Ακούγεται συντεχνιακός ο προβληματισμός μου αλλά δεν είναι! Είναι πολύ σημαντικό να ασχοληθεί η κοινωνία με την επίθεση που δέχεται αυτή την περίοδο ο ιατρικός κλάδος.
Η ιατρική κοινότητα δυσκολευόταν από πάντα να ομονοήσει και να συνεννοηθεί σε θέματα που αφορούσαν τα επαγγελματικά της δικαιώματα και αυτό το ήξεραν και το ξέρουν όσοι διαχειρίζονται τα του κλάδου, δηλαδή το Υπουργείο Υγείας και οι Ιατρικοί Σύλλογοι.
Υπάρχουν οι γιατροί του Δημοσίου Συστήματος Υγείας και του Ιδιωτικού Τομέα, υπάρχουν οι Νοσοκομειακοί γιατροί και οι γιατροί της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, οι Κλινικές ειδικότητες και οι Εργαστηριακές, οι Παθολογικές ειδικότητες και οι Χειρουργικές, υπάρχουν επίσης οι Πανεπιστημιακοί και οι Στρατιωτικοί γιατροί… βλέπετε την πολυδιάσπαση…
Όλοι όμως είναι γιατροί, πτυχιούχοι 6-ετών Ιατρικών Σχολών με ειδικεύσεις από 4-8 χρόνια, με εξειδικεύσεις από 2-3 χρόνια άλλοι με μεταπτυχιακά συνήθως 2 χρόνια ή διδακτορικά συνήθως 3-4 χρόνια. Όλοι έχουν κοπιάσει πολύ στον στίβο της Ιατρικής επιστήμης και όλοι βγαίνουν στην αγορά εργασίας σε μία προχωρημένη ηλικία σε σχέση με άλλες επαγγελματικές ομάδες.
Το Σύστημα Υγείας ως δομή έχει το Δημόσιο μέρος του με Πρωτοβάθμια (οικογενειακοί ιατροί ΕΟΠΥΥ, ΠΕΔΥ, Κέντρα Υγείας), Δευτεροβάθμια (Νοσοκομεία χωρίς ΜΕΘ), Τριτοβάθμια Νοσοκομεία με ΜΕΘ) και Τεταρτοβάθμια (Νοσοκομεία με ΜΕΘ και Πανεπιστημιακές Κλινικές) Φροντίδα Υγείας και αντίστοιχα το Ιδιωτικό μέρος του με αντίστοιχα Πρωτοβάθμια (ιδιώτες γιατροί της γειτονιάς, δίκτυο ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών), Δευτεροβάθμια-Τριτοβάθμια (Ιδιωτικά Νοσοκομεία με ή χωρίς ΜΕΘ)…
Ο κάθε γιατρός, όπως και ο καθένας μας γενικά, επιλέγει τον τρόπο που θέλει να ασκήσει την επιστήμη του, την τέχνη του, να αξιοποιήσει τις γνώσεις και τα ταλέντα του αλλά και να βιοποριστεί… αυτό κάνει και ο γιατρός, επιλέγει τον τόπο που θέλει να ζήσει και να κάνει το σπιτικό και την οικογένεια του αλλά και να εργαστεί, και οι επιλογές του είναι πολλές φορές δύσκολες γιατί πασχίζει να συνδυάσει αυτό που οραματιζόταν ως ιατρική με τα εφηβικά του μάτια με την πραγματικότητα…
Το Υπουργείο Υγείας από την άλλη κάνει πολιτική, δηλαδή οργάνωση συστήματος υγείας, διαχείριση πόρων και ανθρωπίνου δυναμικού. Η σημερινή κατάντια των Νοσοκομείων είναι ξεκάθαρα αποτέλεσμα των πολιτικών που ακολουθήθηκαν τα τελευταία χρόνια και οδηγούν ασθενείς και γιατρούς στον ιδιωτικό τομέα. Όλη αυτή η παρακμή που ζούμε γκρεμίζει το οικοδόμημα του ΕΣΥ κομματάκι – κομματάκι σαν εγκαταλελειμμένο κτίριο και η αγανάκτηση του κόσμου αρχίζει να φουντώνει.
Εκεί στο Υπουργείο ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι οι νέοι γιατροί φεύγουν στο εξωτερικό γιατί θέλουν αξιοπρεπείς εργασιακές συνθήκες, επιστημονική εξέλιξη και αμοιβές που ν’ ανταποκρίνονται στις σπουδές και τους κόπους τους. Ξέρουν ότι στο ΕΣΥ οι αμοιβές είναι 3 φορές κάτω από της Ρουμανία. Ξέρουν ότι ληστεύουν τους εργαστηριακούς ιατρούς και συνεχίζουν να το κάνουν γιατί τους ανέχονται όπως ανέχεται το θύμα τον κακοποιητή του. Βλέπουν ότι τα μικρά ιδιωτικά ιατρεία της γειτονιάς ζουν οριακά και προσπαθούν να τα πνίξουν ώστε να γίνουν φθηνά εργατικά χέρια των ασφαλιστικών εταιρειών και των μεγάλων Ιδιωτικών Ομίλων.
Νιώθουν τον κοινωνικό αναβρασμό αλλά για να μην ξεσηκωθεί το σύμπαν και τους πάρει με τις πέτρες δείχνουν ως φταίχτες τους κακούς γιατρούς που έχουν γυρίσει πλάτη στο δημόσιο εδώ και χρόνια. Ξέρουν όμως ότι για όλα αυτά όχι μόνο είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι αλλά είναι και ο στόχος τους, η υγεία σε χέρια και τσέπες λίγων με κάθε τρόπο και όποιος αντέξει!
Ειρήνη Γιαννάτου – Παιδίατρος
