Είσαι ιδιωτικός υπάλληλος, παντρεμένος με ένα παιδί ανήλικο. Αμείβεσαι με 800 ευρώ τον μήνα, άλλα τόσα η γυναίκα σου και τα βγάζετε πέρα… ίσα-ίσα. Ξαφνικά, το «αφεντικό σου τρελαίνεται» και τριπλασιάζει τον μισθό σου. Και μετά από αυτό, πάλι τα βγάζετε πέρα… ίσα-ίσα, δεν μένει στο τέλος του μήνα τίποτα!
Ερώτημα: Μπορείς να «αυτοπροβάλλεσαι» ως… νοικοκύρης;
Μόλις ανακοινώθηκε, αγαπητοί φίλοι, η έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για τις απευθείας αναθέσεις, όπου διαπιστώνεται αδιαφάνεια, μη έγκαιρος προγραμματισμός, αλλά κυρίως εξάντληση των ανωτάτων ορίων. Και φυσικά μετά από αυτό, αφήνει σαφείς αιχμές για διασπάθιση του δημοσίου χρήματος.
Η έρευνα έγινε την περίοδο 2021-2022, όπου το ποσοτικό όριο αυξήθηκε από 20.000 σε 30.000 ευρώ για τις συμβάσεις προμηθειών και γενικών υπηρεσιών και σε 60.000 ευρώ για τις δημόσιες συμβάσεις έργων ή κοινωνικών και άλλων ειδικών υπηρεσιών, καθώς και έργων Τεχνολογίας Πληροφορικής και Επικοινωνιών. Άρα, πριν έκαναν οι Δήμοι τις «δουλειές τους» με 50% έως 150% λιγότερα χρήματα ανά τομέα. Και τώρα μετά την αύξηση του ποσοτικού ορίου των απευθείας αναθέσεων οι ελεγχόμενοι φορείς συνήψαν για την κάλυψη των ίδιων αναγκών νέες συμβάσεις μέχρι του ποσού του νέου ορίου.
Θα βρεθούν βέβαια πολλοί (για να μην πω όλοι) που θα σου πουν ότι κάναμε «μισές δουλειές» και τώρα κάνουμε «ολόκληρες». Άσε όμως «ρε παιδάκι μου» και κάτι στο ταμείο, μην το φτάνεις στα όρια. Γιατί τότε θα σου πουν ότι… «η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει να φαίνεται και τίμια»!
Στις απευθείας αναθέσεις δημοσίων συμβάσεων και στις αναθέσεις ύστερα από σύντομη διαδικασία διαπραγμάτευσης, χωρίς δημοσίευση προκήρυξης, οι αναθέτουσες αρχές συνάπτουν τη σύμβαση με οικονομικό φορέα της επιλογής τους.
Η διακριτική ευχέρεια που παρέχεται στις αναθέτουσες αρχές χάριν της απλούστευσης των διαδικασιών δεν σημαίνει ότι έχουν τη δυνατότητα να επιλέγουν όποιον φορέα επιθυμούν χωρίς να αιτιολογούν την επιλογή τους αυτή επισημαίνει, μεταξύ άλλων, το Ελεγκτικό Συνέδριο.
Και καταλήγει με το σκεπτικό… ότι για να μην εγείρονται υπόνοιες χαριστικών συμβάσεων, η έλλειψη ανταγωνισμού πρέπει να αντισταθμίζεται με εγγυήσεις διαφάνειας αναφορικά με τα κριτήρια επιλογής του αναδόχου, τα οποία πρέπει να είναι προκαθορισμένα και επομένως επαληθεύσιμα.
Η ανάγκη αυτή καθίσταται επιτακτικότερη όταν παρατηρείται συστηματική επιλογή του ίδιου αναδόχου επί σειρά ετών.
Στην πλειονότητα των συμβάσεων που ελέγχθηκαν δεν προκύπτει ότι η επιλογή των αναδόχων γίνεται βάσει έρευνας αγοράς ή βάσει άλλων κριτηρίων τα οποία είναι προκαθορισμένα και διαφανή.
Μετά από όλα αυτά αναμένουμε… να δούμε τι θα κάνει τελικά ο Καίσαρας, ο οποίος παρεμπιπτόντως «την έστησε» στην γυναίκα του, την κατηγόρησε άδικα για να την χωρίσει και να παντρευτεί άλλη.
Εδώ όμως οι «αδικημένες και μονίμως παραπονούμενες» δημοτικές αρχές, διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα… Πάμε σε άλλο επίπεδο… «μη ερωτικό».
Καταλήγοντας και αφού «είδαμε αρκετά δέντρα», θα προσπαθήσουμε να δούμε και το δάσος… Αυτό βέβαια δεν είναι άλλο από την «διευκόλυνση» που κάνει η κυβέρνηση και το κεντρικό κράτος, στην προσπάθεια του να «μεταφέρει» όλο και περισσότερο χρήμα των φορολογουμένων, στους εργολάβους. Και γι’ αυτό τον σκοπό, χρησιμοποιούνται οι «μεσάζοντες»…
Αθανάσιος Μαρινόπουλος
