια στιγμή θα κουραστούν, θα μεγαλώσουν. Δεν θα μπορέσουν να έχουν τις αντοχές», συμπληρώνει.
Προτείνει την ανάπτυξη ενός μηχανισμού, όπου τα έξοδα του κέντρου να περνούν από την Οικονομική Επιτροπή του Δήμου και να υπάρχει μόνιμο προσωπικό, όπως μια φύλακας-καθαρίστρια, για να στηρίζει τη λειτουργία του.
Επιπλέον, εκφράζει την ελπίδα ότι τα νεότερα παιδιά από το ειδικό λύκειο θα μπορούσαν, στο μέλλον, να γίνουν οι ίδια εθελοντές, διασφαλίζοντας τη συνέχεια αυτού του «ναού της αγάπης».
Για τον κ. Κουνάνη, «η αναπηρία δεν είναι ντροπή», «η διαφορετικότητα δεν είναι μειονέκτημα» και «οι ανάγκες ενός ανθρώπου δεν είναι βάρος». Το μόνο πραγματικό βάρος, όπως το ορίζει, είναι «η προκατάληψη, η άγνοια και η σκληρότητα που αφήνει ανθρώπους πίσω».
Επεκτείνει αυτή την αρχή και σε άλλες ομάδες, όπως τα άτομα με αναπηρία που ανήκουν στην κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+, υπογραμμίζοντας ότι η αγάπη και η αποδοχή δεν πρέπει να έχουν εξαιρέσεις.
Μια Χριστουγεννιάτικη Προσφορά Αγάπης
Η συζήτηση έκλεισε με μια πρόσκληση για την επικείμενη εκδήλωση. Αύριο, στην αίθουσα του ΕΠΑΛ, στις 7 το απόγευμα, θα πραγματοποιηθεί μια χριστουγεννιάτικη εκδήλωση αγάπης και αλληλεγγύης για τα παιδιά του κέντρου.
Πέρα από τη γιορτή, είναι μια ευκαιρία να τιμηθούν όλοι εκείνοι – δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, σύλλογοι και απλοί πολίτες – που στήριξαν αυτό το έργο στα 25 (και πλέον) χρόνια της πορείας του.
Ο Φραγκίσκος Κουνάνης, τώρα Επίτιμος Πρόεδρος του Συλλόγου, θα είναι εκεί, πιστός στο όραμά του. Το μήνυμά του παραμένει απλό και ισχυρό: «Ο καθένας μας διαφορετικός και όλοι μαζί είμαστε ίσοι, χωρίς υποσημείωση, χωρίς εξαιρέσεις. Την αγάπη, έτσι; Καθημερινότητα ρε παιδί μου. Καθημερινότητα. Τι μας λείπει;».
