Είναι άραγε η μάχη χαμένη εκ των προτέρων, πριν καν δοθεί;
Έφτασε η στιγμή που το πιο τρομακτικό σενάριο απώλειας ελέγχου εμφανίζεται μπροστά σου. Μια υπόθεση που συνέχεια σε περιτριγύριζε αρκετά χρόνια τώρα, αλλά δεν σου είχε χτυπήσει την πόρτα. Κάτι που φαίνονταν στον ορίζοντα και πλησίαζε αργά-αργά και βασανιστικά, τώρα μπήκε στο λιμάνι.
Είναι αυτή η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων; Φυσικά και όχι.
Ήρθε η ώρα να κάνουμε πιο έντονα και με ειλικρίνεια την αυτοκριτική μας και να αναθεωρήσουμε το μοντέλο ανάπτυξης που υποστηρίξαμε και ευθέως και πλαγίως.
Ίσως, με όλες τις κινητοποιήσεις του παρελθόντος, ξεχάσαμε την σπουδαιότερη. Αυτήν του μέλλοντος.
Βλέπουμε μέχρι την μύτη μας και όσο περνάμε καλά, δεν κοιτάμε παραπέρα. Όχι απλώς έχουμε αποδεχθεί την ήττα μας, την έχουμε «αγαπήσει» κιόλας.
Η ζωή από την αρχή της ιστορίας του ανθρώπου χρειάστηκε θάρρος, δύναμη κι αγώνα για να αντιμετωπιστούν οι δυσκολίες.
Σήμερα η απομόνωση κι η αδιαφορία και η «σιγουριά» ότι δεν μπορείς να έχεις ρόλο, έχουν ατονήσει αυτά τα χαρακτηριστικά.
Πρέπει, αν έχουμε πια καιρό, να επιλέξουμε (εμείς) τον δρόμο μας. Δεν βοηθά σχεδόν καθόλου να αρχίσουμε να κατηγορούμε το «παρελθόν».
Φυσικά και δεν το ξεχνάμε, ούτε το «αθωώνουμε». Όμως το μελετάμε για να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Επανερχόμαστε.
Έχουμε άραγε καιρό ή όλα είναι προδιαγεγραμμένα. Φυσικά και έχουμε… αλλά, «για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή…» που λέει κι ο μεγάλος μας ποιητής.
Τώρα το τι θα χρειαστεί είναι «μεγάλη κουβέντα» και με πολλές παραμέτρους. Το πρώτο βήμα όμως είναι «να βρεθούμε».
Σ’ αυτόν τον τόπο δεν κάνουμε διάλογο, δεν ακούμε παρά μόνο αυτά που λέμε εμείς, όχι τον άλλο.
Το μέλλον αυτού του τόπου κρίνεται μέρα με την μέρα και νομίζουμε ότι ένα πολύ θετικό στοιχείο την συγκεκριμένη στιγμή είναι η συνειδητοποίηση των περισσοτέρων, για τους κινδύνους που «κουβαλά» αυτού του είδους η ανάπτυξη και η ανησυχία τους για το γεγονός αυτό.
Τώρα λοιπόν είναι η ώρα μηδέν, η πιο σημαντική στιγμή, του προγραμματισμού, της σοβαρότητας και της ευθύνης.
Μεγάλα λόγια θα μου πείτε, που σχεδόν πάντα μένουν λόγια. Ίσως έχετε δίκιο… Ας κάνουμε όμως μια «προσπάθεια διάψευσης»…
Άλλωστε όπως λέγεται… «η μάχη που χάθηκε… είναι αυτή που δεν δόθηκε ποτέ». Ή όπως λέει κι ο Σαρτρ «Χαμένη μάχη, είναι η μάχη που πίστεψες ότι θα την έχανες».
ΥΓ: Το άρθρο θα μπορούσε να έχει τίτλο… ΦΩΝΑΖΕΙ Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ… ΑΛΛΑ ΠΟΥ…
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
