Όταν αρχίζεις να προβάλλεις τα αυτονόητα, ως «έργο», τότε… το έχεις χάσει το «παιχνίδι». Ακόμη χειρότερα, όταν «επικοινωνείς» το έργο των «προηγουμένων», ως δικό σου…
Τα ανωτέρω είναι μία κριτική προς τη δημοτική αρχή Πάρου που κάνει ακριβώς ότι και η προηγούμενη δημοτική αρχή και αποτυπώνει ένα φαινόμενο που συχνά παρατηρείται στην αυτοδιοίκηση.
Την τάση για οικειοποίηση έργων που σχεδιάστηκαν και δρομολογήθηκαν, ακόμη και «συμβασιοποιήθηκαν», από προηγούμενες δημοτικές αρχές, και την «επικοινωνιακή ανακύκλωση» αυτονόητων ενεργειών ως σημαντικών επιτευγμάτων. Σε μια δημοκρατία, και ιδιαίτερα στην τοπική αυτοδιοίκηση, το έργο της διοίκησης δεν κρίνεται μόνο από τις προθέσεις, αλλά κυρίως από την ικανότητα να «παραγάγει υπεραξία» για την τοπική κοινωνία.
Δυστυχώς, στην περίπτωση της σημερινής δημοτικής αρχής Πάρου, παρατηρείται όλο και πιο έντονα ένα φαινόμενο που υποδηλώνει πολιτική στασιμότητα και επικοινωνιακή ψηφοθηρία. Όταν παρουσιάζεις ως «μεγάλο έργο» τη συντήρηση σχολικών μονάδων, τη βαφή τοίχων, την αντικατάσταση κουφωμάτων ή τη επισκευή στέγης, τότε όχι μόνο δεν καινοτομείς, αλλά προσβάλλεις και τη νοημοσύνη των πολιτών.
Όταν αναδεικνύεις την «καθυστερημένη» διαγράμμιση οδών, την αποψίλωση χόρτων, ή το πλύσιμο δρόμων και πλατειών ως επιτυχία, τότε η «αδυναμία» σου είναι προφανής διότι όλα αυτά είναι τα αυτονόητα καθήκοντα της δημοτικής καθημερινότητας.
Δεν είναι πολιτικό έργο, είναι το απολύτως βασικό καθήκον.
Κι όμως, αυτά σήμερα «προβάλλονται» ως δείγματα ικανότητας.
Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι όταν έργα που ξεκίνησαν, μελετήθηκαν ή εξασφάλισαν χρηματοδότηση από την προηγούμενη δημοτική αρχή, παρουσιάζονται από τους νυν χωρίς καμία αναφορά στο παρελθόν. Αυτό δείχνει μια «ανασφάλεια» και μια μεγάλη αγωνία να «παρουσιάσουμε κάτι δικό μας».
Χωρίς λοιπόν αναφορά και αποδοχή της συνέχειας της διοίκησης, χωρίς θεσμική συνέπεια, χωρίς διάθεση συνεργασίας, αλλά με μοναδικό στόχο την πολιτική προβολή.
Η Πάρος αξίζει πολλά περισσότερα από μια διοίκηση που απλώς συντηρεί και «φωτογραφίζει» για να τα προβάλλει στα… social media.
Χρειάζεται ένα όραμα για το μέλλον, για την παιδεία, για το περιβάλλον, για τον πολιτισμό και τη βιώσιμη ανάπτυξη. Χρειάζεται ρήξεις, τομές, και κυρίως ειλικρίνεια προς τους πολίτες.
Η αυτοδιοίκηση δεν είναι «φωτογραφήσεις» και «επικοινωνία», ούτε πεδίο για να «κολακεύουμε» τους εθελοντές που κάνουν μέρος της «δουλειάς» της δημοτικής αρχής.
Είναι εργαλείο αλλαγής και προόδου, αν φυσικά υπάρχει η βούληση και η ικανότητα να χρησιμοποιηθεί ως τέτοιο.
Αλλά αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για τους «σημερινούς».
Υ.Γ: Φυσικά αφήνουμε στην άκρη σημαντικότατα έργα που «κινδυνεύουν» να χαθούν, γιατί ελπίζουμε ακόμη ότι δε θα συμβεί κάτι τέτοιο.
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
