Με τη σχολική χρονιά να έχει ξεκινήσει εδώ και πάνω από έναν μήνα, τα σχολεία της Πάρου συνεχίζουν να λειτουργούν με σοβαρές ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς, ειδικότητες και βοηθητικό προσωπικό.
Οι 1333 χαμένες ώρες διδασκαλίας ανά εβδομάδα φωτογραφίζουν την κατάσταση. Τα κενά αυτά δεν είναι ούτε τυχαία ούτε προσωρινά. Είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής που αντιμετωπίζει τη μόρφωση των παιδιών ως κόστος και όχι ως «επένδυση» στις νέες γενιές – μιας πολιτικής που αγνοεί τις πάγιες ανάγκες της
κοινωνίας για ουσιαστική δωρεάν δημόσια εκπαίδευση.
Στα δημοτικά και νηπιαγωγεία του νησιού καταγράφονται καθυστερήσεις στην τοποθέτηση αναπληρωτών, ελλείψεις σε δασκάλους παράλληλης στήριξης, ειδικότητες που λείπουν από το πρωινό πρόγραμμα και ολοήμερα τμήματα που δεν λειτουργούν. Οι συνέπειες είναι ορατές: μαθητές που μένουν χωρίς δάσκαλο για εβδομάδες, γονείς που αναγκάζονται να τροποποιούν τα ωράριά τους για να καλύψουν τα κενά του συστήματος και εκπαιδευτικοί που καλούνται να «μπαλώσουν» ελλείψεις, διδάσκοντας περισσότερα γνωστικά αντικείμενα ή ακόμα και σε διαφορετικά σχολεία.
Η κυβέρνηση, αντί να αναγνωρίσει την πραγματικότητα, επιμένει να μιλά για «μερικά τεχνικά προβλήματα» και να αυτοεπιβραβεύεται για τους διορισμούς που έχει πραγματοποιήσει. Στην καλύτερη περίπτωση υπόσχεται, με προεκλογική στόμφα, λαγούς με πετραχήλια – όπως συνέβη και στη συνάντηση του Προέδρου της Ένωσης Γονέων Πάρου με τον Γ.Γ του Υπουργείου Παιδείας.
Στην πράξη όμως, οι ανάγκες των νησιών -και ειδικά της Πάρου- παραμένουν ακάλυπτες. Η νησιωτικότητα, που θα έπρεπε να αποτελεί κριτήριο προτεραιότητας, μετατρέπεται σε επιπλέον εμπόδιο: το υψηλό κόστος διαμονής, η έλλειψη κατοικιών για εκπαιδευτικούς, οι δυσκολίες μετακίνησης και οι καθυστερήσεις στις μεταθέσεις δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο που αφήνει τα σχολεία υποστελεχωμένα.
Δεν είναι όμως μόνο ευθύνη της κυβέρνησης. Ο Δήμος Πάρου φέρει και αυτός σοβαρές ευθύνες για την κατάσταση. Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις γονέων και εκπαιδευτικών, δεν έχει εξασφαλίσει επαρκείς χώρους για τα σχολεία, δεν έχει πιέσει μεθοδικά το Υπουργείο για μόνιμες λύσεις και περιορίζεται σε αποσπασματικές παρεμβάσεις.
Την ίδια στιγμή, κοντέινερ συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται ως αίθουσες, ενώ τα έργα βελτίωσης των σχολικών υποδομών παραμένουν στάσιμα – παρά τις όποιες κινήσεις εντυπωσιασμού από αντιδημάρχους!
Η Παιδεία στην Πάρο δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί στον αυτόματο πιλότο. Δήμαρχος και Έπαρχος μπορούν να αναλάβουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις – το ερώτημα είναι: θέλουν; Υπάρχει η πολιτική βούληση για να υπάρξει πραγματική βελτίωση στην καθημερινότητα των Παριανών, με διεκδίκηση επαρκούς κρατικής χρηματοδότησης, με όρους σύγκρουσης και όχι υποταγής;
Η Λαϊκή Συσπείρωση Πάρου έχει καταθέσει, μόνο τα τελευταία χρόνια, δύο φορές την πρόταση να πραγματοποιηθεί συγκεκριμένη μελέτη για τις ανάγκες σε σχολικές εγκαταστάσεις και εργατικές κατοικίες, ώστε να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα στέγασης – όχι μόνο των εκπαιδευτικών αλλά συνολικά των δημόσιων και δημοτικών υπαλλήλων, που αποτελούν έναν από τους βασικούς λόγους υποστελέχωσης. Η χρονική συγκυρία είναι η καταλληλότερη, καθώς βρισκόμαστε μπροστά στην ολοκλήρωση του ΤΠΣ, όπου συζητούνται οι χρήσεις γης. Ο Δήμος θα μπορούσε να δεσμεύσει ή να απαλλοτριώσει κατάλληλες εκτάσεις, προβάλλοντας δύο συγκεκριμένους στόχους: αφενός να βάλει φρένο στην άναρχη δόμηση του νησιού από το τουριστικό κεφάλαιο, που έχει φέρει σε εξάντληση τους φυσικούς πόρους της Πάρου και έχει αφήσει αρνητικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα και αφετέρου να καλύψει πιεστικές ανάγκες των Παριανών, όπως εν προκειμένω της σχολικής στέγης.
Οργανώνοντας μια τέτοια συζήτηση πλατιά μέσα στην Παριανή κοινωνία, είναι εφικτό να εξασφαλιστεί η ενημέρωση του κόσμου για τις συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής, να διαμορφωθούν αγωνιστικές διαθέσεις και να οργανωθεί η διεκδίκηση μαζί με τα σωματεία και τους φορείς. Έτσι θα γίνεται κατανοητό ότι απέναντι μας έχουμε ένα Υπουργείο που συνεχώς φορτώνει στους Δήμους νέες υποχρεώσεις, κόβοντας παράλληλα τη χρηματοδότηση. Αντίθετα, η διοίκηση Μπιζά, περιοριζόμενη σε προσχηματικές υπηρεσιακές επιστολές, αποδεικνύεται μέρος του προβλήματος και ο κεντρικός απολογητής της ΝΔ στην Πάρο.
Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί της Πάρου έχουν αποδείξει ότι δεν σιωπούν. Η πρόσφατη εμπειρία από τη μη συγχώνευση τμημάτων έδειξε πως, με συλλογικές παρεμβάσεις και αγώνες, μπορούν να διεκδικήσουν αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο: ένα δημόσιο σχολείο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των παιδιών και στις δυνατότητες της εποχής.
Μαρία Τσατσά
Τομεακό Γραφείο Νοτίων Κυκλάδων του ΚΚΕ
