Ποιός είναι ο μεγαλύτερος «εχθρός» μιας κοινωνίας; Ο «καναπές» που συμβολίζει πολλά πράγματα και υποδηλώνει την αδιαφορία, την απάθεια, την αποχή και τον «ωχαδερφισμό»…
Συμβολίζει την «απουσία από ότι συμβαίνει» και την «παράδοση άνευ όρων». Κι αν αυτό είχε επίπτωση μόνο στον «καθήμενο» το κακό θα ήταν μικρότερο…
Έχει όμως σε όλους μας και πρωτίστως στη νέα γενιά… Εκείνη θα κληθεί να «συμβιώσει» με τις επιβαλλόμενες πολιτικές των ημερών μας.
Όταν λοιπόν οι μεγαλύτεροι «αδρανούν» (όχι όλοι, αλλά πολλοί), οι νεότεροι πρέπει να αφήσουν τις οθόνες και την εικονική πραγματικότητα και να «μπουν στον αγώνα». Όχι άκριτα, αλλά «με αιδώ και περίσκεψη» για να μην αφήσουν να κτίσουν γύρω τους τείχη!!!
Αντίπαλος τους να γίνουν οι πολιτικές εκείνες που αντιλαμβάνονται (επαναλαμβάνουμε, μετά από μελέτη και ανάλυση και με επιχειρηματολογία) ότι θέλουν να τους «αλυσοδέσουν».
Άλλωστε τι διαφορετικό γίνεται χρόνια τώρα με τα δημόσια αγαθά, που παύουν να είναι δημόσια περνώντας σε ιδιώτες με μοναδικό σκοπό το κέρδος και παύουν να είναι αγαθά που μπορούν να τα έχουν οι πολλοί και γίνονται αγαθά μόνο για τους λίγους.
Ας γυρίσουμε… δύο αιώνες νωρίτερα για να «ακούσουμε» τα λόγια του Τόμας Τζέφερσον (κύριου συντάκτη της διακήρυξης της ανεξαρτησίας) που θα ισχύουν για πάντα!
– «Όταν ο λαός φοβάται την κυβέρνηση, υπάρχει τυραννία. Όταν η κυβέρνηση φοβάται το λαό, υπάρχει ελευθερία».
– «Ποια χώρα θα μπορούσε να διασφαλίσει τις ελευθερίες της, αν οι ηγέτες της δεν αισθάνονταν ότι ο λαός διατηρεί το πνεύμα αντίστασης».
Εμείς λοιπόν, εμείς οι ίδιοι που συμφωνήσαμε κάποια στιγμή να αφήσουμε να ρυθμίζουν τις τύχες μας οι κυβερνώντες σύμφωνα με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, εμείς έχουμε στα χέρια μας και το «έγγραφο ανάκλησης».
Δεν το «χρησιμοποιούμε» μόνον όταν «εργάζονται» για το καλό όλων των μελών μιας κοινωνίας. Όταν δεν το κάνουν αυτό, τότε τι πρέπει να γίνεται;
Απλά πράγματα… Το λέει και το Σύνταγμα μας. H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
Ισχύουν άραγε τα παρακάτω και… αν όχι, ποιός ευθύνεται;
1. Η διοίκηση των τοπικών υποθέσεων ανήκει στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης πρώτου και δεύτερου βαθμού.
2. Υπέρ των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης συντρέχει τεκμήριο αρμοδιότητας για τη διοίκηση των τοπικών υποθέσεων.
3. Οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια.
4. Η «υγεία», η «παιδεία», η «ενέργεια», το «νερό» είναι δημόσια αγαθά.
Αλλοίμονο λοιπόν σε εκείνη την κοινωνία, που δεν «αισθάνεται» την ανάγκη κάθε λίγο να «ξεσηκώνεται» και να διεκδικεί εκείνα που της ανήκουν.
Ποια χώρα θα μπορούσε να διασφαλίσει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες της, αν οι κυβερνώντες δεν έβλεπαν την σπίθα που είναι έτοιμη να ανάψει την δάδα της αντίστασης.
Κι αν οποιαδήποτε κυβέρνηση «νοιώθει» ότι κυβερνά χωρίς… αντιπολίτευση, ίσως ήλθε η ώρα να γίνουμε εμείς η… αντιπολίτευση.
Η σταγόνα με το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται για την «σταδιακή ιδιωτικοποίηση» του νερού ξεχείλισε το ποτήρι της «αγανάκτησης» μας. Είμαστε άραγε «ξύπνιοι» ή στον… «καναπέ»;
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
