Την περασμένη Παρασκευή, το απόγευμα, κάθισα με μία παρέα στο καφέ «Όασις» στο λιμάνι της Παροικιάς.
Είχε ένα όμορφο αεράκι -την ώρα που έπεφτε ο ήλιος- και εκατοντάδες τουρίστες βολτάριζαν ατελείωτα πάνω – κάτω στον πεζόδρομο της Εκατονταπυλιανής. Την ίδια στιγμή μπαινόβγαιναν συνεχώς τα πλοία στο λιμάνι αποβιβάζοντας επισκέπτες που έφερναν για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος.
Η συζήτηση με την παρέα στράφηκε γύρω από το τουριστικό «ρεύμα» και ειπώθηκαν διάφορες σκέψεις για το πόσο αγαπημένος προορισμός χιλιάδων ανθρώπων είχε γίνει η Πάρος. Ακόμα, συζητήσαμε για διάφορα νέα καταστήματα εστίασης που άνοιξαν τη φετινή χρονιά, ενώ λέγαμε και τις απόψεις μας για τα εδέσματα τα οποία προσφέρουν, και ποια από αυτά μας είχαν κάνει καλή εντύπωση.
Χαλαρή δηλαδή η κουβέντα με καλά γενικά σχόλια για τις επιχειρήσεις εστίασης του νησιού. Όλα αυτά άλλαξαν όταν στην παρέα προστέθηκε ένας επαγγελματίας οδηγός, που μας είπε τον πόνο του και συγκεκριμένα για το πόση ώρα έκανε να διασχίσει με το αυτοκίνητό του την περιφερειακή οδό.
Κάπου εκεί, ένας από τους συνομιλητές στο τραπέζι άρχισε να εξαπολύει λίβελο κατά των τοπικών Αρχών για τις ευθύνες τους και την κατάσταση που επικρατεί στους δρόμους πέριξ της Παροικιάς. Τα πυρά πήραν τον έπαρχο, τον δήμαρχο, δύο αντιδημάρχους και δε θυμάμαι πόσους ακόμα… Επίσης, τα έβαλε με τη ΔΕΥΑΠ για τα έργα που εκτελεί στους δρόμους και… δεν τα εκτελεί την περίοδο των Χριστουγέννων που δεν έχει κίνηση!
Σ’ αυτό το σημείο άρχισε η αντιπαράθεση όλων. Δηλαδή, ότι ζούμε σε μία πόλη (Παροικιά), η οποία –καταρχάς- σε καμία περίπτωση δε σχεδιάστηκε για να φιλοξενήσει τον σημερινό πληθυσμό της και πολύ περισσότερο για τον πληθυσμό που δέχεται τη θερινή περίοδο. Τότε συνειδητοποίησα ότι ήμουν ο μόνος που δεν είχα απευθείας σχέση με τουριστικό επάγγελμα, αν και όλα τα επαγγέλματα στην Πάρο, με την οικονομική ανάπτυξη που υπάρχει, έχουν σχέση με τον τουρισμό. Ακόμα και ο πρωτογενής τομέας!
Είμαι σίγουρος δε, πώς αν κάποιος υποσχεθεί διπλάσιο ή τριπλάσιο κόσμο από το ένα εκατομμύριο περίπου που πηγαινοέρχονται στην Πάρο ετησίως, τότε όλοι θα έλεγαν «ναι», αδιαφορώντας πλήρως για το τι θα γινόταν και πώς θα έπρεπε –σ’ αυτήν την περίπτωση- να χτιστούν μεγάλα υπόγεια γκαράζ και 2-3 εναέριες γέφυρες από το λιμάνι έως τους 2-3 νέους περιφερειακούς δρόμους, που θα έπρεπε κι αυτοί να δημιουργηθούν…
Η ουσία για την Παροικιά παραμένει μία και ΜΟΝΑΔΙΚΗ! Από τη στιγμή που παραμένει το επιβατικό και εμπορικό λιμάνι εδώ που βρίσκεται σήμερα, σωτηρία δεν υπάρχει. Από την εποχή του ενιαίου δήμου Πάρου επί Αργουζή, έως τη σημερινή δημοτική Αρχή Μπιζά, όλοι οι δήμαρχοι που πέρασαν δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι γι’ αυτό. Όχι γιατί δε το ήθελαν, αλλά γιατί δεν είναι εφικτό να γίνει κάτι τέτοιο όταν το λιμάνι βρίσκεται στο συγκεκριμένο σημείο.
Δ.Μ.Μ.
