Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 2 μήνες από την τραγωδία-έγκλημα στα Τέμπη, που κόστισε τη ζωή σε 57 συνανθρώπους μας. Το συμβάν αυτό δεν ήταν ούτε τυχαίο, ούτε μεμονωμένο. Αντιθέτως, υπήρξε άμεση και προδιαγεγραμμένη συνέπεια μιας πολιτικής, που θέτει διαρκώς τις ζωές μας στο ζύγι του κόστους και τους κέρδους. Μιας πολιτικής, που στο επίκεντρό της δεν έχει τις ανάγκες των πολλών, αλλά τα συμφέροντα των λίγων, ντόπιων και ξένων. Μιας πολιτικής, που εφαρμόστηκε με συνέπεια και ζήλο απ’ όλες ανεξαιρέτως τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Γιατί ακριβώς αυτό ήταν τα μνημόνια (που ψήφισαν όλοι, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, κλπ.): Ήταν η στρατηγική επιλογή, τα «σπασμένα» της κρίσης, που τόσο πολύ γονάτισε τον ελληνικό λαό, να τα πληρώσουν οι πολλοί, οι άνθρωποι του μόχθου και όχι οι λίγοι έχοντες και κατέχοντες (που μάλιστα βγήκαν και πλουσιότεροι από την κρίση).
Η ίδια όμως πολιτική συνεχίζεται και σήμερα, σε περίοδο «ανάκαμψης». Πανηγυρίζει, π.χ., η ΝΔ πως το 2018-2022 το ΑΕΠ της χώρας μας αυξήθηκε κατά 45 δις ευρώ (+25%). Πρόκειται πράγματι για τεράστια αύξηση. Πως γίνεται όμως να αυξάνεται τόσο πολύ ο παραγόμενος πλούτος της χώρας μας (ο πλούτος δηλαδή που παράγουμε όλοι μας, με τη σκληρή δουλειά μας) και την ίδια στιγμή 9 στους 10 Έλληνες να μη μπορούν να καλύψουν ούτε καν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους (όπως το σούπερ-μάρκετ) ή άλλα βασικά κόστη της ζωής (ρεύμα, θέρμανση, κλπ.);
Που οφείλεται αυτή η τεράστια αντίφαση; Οφείλεται στο θεμελιώδες, κρίσιμο ερώτημα: «ανάπτυξη για ποιόν;» Ένα ερώτημα που διατρέχει τα πάντα: την υγεία, την παιδεία, τα εργασιακά, το ασφαλιστικό, τον πολιτισμό, το περιβάλλον, τον τουρισμό, κοκ.
Στο κρίσιμο αυτό ερώτημα, το ΚΚΕ έχει μια ξεκάθαρη, μαχητικά συνεπή και αταλάντευτη απάντηση: Με τους ανθρώπους του μόχθου, την εργαζόμενη νεολαία, τους απόμαχους της δουλειάς τους συνταξιούχους, τους μικρούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους, με όλους εκείνους για τους οποίους η κάθε μέρα είναι μια μάχη για την επιβίωση. Αυτών οι ανάγκες, για το ΚΚΕ, πρέπει να βρίσκονται στο επίκεντρο και να αποτελούν πυξίδα κάθε πολιτικής επιλογής.
Και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις όμως έχουν μια απάντηση, την οποία βεβαίως δεν την λένε ποτέ καθαρά και στα «ίσα», την καταμαρτυρούν όμως διαχρονικά οι πράξεις τους: Με τους λίγους, τους έχοντες και κατέχοντες, τα ντόπια και ξένα μεγάλα συμφέροντα.
Ποιος λοιπόν μπορεί να εκφράσει τις δικές σου αγωνίες για το παρόν και ελπίδες για το μέλλον στην επόμενη Βουλή;
Υστερόγραφο: Σαν προχθές το 1967 εκδηλώθηκε το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ηςΑπρίλη, που βύθισε την χώρα μας στο σκοτάδι για 7 χρόνια και κατέληξε με την τραγωδία της Κύπρου. Τιμάμε τους χιλιάδες κομμουνιστές κ.ά. αγωνιστές δημοκράτες που αντιστάθηκαν στην Χούντα και κρατάμε ψηλά το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» έως την πλήρη και πραγματική του δικαίωση.
Αναστάσης Γκίκας,
υποψήφιος βουλευτής Κυκλάδων του ΚΚΕ
