Σε λίγους μήνες θα κληθούμε να ψηφίσουμε για πολλοστή φορά μετά την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα το 1980 (Ευρωπαϊκή Ένωση τώρα), σε ευρωεκλογές. Θα ακούσουμε, επίσης για πολλοστή φορά, ότι είναι οι πλέον κρίσιμες στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα μας προτρέψουν να θεωρήσουμε την βαρύτητα τους ισάξια με αυτή των εθνικών εκλογών.
Ο κόσμος όλος, αλλά κυρίως η ήπειρος μας, άλλαξε δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες, από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και μετά, γεωπολιτικά και πολιτικά. Νέες χώρες (ερχόμενες από το παρελθόν) ιδρύθηκαν, άλλες ανεξαρτητοποιήθηκαν και οι περισσότερες από αυτές εντάχθηκαν στην Ε.Ε. και δημιούργησαν μία άλλη εντελώς διαφορετική ένωση.
Το «ιστορικό εκκρεμές» πήγε από την μία άκρη στην άλλη, χωρίς ακόμη να ισορροπήσει στο κέντρο. Αλλά και οι «παλιές» δημοκρατίες μόλις εξαφανίστηκε το αντίπαλο δέος «αποθρασύνθηκαν» και επιτέθηκαν ανενόχλητες σε εργασιακά δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με αγώνες και θυσίες.
Σήμερα λοιπόν υπάρχει μια οργανωμένη προσπάθεια στην χώρα μας ολοφάνερη, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες κεκαλυμμένη, εφαρμογής του «νέου» νεοφιλελευθερισμού. Μέρος αυτού του σχεδίου είναι και τα ακροδεξιά μισαλλόδοξα κόμματα. Εκεί σπρώχνονται οι αγανακτισμένοι, που δεν έχουν αναπτύξει αντισώματα στον λαϊκισμό, εκεί και οι αδυνατούντες ή και αρνούμενοι να μπουν στην διαδικασία του «κριτικού λόγου».
Η Ενωμένη Ευρώπη πέρασε καλύτερες εποχές και πολλά υποσχόμενες, όταν εφαρμόστηκαν σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές. Έπειτα όμως, έως και σήμερα, έχουμε ένα πισωγύρισμα. Στο χέρι μας είναι να «στρίψουμε το τιμόνι». Δεξιά και… δεξιότερα της δεξιάς, λύσεις για τις ανάγκες των πολλών δεν υπάρχουν…
Ως επίλογο είναι απαραίτητο να απευθύνουμε λίγα ρητορικά ερωτήματα, που κυρίως τα δύο πρώτα θα κρίνουν και το αποτέλεσμα:
1. Τί άραγε θα πετύχουμε όσοι δεν πάμε να ψηφίσουμε;
2. Η γενικευμένη απογοήτευση προς το πολιτικό σύστημα πρέπει να μας οδηγεί σε αποχή;
3. Η ενημέρωση από το διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα μας φέρνει κοντά σε ορθολογικές αποφάσεις ή μας δηλητηριάζει με αρνητικά συναισθήματα;
4. Το «μη χείρον, βέλτιστον» είναι… λύση, όσον αφορά την ψήφο μας;
5. Γνωρίζουμε τι προτείνουν οι «μεγάλες πολιτικές ευρωπαϊκές οικογένειες»;
6. Μπορεί το μίσος και ο φανατισμός, η μισαλλοδοξία, να έχει θετικές επιπτώσεις σε μια κοινωνία;
Έρχονται ευρωεκλογές που οι πολίτες θα στείλουν μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις. Πρέπει λοιπόν οι δημοκρατικοί πολίτες, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, με ηρεμία και αποφασιστικότητα, να «δράσουμε» ώστε στο «κοινό μας σπίτι» να επανέλθουν η ισότητα και το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» του δικαίου, της δημοκρατίας και της κοινωνικής συνοχής.
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
