Μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει να ζεις σε ένα σπίτι, το σχολείο του παιδιού σου να είναι στα 50 ή 100 μέτρα και να πρέπει να μετακινείσαι ορισμένα χιλιόμετρα για να περάσεις από check point (σημείο ελέγχου) του κατακτητή για έλεγχο χαρτιών, προκειμένου να πας το παιδί σου στο σχολείο;
Είναι να ανατριχιάζει κάθε λογικός άνθρωπος ακούγοντας τον Πρωθυπουργό του Ισραήλ να λέει “…Δεν υπάρχουν αθώοι Παλαιστίνιοι στην Λωρίδα της Γάζας…“, όπως ακριβώς έλεγαν κάποτε οι Ναζί για τους Εβραίους, σε μια περιοχή όπου το 44% του πληθυσμού είναι κάτω των 14 ετών, γιατί οι μεγαλύτεροι έχουν σκοτωθεί από τους ανηλεείς βομβαρδισμούς.
Για σκεφτείτε, ότι το Ισραήλ έχει εγκλωβισμένους 2,3 εκατομμύρια Παλαιστίνιους στη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου, εκ των οποίων οι μισοί είναι παιδιά. Το 2002 το Ισραήλ ξεκίνησε την ανέγερση τείχους εντός και πέριξ της Δυτικής Όχθης. Σήμερα το τείχος της ντροπής έχει μήκος 708χλμ. Ένα τοίχος από μπετόν που εμποδίζει οποιαδήποτε ανταλλαγή με τον έξω κόσμο. Η διέλευση ελέγχεται αυστηρότατα από ισχυρά οπλισμένες ομάδες του κατακτητή.
Στο πλαίσιο της θηριωδίας που εξελίσσεται εδώ και χρόνια, περίπου 2,3 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι στη Λωρίδα της Γάζας είναι απολύτως αποκλεισμένοι. Αν θα φάνε, αν θα έχουν ρεύμα, αν θα έχουν νερό να πιούν, αν θα έχουν σπίτι καθορίζεται από το Ισραήλ.
Οι Παλαιστίνιοι, εκτός από τις ισραηλινές βόμβες, κινδυνεύουν και από μολυσματικές ασθένειες, καθώς η έλλειψη νερού και η καταστροφή του συστήματος αποχέτευσης σε όλες τις πόλεις και τους οικισμούς της Γάζας, από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς δημιουργούν τις συνθήκες για την εμφάνιση επιδημιών.
Έχει στις φυλακές 5.000 παλαιστίνιους, ανάμεσά τους 1.200 χωρίς δίκη αλλά και δεκάχρονα και 14χρονα παιδιά.
Χτίζει εποικισμούς και στέλνει ένοπλους εποίκους για να δολοφονούν τους παλαιστινίους.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, μόνο το διάστημα από το 2008 – 2020 έχουν σκοτωθεί από ισραηλινές επιδρομές πάνω από 6000 Παλαιστίνιοι.
Υπολογίζεται ότι στους 11.000.000 Παλαιστίνιους ανά τον κόσμο, 7.000.000 είναι πρόσφυγες.
Αυτά δεν τα βλέπουν οι απανταχού υπέρμαχοι του διεθνούς δικαίου, που σήμερα επικαλούνται το “δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα” που, όμως, “πρέπει να την ασκεί χωρίς μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος”;!
Αλήθεια, πόσα παιδιά πρέπει να σκοτωθούν για να θεωρηθεί “μεγάλο το ανθρωπιστικό κόστος”;
Είναι δυνατόν να “ζεις” και να μην έχεις κανέναν έλεγχο της ζωής σου πλέον και να εξαρτάσαι απ’ τις ορέξεις και διαθέσεις του κατακτητή σου…
Να σου κλέβουν για 75 χρόνια τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά σου.
Εμείς πώς θα νιώθαμε σ’ αυτή την κατάσταση; Θα μπορούσαμε να ζήσουμε έτσι;
Για σκεφτείτε, να βλέπεις παντού καμένη γη, καμένες πόλεις, νεκρά παιδιά και αίμα. Μόνο αίμα.
Να είσαι παιδί και τα ρούχα σου να είναι κομματιασμένα, τα παιδικά παιχνίδια σου να είναι καμένα και σκορπισμένα, να μην έχεις παράθυρο, παρά μόνο θρύψαλα και σπασμένα τζάμια με φόντο, πάντα, το μαύρο.
Ποιος, λογικός άνθρωπος, αποδέχεται ότι μπορεί μια κρατική οντότητα να εκτοπίζει, να δολοφονεί, να ταπεινώνει, να μην αναγνωρίζει το δικαίωμα ενός λαού να έχει πατρίδα και αυτός ο λαός να μην έχει το δικαίωμα στην αντίσταση, στον αγώνα;
Αυτό που γεννά τις ακρότητες και τη βαρβαρότητα είναι η άρνηση του Ισραήλ στο δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν τη δική τους πατρίδα.
Όποιος είναι με την ειρήνη, όποιος θέλει να σταματήσει η φρίκη και ο θάνατος έχει μια θέση χωρίς αστερίσκους:
Με τον παλαιστινιακό λαό και το δικαίωμα του να ζήσει σε μια ελεύθερη πατρίδα!
Σωτήρης Χουλιάρας
