Ένα μήνα μετά το πέρας των ευρωεκλογών και η καθημερινότητα απορροφά την προσοχή του πολίτη χωρίς να φαίνεται να κατανοεί τι συνέβη σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τα αποτελέσματα όμως των εκλογών ήταν απογοητευτικά για το σύνολό της. Δυστυχώς η κοινωνία ρέπει προς τα άκρα. Κοιτώντας την Ελλάδα, τα αποτελέσματα για το κέντρο, που εκπροσωπείται από τους Δημοκράτες, ήταν εξαιρετικά απογοητευτικά. Μήπως έγιναν λάθη και δε μας ψήφισε το κοινό που προτιμά κεντρώες πολιτικές ή μήπως δεν υπάρχει καν τέτοια κοινωνική ομάδα; Πιστεύω το πρώτο, οπότε συμπεραίνω πως η επικοινωνιακή τακτική μας έπασχε καθώς η ρητορική που αρθρώθηκε φαινόταν λίγο πολύ ίδια με αυτή των υπόλοιπων κομμάτων.
Είναι προφανές για μένα ότι τα περισσότερα κόμματα που εκπροσωπούνται με βουλευτές είτε στο Εθνικό είτε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, άλλα λένε δημόσια και άλλα κάνουν στην πράξη. Άλλα κόμματα, με σαφή απόκλιση από την πραγματικότητα δηλώνουν εν γνώση τους ψευδώς την πολιτική θέση τους.
Για παράδειγμα θα σας παραθέσω τις δηλώσεις και τις πράξεις πάνω στο ζήτημα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των πολιτών της Ελλάδας από τα μεγαλύτερα κόμματα. Πριν από αυτό, όμως, είναι απαραίτητο να θέσουμε το πλαίσιο στο οποίο κινείται η χώρα μας, αναφορικά με τις διεθνείς αποφάσεις που έχει υπογράψει και, στη συνέχεια τις αποφάσεις που έχει αποφανθεί το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μέχρι σήμερα.
Έτσι λοιπόν, σταθμός για την Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν η Συνθήκη της Λισαβόνας το 2007. Με τη Συνθήκη αυτή τα κράτη που υπέγραψαν είναι πλέον δεσμευμένα από το 2009 πάνω στην αρχή ότι δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ ομοφυλόφιλων και ετεροφυλόφιλων ατόμων και συνεπεία αυτού μεταξύ των ετερόφυλων και ομόφυλων ζευγαριών. Άρα η σύνθεση των ζευγαριών δεν θα πρέπει να αποτελεί διαφοροποιητικό παράγοντα σε ότι αφορά στα δικαιώματά τους. Αυτή είναι μια δέσμευση που δεν μπορεί να παραβιαστεί από τα κράτη που έχουν υπογράψει, τα οποία και υποχρεώνονται να επικαιροποιούν τους νόμους που διέπουν τις σχετικές διατάξεις τους.
Ένας καλός φίλος μου, μου ανταπαντά “Ωραία, ας ψηφίσουμε εμείς οι Ευρωπαίοι τα σωστά άτομα για να κάνουμε μια καινούρια Συνθήκη χωρίς την εξίσωση των ομοφυλόφιλων και ετεροφυλόφιλων ατόμων στα θέματα της οικογένειας“. Πολιτική είναι στο κάτω κάτω της γραφής. Η απάντησή μου ήταν απλή και κατανοητή για οποιοδήποτε σκεπτόμενο πολίτη και ήταν η εξής “Θεωρητικά θα μπορούσαμε να έχουμε αυτή την δυνατότητα μέχρι το 2012. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αποφάνθηκε το 2012 ότι ζευγάρι νοείται και το ετερόφυλο και το ομόφυλο ζευγάρι. Άρα ό,τι δικαιούται ένα ετερόφυλο ζευγάρι, δικαιούται και το ομόφυλο“.
Από το 2012, με αλλά λόγια, και η εκτελεστική, και η νομοθετική, και η δικαστική εξουσία σε Ευρωπαϊκό επίπεδο έχουν αποφανθεί, και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μάλιστα τελεσίδικα, για το θέμα αυτό. Μπορούμε να διαφωνήσουμε ή συμφωνήσουμε, να εκνευριστούμε ή να χαρούμε, να προβληματιστούμε ή ζαμανφού. Αλλά η απόφαση ήταν και είναι δεδομένη και από τρεις εξουσίες που διοικούν στις Δημοκρατίες.
Δεδομένου του Δημοκρατικού Ευρωπαϊκού πλαισίου ας δούμε τι έπραξαν σε ότι αφορά στο εν λόγω ζήτημα οι κυβερνήσεις που κυβέρνησαν από το 2012 μέχρι σήμερα. Ας αρχίσουμε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο, τονίζοντας την αδικία σε βάρος των ΛΟΑΤΚΙ+ ψήφισε Νόμο για διόρθωση των αδικιών αυτών. Με τον Νόμο αυτό, ωστόσο, υπήρχε μια διάκριση μεταξύ των ζευγαριών ανάλογα με την σύνθεση του ζευγαριού. Οπότε άλλα λέμε και άλλα νομοθετούμε, και τελικώς ο ΣΥΡΙΖΑ νομοθέτησε με τρόπο μη αντίστοιχο με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, σύμφωνα με ΟΛΟΥΣ στην Ευρώπη.
Μετά την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία. Πέντε χρόνια προσποιούνταν ότι δεν καταλαβαίναν τις αλλαγές που υποχρεούνταν να κάνουν ως Ελληνικό κράτος απέναντι στην ομάδα των ΛΟΑΤΚΙ+. Έτσι, φτάσαμε στο 2024 και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έκανε το ίδιο σφάλμα που έκανε πριν από μερικά χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ: Εξακολούθησε να περιέχει τη διάκριση ανάλογα με την σύνθεση του ζευγαριού στο σχετικό Νομοσχέδιο. Οπότε θα το φωνάζω αυτό διαρκώς “ΝΑΙ, υπήρχε και υπάρχει διάκριση στην Ελληνική πραγματικότητα”.
Αυτή η κίνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν εκπορεύθηκε μετά από έναν διάλογο με την κοινωνία, ούτε μετά από επαρκή δικαιολόγηση στην Ελληνική κοινωνία. Έτσι, ενώ παρουσιάστηκε σαν μια προσπάθεια (λέμε τώρα) κατοχύρωσης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μιας μερίδας των συμπολιτών μας σύμφωνα με τους κανόνες της Συνθήκης των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, στην πραγματικότητα φάνηκε ότι ήταν άλλο ένα χτύπημα ενάντια στα δικαιώματα των πολιτών. Ένα συντηρητικό Δεξιό κόμμα θα έπρεπε να ακολουθεί πιστά τις επιταγές των Συνθηκών που υπέγραψε η Ελλάδα και αποφάνθηκε τελεσίδικα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εδώ και πάνω από δέκα χρόνια. Μήπως η τακτική της Νέας Δημοκρατίας μοιάζει με την πολιτική της κας Μελόνι, δηλαδή της ακροδεξιάς στην Ευρώπη;
Τώρα, λοιπόν, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και τα άκρα αρχίζουν να ισχυροποιούνται στα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κοιτώντας προς τα μεγαλύτερα κράτη, βλέπουμε την κα Λεπέν στη Γαλλία, την κα Μελόνι στην Ιταλία και το AfD στην Γερμανία να έχουν κερδίσει την πρώτη ή τη δεύτερη θέση (AfD) στις Ευρωεκλογές. Ο κατάλογος των επιτυχιών των άκρων είναι πλέον μεγάλος. Αυτό ήταν, εξάλλου, κι ένα εκ των αποτελεσμάτων του πολέμου στην Ουκρανία, σύμφωνα με τους ειδικούς του Πούτιν. Να υπενθυμίσουμε πως σύμφωνα με τους ειδικούς αυτούς έτσι θα διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Παρατηρήθηκε, επίσης, πως και στη χώρα μας υπήρξε μετατόπιση της κοινωνίας προς τα άκρα. Από την ενίσχυση της Ελληνικής Λύσης, έως τα κόμματα Νίκη, Πλεύση Ελευθερίας και Φωνή της Λογικής. Αξίζει να σημειωθεί, ότι τα τρία τελευταία κόμματα δεν μπορούν ακόμη να βρουν ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο και είναι ανέντακτα. Δηλαδή κέρδισαν “διακοπές” για πέντε χρόνια λέγοντας μόνο αυτά που ήθελαν οι ψηφοφόροι να ακούσουν, όσο εξωφρενικά κι αν είναι. Το γεγονός ότι η άκρα δεξιά όπως και η αριστερά στην Ευρώπη θεωρούν εκτός θέματος τα κόμματα αυτά είναι απόδειξη του εξωφρενικού του θέματος. Το τελευταίο, δε, κόμμα ισχυρίζεται ότι είναι κεντρώο, υποστηρίζοντας παράλληλα ως ανεπίτρεπτη την εξίσωση των Δικαιωμάτων ετερόφυλων και ομόφυλων ζευγαριών.
Αλήθεια, διερωτώμαι, πώς μπορεί μια τελεσίδικη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα να αλλάξει έτσι απλά από κάποιον τρίτο; Θα πράξουν διαφορετικά τα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη από το DNA τους; Θα κινηθούνε σύμφωνα με το Νόμο και το Δίκιο που εκπορεύεται από την Δημοκρατία ή όχι;
Στέλιος Μουζακίτης
Στέλεχος του κόμματος «Δημοκράτες – Ανδρέας Λοβέρδος»
