Ο κρατικός προϋπολογισμός του 2026, που συζητείται αυτές τις ημέρες στη Βουλή, παρουσιάζεται από την κυβέρνηση ως «μονόδρομος για τη σταθερότητα» και ως «εργαλείο ανάπτυξης».
Πίσω όμως από τους αριθμούς και τις υποσχέσεις κρύβεται μια σκληρή πραγματικότητα: πρόκειται για έναν προϋπολογισμό βαθιά ταξικό, που συνεχίζει και εντείνει μια πορεία μεταφοράς πλούτου από τους πολλούς προς τους λίγους. Από τα 73,5 δισ. ευρώ που προβλέπεται να εισπραχθούν από φόρους, το 95% προέρχεται – και πάλι – από τις τσέπες των εργαζομένων και της Ελληνικής οικογένειας, κυρίως μέσω έμμεσων φόρων που πλήττουν δυσανάλογα τους πιο αδύναμους. Τα «ματωμένα» πρωτογενή πλεονάσματα άνω των 11 δισ. δεν είναι κάποιο οικονομικό επίτευγμα· είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής που θυσιάζει τις κοινωνικές ανάγκες στον βωμό των δημοσιονομικών στόχων της ΕΕ που πιστά ακολουθεί η Ελληνική κυβέρνηση.
Την ίδια στιγμή, οι εξαγγελίες για «μειώσεις φόρων» ή «αυξήσεις συντάξεων» κάτω από τον πληθωρισμό δεν είναι παρά ανακύκλωση γνωστών υποσχέσεων που δεν αλλάζουν την καθημερινότητα των πολιτών. Οι διαξιφισμοί μεταξύ των κομμάτων, που έχουν κυβερνήσει μέχρι τώρα και εφάρμοσαν την ίδια πολιτική με κάποιες παραλλαγές, για επιμέρους ποσά και μικροαλλαγές περισσότερο συγκαλύπτουν παρά αποκαλύπτουν την πραγματικότητα: όλοι τους κινούνται στο ίδιο πλαίσιο μιας ανάπτυξης που δεν αφορά την μεγάλη πλειοψηφία, αλλά το κεφάλαιο.
Γιατί αυτός ο προϋπολογισμός δεν είναι ουδέτερος. Είναι ένας προϋπολογισμός που αντιμετωπίζει το νερό, την Υγεία, την Παιδεία, την προστασία από φυσικές καταστροφές, τις συντάξεις και την Πρόνοια ως «κόστος», ενώ ταυτόχρονα μετατρέπει τα πάντα σε εμπόρευμα. Και την ίδια ώρα, «βρέχει» προνόμια σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους: επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές, χρηματοδότηση της πολεμικής βιομηχανίας και ενίσχυση στρατηγικών τομέων που εξυπηρετούν τα σχέδια της πολεμικής προετοιμασίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολεμικές δαπάνες παραμένουν στο 5% του ΑΕΠ, την ώρα που τα νοικοκυριά στενάζουν από την ακρίβεια και την ενεργειακή φτώχεια. Ούτε ότι οι εφοπλιστές λαμβάνουν εκατοντάδες εκατομμύρια για το «πρασίνισμα» του στόλου τους, ενώ απολαμβάνουν δεκάδες φοροαπαλλαγές και κερδίζουν από τις νέες ενεργειακές συμφωνίες. Την ίδια στιγμή ο λαός πληρώνει φουσκωμένους λογαριασμούς ρεύματος, βλέπει από μακριά τα ράφια στα σούπερ μάρκετ με τις απλησίαστες τιμές και η τσέπη αδειάζει στις 20 κάθε μήνα.
Παράλληλα, οι τράπεζες συνεχίζουν να στηρίζονται από το κράτος μέσω των «αναβαλλόμενων φόρων» (δεν πληρώνουν φόρους για τα εκατομμύρια των κερδών τους), ενώ σε κοινωνικό επίπεδο αποτυπώνεται ένας άλλος, λιγότερο ορατός αλλά καθοριστικός δείκτης: ένταση της εκμετάλλευσης, «ευέλικτες» μορφές εργασίας, εξοντωτικοί ρυθμοί, εργατικά ατυχήματα, διαρκής εργασιακή ανασφάλεια. Αυτά είναι τα θεμέλια της «ανάπτυξης» που υπόσχεται το οικονομικό επιτελείο. Κι όλα αυτά σε μια Ευρωζώνη που ταλαντεύεται στα όρια της ύφεσης, με ενισχυμένες γεωπολιτικές εντάσεις και πολεμικές προετοιμασίες, προμηνύοντας για τον λαό νέες θυσίες χωρίς ημερομηνία λήξης.
Αν κάτι αποδεικνύει ο φετινός προϋπολογισμός είναι ότι η συζήτηση δεν αφορά απλώς νούμερα, αλλά το θεμελιώδες ερώτημα: προϋπολογισμός για ποιον; Για την κοινωνική πλειοψηφία ή για τα μεγάλα συμφέροντα; Για τις ανάγκες της Ελληνικής οικογένειας ή για την κερδοφορία του κεφαλαίου;
Η απάντηση είναι σαφής. Και γι’ αυτό ο λαός έχει κάθε λόγο όχι μόνο να αμφισβητήσει αυτές τις πολιτικές, αλλά να διεκδικήσει έναν άλλο δρόμο – όπου οι ανάγκες του τίθενται στο επίκεντρο, και όχι στο περιθώριο.
