- Είναι το ίδιο φιλική για τους Έλληνες, όπως για τους ξένους, τουρίστες η Πάρος; Κι είναι η «εναλλακτική» Μύκονος; Η εμπειρία μιας αυτόπτη μάρτυρα.
«Ζυθεστιατόριον “ Η ΄Οασι”, Γ. Ι. Μπιζά», διαβάζει κανείς στην ταμπέλα του χαμηλού, ασβεστωμένου οικήματος στην ασπρόμαυρη φωτογραφία της Παροικιάς στην Πάρο με ημερομηνία λήψης 1954 (©Robert McCabe).
Δίπλα σ’ ένα χαρακτηριστικό Κυκλαδίτικο ανεμόμυλο – στο μικρό τοιχάκι του οποίου είναι αραγμένα τρία ποδήλατα – η «’Οασι» έχει απλώσει μερικά τραπεζάκια για τους λιγοστούς θαμώνες που ξεκουράζονται στη δροσιά της σκιάς του ανεμόμυλου. Είναι πέτρινος, με κωνική στέγη από ξύλινο σκελετό, καλάμια και κάλυψη από χόρτο τα οποία ο μυλωνάς κάθε χρόνο φρόντιζε να επιδιορθώνει.
Ο εικονιζόμενος μεσογειακός πυργόμυλος έχει ιστορία τουλάχιστον από τον 13 αιώνα. Με τις συνθήκες στο Αιγαίο να είναι ιδιαίτερα ευνοϊκές – άνεμοι με συχνότητα πάνω από 310 μέρες το χρόνο – η χρήση των ανεμόμυλων υπήρξε αρκετά εκτεταμένη για το άλεσμα των δημητριακών, κυρίως κριθαριού και σιταριού, που αποτελούσαν τη βάση της διατροφής των νησιωτών για πολλά χρόνια. Το 1954 η λέξη τουρισμός ήταν σχεδόν άγνωστη αφού η ανάπτυξη βάσει του συγκεκριμένου μοχλού ξεκίνησε περίπου από το 1960.
Εβδομήντα χρόνια μετά η εικόνα της πρωτεύουσας της Πάρου στην δυτική ακτή του νησιού, ως εκ τούτου, είναι πολύ διαφορετική. Σήμερα στον κύριο λιμένα της Πάρου καταφθάνουν καθημερινά χιλιάδες τουρίστες, με αποτέλεσμα η κίνηση οχημάτων κι ανθρώπων να είναι διαρκής και πολύβουη. Σημειώνοντας από ρεκόρ σε ρεκόρ, μόνο το 2023 οι αφίξεις κι οι αναχωρήσεις στο νησί υπολογίστηκαν στο 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους, αριθμός που φέτος αναμένεται να αυξηθεί κατά 10% όπως έχει εκτιμήσει ο Δήμαρχος Πάρου, Κώστας Μπιζάς. Το νησί έχει αναδειχτεί μέσα από αφιερώματα διεθνών μέσων ενημέρωσης ως πιο ήρεμο νησί κι «εναλλακτική» πρόταση σε σχέση με νησιά που ανθεί ο υπερ-τουρισμός όπως η Μύκονος κι η Σαντορίνη, με πολύ χαρακτηριστικό αφιέρωμα του Forbes που υπογράφει η Kathleen Peddicord η οποία δεν παραλείπει να αναφέρει την επιβεβλημένη επίσκεψη στο «αδερφό» νησί της Αντιπάρου για γαλήνιες, παρθένες παραλίες , τοπική γαστρονομία κι αρχαία ερείπια.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το νησί – σημειωτέον, ιδιαίτερα δημοφιλής επιλογή στον εφηβικό πληθυσμό της χώρας – έχει να προσφέρει πολλά στον επισκέπτη του, αρκεί να έχει πείσμα και διάθεση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παραλία Μοναστήρι που κρύβει έναν μοναδικό κόλπο με γαλαζοπράσινα νερά, αρκεί να αποφασίσει κανείς να το κολυμπήσει πίσω από τους σχηματισμούς των βράχων οι οποίοι γίνονται μάρτυρες μιας πολυκοσμίας που προκαλεί δυσφορία στη θάλασσα με τα ρηχά νερά.
Επίσης, στη συγκεκριμένη παραλία (εποχή υψηλής ζήτησης) θα πρέπει να έχει στη διάθεσή του 90 ευρώ μόνο και μόνο αν επιθυμεί να απολαύσει τη σκιά μιας καμπάνας δυο θέσεων «πρώτο τραπέζι πίστα» παραλία. Και μια που το έφερε ο λόγος, θα πρέπει επίσης να είναι διατεθειμένος να «φάει πόρτα» αν δεν έχει την προνοητικότητα να κάνει ρεζερβέισον για ξαπλώστρα στις δημοφιλείς παραλίες του νησιού, παρ’ ότι στην ιστοσελίδα μιας από αυτές και συγκεκριμένα του Φάραγγα (σημειωτέον με κόστος 80 ευρώ το καλύτερο σετ, πάντα σε εποχή υψηλής ζήτησης), διαβάζουμε ότι όλοι οι επισκέπτες είναι ευπρόσδεκτοι.
Επειδή δεν καταφέραμε να βρούμε θέση, είπαμε να μην ρισκάρουμε να μάθουμε, κι έτσι δεν μπορούμε να έχουμε άποψη. Πρέπει να πούμε όμως ότι στην παραλία Αμπελάς (60 ευρώ το σετ ξαπλώστρας πάνω στο κύμα) όσοι εργάζονται εκεί ήταν ευγενέστατοι και φιλόξενοι αφήνοντας πολύ καλές εντυπώσεις.
