Όταν πριν δεκαετίες ήρθα να μείνω μόνιμα στην Πάρο, ένας γνωστός μου με προσκάλεσε να πάω στο δικό του χωριό, που όπως μου είπε είχε μία διαφορετικότητα από το υπόλοιπο νησί. Το χωριό ήταν η Αλυκή.
Στα πρώτα χρόνια της ζωής μου στην Πάρο, η Αλυκή αποτελούσε και για εμένα μία «όαση» διαφορετικότητας καθώς είχε το καθαρό Κυκλαδίτικο χρώμα και συγχρόνως η εγγύτητά της στη θάλασσα πρόσθετε το αλάτι στο ευ ζην. Ήρθαν έτσι και τα πράγματα που στο συγκριμένο χωριό έκανα και κάποιες γνωριμίες που κρατούν εδώ και δεκαετίες και για τις οποίες είμαι υπερήφανος που τις έχω έως και σήμερα! Γνώρισα 3-4 άτομα για τα οποία, όχι απλά είμαι χαρούμενος που τα γνώρισα, αλλά έχω και την εντύπωση ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα κέρδη μου στο νησί.
Τα τελευταία χρόνια δεν πηγαίνω στην Αλυκή! Σπάνια, ίσως 3-4 φορές τον χρόνο πηγαίνω εκεί. Άλλοτε πήγαινα 3-4 φορές την εβδομάδα… Εκεί για καφέ τα μεσημέρια, εκεί για μεζέδες τα απογεύματα, εκεί για ποτό το βράδυ. Ποιος ο λόγος όμως που από εκεί που η Αλυκή αποτελούσε για εμένα ένα από τα καλύτερα σημεία του νησιού, αίφνης να την εγκαταλείψω, ως επισκέπτης; Πολύ απλά, δε μου τραβάει το ενδιαφέρον πλέον. Όλα ξεκίνησαν κάπου εκεί τα χρόνια του κορωνοϊού, που στο γραφικό χωριό ξεκίνησε μία κατάσταση αναρχίας στους δημόσιους χώρους. Και να τα τραπεζοκαθίσματα που καταλάμβαναν κάθε σπιθαμή εδάφους και να οι πέργολες που έφταναν μέχρι την ακροθαλασσιά, και να, και να, και να…
Δεν γνωρίζω πόσοι άλλοι συμπατριώτες μας ή αλλοδαποί έχουν την ίδια άποψη με εμένα και ξέκοψαν… Έχω την πεποίθηση όμως, ότι σιγά – σιγά, με την αναρχία που υπάρχει εκεί, θα οδηγηθούμε κάποια στιγμή στο να αποτελέσει η περιοχή κάτι προς αποφυγή. Αφήνω στην άκρη δε, ότι ακόμα και προστατευόμενοι χώροι τείνουν να μεταβληθούν σε χώρους στάθμευσης οχημάτων και αρκετοί, ακόμα και μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής, να το θεωρούν αυτό φυσιολογικό, αφού σταθμεύουν γύρω από κάδους απορριμμάτων που βρίσκονται εκεί, δεκάδες ή ακόμα και εκατοντάδες οχήματα.
Τα τελευταία γεγονότα της Αλυκής, με την περίπτωση της μη εύρεσης επίσημου και αδειοδοτημένου χώρου στάθμευσης οχημάτων για το φετινό καλοκαίρι, αλλά και η πλήρης αναρχία που υπάρχει στο λιμάνι της με τον ελλιμενισμό σκαφών, προσωπικά τα θεωρώ συνέχεια των γεγονότων αναρχίας στην κατάληψη δημοσίων χώρων, τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια.
Ακόμα, να συμπληρώσω και κάτι άλλο, που όμως για εμένα είναι χαρακτηριστικό, κι ας μη σχολιάσω για ποιον λόγο γίνεται. Εδώ και δύο τετραετίες η κοινότητα Αγκαιριάς δεν εκλέγει δημοτικό σύμβουλο! Δεν πιστεύω ότι όλοι οι Αγκαιριανοί υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι τις δύο τελευταίες τετραετίες ήταν άχρηστοι! Κάτι άλλο υπάρχει εκεί, κάτι πιο βαθύ…
Δ.Μ.Μ.
