Ήρθα φέτος στην Πάρο, στο νησί καταγωγής μου, με χαρά και λαχτάρα, όπως κάθε καλοκαίρι.
Είναι το δικό μας καταφύγιο, ο τόπος που έχω συνδέσει με τις πιο ανέμελες στιγμές της παιδικής μου ηλικίας. Και φέτος όμως, όπως κάθε χρόνο, ένιωσα ότι αυτό το νησί δεν μπορεί πια να «αναπνεύσει». Και δεν μιλάω μεταφορικά.
Βρισκόμαστε σχεδόν καθημερινά μέσα στο αυτοκίνητο, εγώ και τα παιδιά μου, κατεβαίνοντας από τον περιφερειακό για να κατευθυνθούμε από τον νότιο τμήμα του νησιού προς την Παροικιά. Η απόσταση που έχουμε μπροστά μας δεν ξεπερνά τα 3 χιλιόμετρα. Κι όμως, χρειάζεται παραπάνω από μία ολόκληρη ώρα για να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Εκείνες τις στιγμές, το μόνο που σκέφτομαι είναι: κι αν είχαμε κάποιον άρρωστο μέσα στο αυτοκίνητο; Κι αν ένα παιδί βιώνε κρίση αλλεργίας ή κάποιος υπέστη έμφραγμα; Πώς θα φτάναμε στο Κέντρο Υγείας; Η απάντηση είναι απλή και τρομακτική: Δε θα φτάναμε.
Ο περιφερειακός της Πάρου έχει μετατραπεί σε έναν δρόμο-εφιάλτη. Φορτηγά, νοικιασμένα Ι.Χ., ντόπιοι και επισκέπτες στριμώχνονται καθημερινά, εγκλωβισμένοι σε μια ασφυκτική κυκλοφοριακή συμφόρηση που πλέον αποτελεί καθημερινότητα. Δεν υπάρχει ούτε πρόβλεψη, ούτε εναλλακτική διέξοδος. Το νησί φαίνεται πως μεγαλώνει πληθυσμιακά και τουριστικά, αλλά οι υποδομές του παραμένουν στάσιμες — ή μάλλον ανύπαρκτες μπροστά στις σύγχρονες ανάγκες.
Δεν μπορεί κάθε φορά στην Ελλάδα να περιμένουμε να θρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές για να ξεκινήσει ένα έργο. Δεν γίνεται η ευαισθητοποίηση των αρχών να εξαρτάται από το πόσο δυνατά θα φωνάξουμε ή πόσο τραγικό θα είναι το επόμενο πρωτοσέλιδο. Η Πάρος είναι ένα στολίδι του Αιγαίου — αλλά δεν είναι βιτρίνα. Είναι ζωντανός οργανισμός, με μόνιμους κατοίκους, παιδιά, ηλικιωμένους, εργαζόμενους, ανθρώπους που έχουν δικαίωμα στην ασφάλεια, την ανθρώπινη καθημερινότητα, αλλά και την ξεκούραση, ψυχική και σωματική. Το να μην μπορείς να φτάσεις έγκαιρα στο Κέντρο Υγείας ή να περάσεις από ένα βασικό οδικό άξονα δεν είναι απλώς «ταλαιπωρία». Είναι θέμα ποιότητας ζωής αλλά μπορεί και «ζωής και θανάτου». Το πρόβλημα δεν είναι απλώς συγκοινωνιακό — είναι δομικό, θεσμικό και βαθιά κοινωνικό. Η Πάρος δεν μπορεί πια να περιμένει. Οι κάτοικοι, οι εργαζόμενοι, οι επαγγελματίες του τουρισμού, οι επισκέπτες, τα παιδιά μας, όλοι αξίζουμε κάτι καλύτερο από αυτό που βιώνουμε.
Απευθύνω δημόσια έκκληση –και ταυτόχρονα καταγγελία– προς τις αρμόδιες αρχές: τον δήμο Πάρου, την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και κάθε εμπλεκόμενο θεσμό. Είναι καιρός να δοθούν πραγματικές λύσεις. Να υπάρξει σχεδιασμός, συντονισμός και κυρίως τόλμη. Όχι πρόχειρες παρεμβάσεις, όχι υποσχέσεις που μετατίθενται στο «μετά το καλοκαίρι».
Ζητούμε:
• Άμεση αποσυμφόρηση του περιφερειακού
• Υπόδειξη, υποστήριξη ή και διαμόρφωση εναλλακτικών διαδρομών από και προς τα κύρια κέντρα του Νησιού και ενημέρωση σχετικά με αυτές
• Ρύθμιση της κυκλοφορίας βαρέων οχημάτων σε ώρες αιχμής
• Ένα ολοκληρωμένο σχέδιο υποδομών, που να αντιμετωπίζει την Πάρο ως νησί που εξελίσσεται και αξιοποιεί την τουριστική του ανέλιξη και τους πόρους που αυτή αποφέρει προς όφελος κατοίκων και επισκεπτών — και όχι ως τόπο που παραμένει στάσιμος, παγιδευμένος σε απαιτήσεις άλλων εποχών και απλά στη, δικαιολογημένη λόγω κάλους, φήμη του.
Η Πάρος μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς να υποφέρει. Αλλά αυτό απαιτεί πολιτική βούληση, συνείδηση ευθύνης και ουσιαστική φροντίδα για το κοινό καλό. Και η αρχή αυτής της αλλαγής πρέπει να γίνει τώρα!
Τίνα Ραγκούση
Φιλόλογος
