Σε ανακοίνωση της ένωσης συλλόγων γονέων και κηδεμόνων δήμου Πάρου, σχετικά με τις σχολικές αίθουσες και τον διαγωνισμό για τις προκάτ αίθουσες γίνεται ένα ερώτημα.
Στην ερώτηση οι γονείς υποστηρίζουν: «[…] Είναι η στιγμή να αναρωτηθούμε: Πώς οραματιζόμαστε την Πάρο των επόμενων δεκαετιών; Η συνεχής πληθυσμιακή αύξηση και ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας του νησιού δημιουργούν διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες σε σχολικές υποδομές. Ο συνδυασμός της δημογραφικής ανάπτυξης με τη διαρκή εισροή κατοίκων από διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα απαιτεί εκπαιδευτικούς χώρους που προάγουν τη μάθηση, την ένταξη και τη συνεργασία (…)».
Μάλιστα, «welcome to the club» ή για να θυμηθούμε το τραγούδι του 1987 των Guns N’ Rose, «Welcome To The Jungle». Διότι πραγματικά πολλά πράγματα στην Πάρο θυμίζουν ζούγκλα με τον τρόπο που γίνονται, αλλά από την άλλη ταυτόχρονα, ψωρο-υπερηφανεύομαστε για το πόσο «ουάου» νησί είμαστε κι άλλες παραφιλολογίες για το πόσο μας θαυμάζουν οι άλλοι… (Πληρωμένες διαφημίσεις είναι όλα παιδιά!).
Όταν λοιπόν στην Πάρο του 2025 συζητούμε ακόμα για προκάτ αίθουσες και συνδρομές γονέων μαθητών για να αγοραστούν βασικά είδη (στην Αντίπαρο οι γονείς αγοράζουν το νερό για να πίνουν οι μαθητές) μάλλον κάτι έχει γίνει στραβά, γιατί ο γιαλός μια χαρά μου φαίνεται. Το έχω γράψει και στο παρελθόν και ίσως γίνομαι κουραστικός. Πρωτεύουν σ’ αυτό το νησί είναι να πουλήσουμε κανέναν φραπέ παραπάνω. Όταν ομιλούμε για τουρισμό και για πιθανά έσοδα όλοι έχουν λόγο και άποψη.
Πάμε και σε κάτι άλλο. Μόνο δημοψήφισμα δεν έχουμε κάνει για να αποφασίσουμε αν κατά τη θερινή σεζόν ο παραλιακός δρόμος της Παροικιάς πρέπει να είναι ανοιχτός ή κλειστός για τα οχήματα το πρωί. Πρωταρχικά –και εδώ- ο βασικός λόγος είναι στους καταστηματάρχες της εστίασης, δηλαδή, του κλάδου του τουρισμού.
Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις που υπάρχει διχογνωμία στο νησί, τα θέματα αφορούν τα τουριστικά ζητήματα ή για να λέμε την αλήθεια τα ζητήματα της τσέπης μας. Θα μου πείτε –και δικαίως φυσικά- ότι σ’ αυτό το νησί τα πάντα κινούνται γύρω από τον τουρισμό και η οικονομία του στηρίζεται σε αυτόν. Δίκιο έχετε. Χωρίς τον τουρισμό πλέον, ούτε οικοδομή θα υπήρχε, ούτε τόσα παιδιά στα σχολεία, ούτε τόσοι δημόσιοι υπάλληλοι κλπ. Τα κατανοώ πλήρως όλα αυτά και συμφωνώ απόλυτα. Αλλά, υπάρχει ένα αλλά.
Σ’ αυτό το νησί ζουν και κάποιοι άνθρωποι. Υπάρχουν ψυχές. Υπάρχουν πολίτες με ανάγκες. Αυτοί άραγε λαμβάνονται υπόψη; Γιατί άποψη για τα σχολεία ή τον παραλιακό δρόμο έχουν και οι πολίτες που δε δραστηριοποιούνται με τον τουριστικό κλάδο…
Δ.Μ.Μ
