ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

Απανωτά είναι πλέον τα φαινόμενα διαφθοράς της κυβερνητικής παράταξης, που ακόμη και ο πλέον αφελής υποστηρικτής της είναι αδύνατον να μην τα αντιλαμβάνεται.

Έναν υπέροχο τρόπο να τη βγάζεις «καθαρή», όταν σε πιάνουν με την «γίδα στην πλάτη», μας δίδαξε ο πρωθυπουργός και ο εκπρόσωπος Τύπου του. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τη μαθηματική απόδειξη ότι δύο αρνήσεις προκαλούν μία κατάφαση, πλην επί πλην μας κάνει συν.

Στο πλαίσιο της εκπομπής «Πρωινή Φωνή» του ParosVoice.com, ο Θανάσης Μαρινόπουλος, επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Πάρου, ανέλυσε τα επικείμενα ζητήματα που απασχολούν τόσο την παγκόσμια πολιτική σκηνή όσο και την τοπική κοινωνία της Πάρου.

Πριν αρκετό καιρό, την εποχή που καταβαλλόταν τεράστια προσπάθεια από όλα τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, να παρουσιάσουν τα «Τέμπη» ως ένα «ατυχές συμβάν» και όχι ως έγκλημα, το κρατικό(υποτίθεται αντικειμενικό) ραδιόφωνο είχε προσκεκλημένο ένα Έλληνα καθηγητή πανεπιστημίου της Γερμανίας.

Στην εποχή μας υπάρχει μια γενικευμένη απογοήτευση και οργή και το μεγάλο ερώτημα που τίθεται από πολλούς, ή η μεγάλη ανησυχία καλύτερα, είναι πως τελικά αυτή θα «μετατραπεί» σε κάτι δημιουργικό και δεν θα οδηγήσει σε καταστροφικά αποτελέσματα.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία του ανθρώπου στον σύγχρονο κόσμο; Ο Επίκουρος είχε πει αναζητώντας την ευδαιμονία ότι τα δύο σημαντικότερα σε αυτή την αναζήτηση είναι δύο.

Η σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης παραμένει ένα από τα πιο επείγοντα διεθνή ζητήματα, με βαθιές ιστορικές ρίζες και τραγικές ανθρώπινες συνέπειες. Το Δημοτικό Συμβούλιο της Πάρου πρόσφατα ενέκρινε ψήφισμα συμπαράστασης προς τον παλαιστινιακό λαό, αποτυπώνοντας την ευρεία κοινή γνώμη που καταδικάζει τη βία και τη γενοκτονία στη Γάζα.

Στις σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες ο πολίτης έχει αυξημένες απαιτήσεις και από το πολιτικό σύστημα στην γενική του έννοια, αλλά και από κάθε πολιτικό μεμονωμένα, την στιγμή μάλιστα που θεωρεί ότι εκείνος τον ορίζει ως αντιπρόσωπο του.

Υπάρχουν έντονες ανησυχίες σε αρκετούς μελετητές ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, η επόμενη γενιά να ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη.

Εικοσιπέντε χρόνια προσφοράς! Εικοσιπέντε χρόνια χωρίς «επίσημη» ανταμοιβή. Εικοσιπέντε χρόνια με «απομακρύνσεις», «κυνηγητό» και γραφειοκρατία. Μια συνηθισμένη ιστορία γι αυτήν εδώ τη χώρα, γι αυτό το κράτος.